ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

Μια καινούρια ζωή

Και κάπως έτσι πέρασε ένας ολόκληρος μήνας, μόνο που η Σαμπρίνα δεν ήταν όπως την είχε συνηθίσει ο Άντονι, είχε σταματήσει να τον ενοχλεί και να προσπαθεί να τον διεκδικήσει. Όποτε βρισκόντουσαν στον ίδιο χώρο με τους δικούς του, το πρόσωπό της έλαμπε, καθόταν δίπλα του, του χαμογελούσε και έδειχνε σε όλους πως ήταν ένα αληθινό και τρισευτυχισμένο ζευγάρι -ως και τον παππού Άντονι είχε αρχίσει να πείθει πως όλα ήταν τέλεια ανάμεσά τους, ενώ, όταν η νύχτα έπεφτε για τα καλά και έμεναν μόνοι τους στο δωμάτιό του, ξάπλωνε ήσυχα στη θέση της και κοιμόταν αμέσως, και, όταν η μέρα ξημέρωνε, ήταν λιγομίλητη απέναντί του και του άφηνε τον χρόνο και τον χώρο που επιθυμούσε, απαλλάσσοντάς τον από την τρέλα της.

Τις περισσότερες ώρες της ημέρας, αν και χειμώνας, καθόταν σ' ένα βραχάκι στη θάλασσα και βούλιαζε τα πόδια της στην παγωμένη άμμο, αφήνοντας το ιώδιο και την αλμύρα της να πάρουν μακριά της τον πόνο και τα βάσανά της, κι όταν έφευγε από κει, έβγαινε στην αυλή και έπαιζε κρυφτό με τον Φάμπιο και τη Λαουρίτα που την είχαν υπεραγαπήσει και αποζητούσαν συνεχώς τη συντροφιά της. 

Δεν είχε παράπονο η Σαμπρίνα° όλα τα μέλη της οικογενείας του ήταν αυθεντικά απέναντί της και πολύ φιλικά, μα, αν γνώριζαν την αλήθεια, αν ήξεραν τι έκανε στον αγαπημένο τους Άντονι, θα την είχαν πετάξει έξω από το σπίτι τους, γι' αυτό κι εκείνη φρόντιζε να κρατάει τις αποστάσεις, καθώς ήταν σίγουρη πως ο αποχωρισμός τους θα την πλήγωνε ανεπανόρθωτα. Μακάρι να τους είχε γνωρίσει αλλιώς, τότε μόνο θα ήταν ευτυχισμένη, αφού μόνο τότε θα είχε κι εκείνον δίπλα της από πραγματικό ενδιαφέρον για τον πρόσωπό της κι όχι γιατί τον ανάγκασε να την κάνει επίσημο μέλος της οικογένειάς του. Ζήλευε που τους έβλεπε όλους τόσο αγαπημένους, μα ταυτόχρονα το χαιρόταν κιόλας, αφού ο άντρας που είχε κλέψει την καρδιά της είχε λάβει μπόλικη αγάπη στη ζωή του, κι αυτό την έκανε έστω και για λίγο ευτυχισμένη.

Το μόνο που είχε αρχίσει να την προβληματίζει ήταν πως οι ζαλάδες της έκαναν πιο συχνά την εμφάνισή τους και μάλιστα συνοδεύονταν κι από άλλα δυσάρεστα συμπτώματα: Πότε έτρωγε σαν να μην υπήρχε αύριο, πότε δεν είχε διάθεση να φάει τίποτα και σχεδόν κάθε μέρα έκανε εμετό, γι' αυτό και ο οικογενειακός γιατρός της πήρε αίμα, μήπως και αυτήν τη φορά ανακάλυπταν κάτι περισσότερο από το άγχος ή την επήρεια των ουσιών που κυλούσαν στις φλέβες της, αν και είχε έναν μήνα να κάνει χρήση και η αλήθεια ήταν πως της έλειπε πολύ. Όμως, τι μπορούσε να κάνει, εφόσον ο Άντονι πέταξε το τσαντάκι της από το παράθυρο του ξενοδοχείου και δεν την άφησε να επιστρέψει στο δικό της δωμάτιο για να προμηθευτεί ό,τι της ήταν απαραίτητο;