ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα

Δέκα μήνες αργότερα...

Η άπλετη ησυχία της έπαυλης Μορέλι έσπασε από το μωρουδιακό κλάμα και η Σαμπρίνα πετάχτηκε από το κρεβάτι και έτρεξε στα κατωπόδαρά του όπου είχαν τοποθετήσει την κούνια της μικρής τους, αφού η κοπέλα, κυριευμένη από το μητρικό της άγχος, δεν αποχωριζόταν για κανέναν λόγο την μόλις δύο μηνών κόρης τους.

Πήρε μια βαθιά ανάσα, τη σήκωσε στην αγκαλιά της χαζεύοντας τα καταγάλανα ματάκια της, και πρότασσε το στήθος της για να την ταΐσει, με το μωράκι να ρουφάει το γάλα του νιαουρίζοντας στην αρχή, ενώ στην πορεία χαλάρωσε τελείως και αφέθηκε στη ζεστασιά της μάνας που τη γέμιζε με αγάπη και ασφάλεια.

Η εγκυμοσύνη της, παρά τα έντονα συναισθήματά της, τις κακοτοπιές και τις καταχρήσεις μέχρι και τον δεύτερο μήνα της κύησής, εξελίχθηκε ομαλά, φέρνοντας στον κόσμο μία υγιέστατη απόγονο των Μορέλι. Βέβαια, για να είναι σωστή και ξεκάθαρη με τον σύζυγό της, του ζήτησε να κάνουν κι ένα τεστ dna, αλλά εκείνος την κοίταξε στα μάτια και της το αρνήθηκε κατηγορηματικά, αφού δεν είχε κανέναν λόγο να μην την εμπιστεύεται.

Μπορεί η σχέση τους να πέρασε από σαράντα κύματα, αλλά τους τελευταίους μήνες τούς πέρασαν ν' ανοίγει ο ένας στον άλλον το σεντούκι της καρδιάς, χαρίζοντας και τα κλειδιά του. Ο Άντονι ανάσαινε μόνο για τις δύο γυναίκες της ζωής του και η Σαμπρίνα για να γεμίσει με όμορφες οικογενειακές στιγμές, πλασμένες από τα χέρια του αγαπημένου της που ό,τι άγγιζε το μετέτρεπε σε χρυσάφι για χάρη της, όπως και τώρα που έτριψε τα μάτια του και κάθισε πίσω της αγκαλιάζοντας εκείνη και την κόρη του για να ακουμπήσει το κορμί του και να το ξεκουράσει όσο τάιζε το μωρό τους.

Τράβηξε τα μαύρα, μακριά μαλλιά της προς τα πίσω και φίλησε το μάγουλό της με το κεφάλι του να ακουμπά στον ώμο της για να κοιτάξει εκείνο το μικρό πλασματάκι, μην μπορώντας να πιστέψει πως ήταν δικό τους.

«Πώς είσαι;» ψέλλισε στ' αφτί της.

«Κουρασμένη αλλά πολύ ευτυχισμένη. Εσύ;»

«Εγώ πετάω στα σύννεφα», απάντησε και φίλησε τον ώμο της. 

Άφησαν πίσω όλα τα κακά που αντιμετώπισαν και αφοσιώθηκαν στη νέα ζωή που τους επισκέφτηκε. Ξέχασαν και, σαν σφουγγάρια, ρούφηξαν όλη την ευτυχία που άρχισε να τους περιβάλλει. Ως κι εκείνη είχε αλλάξει. Η παλιά Σαμπρίνα είχε μείνει πίσω στην τουαλέτα του ξενοδοχείου κι αυτή η γυναίκα που είχε στην αγκαλιά του ήταν μια στοργική μητέρα και μια συμπονετική και φλογερή σύζυγος. Ποιος να του το έλεγε πως πριν μερικούς μήνες θα περνούσε όλη αυτήν την τραγική και τρομακτική περιπέτεια για να καταλήξει σε μια ονειρεμένη ζωή!