Sevgili defter,
Ben bugün aşık oldum.
Sahne ışıklarının altında, Juliet'in pencereden Romeo'ya uzandığı gibi uzandı üzerime aşk. Üstelik ölüm iksiri içmeye de yemin ettik.
Ey Hermia! Bükme o masum boynunu. Çiçekteki iksirin etkisi bir düş kadar kısa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5. Bölüm: LİMON AĞACI
İnsan kendisini ailesinin içinde fazlalık hissediyorsa eğer, bu topluluğa aile diyemeyiz. Olsa olsa kan bağı bulunan insanların zoraki bir araya gelişi olarak tanımlayabiliriz bunu. Ama şunu unutuyorum bazen, buradaki tek fazlalık benim. Geri kalan herkes gerçek bir ailenin parçaları.
Anneannem, dedem, Beste ve sevimsiz savcı.
Sevimsiz savcı bile bu ailenin bir parçası belli ki. Anneannem ona yer gösterip dedemin dibine oturttuğuna ve dedem de ona gülen gözlerle bakıp bir şeyler sorduğuna göre kan bağımızın olmadığı bir yabancı bile daha çok isteniyor bu evde.
"Ülkü," diye seslendi anneannem, "sen de otursana kızım. Hadi."
Başımı salladım ve dedemin karşısındaki koltuğa oturdum. Dedem beni görmemiş gibi yaptı.
Bir çöp torbası, kötü kokular yayan bozuk bir yemek gelmişti sanki salona. Rahatsızdı ama yok saymaya çalışıyordu.
Annem bu evde kendini nasıl hissediyordu?
Koskoca Mersin'de ailemin tek parçası annemden kalan o hatıra defteriydi. O defter de olmasa kimsesizdim burada.
O sırada kapı çaldı.
"Ben bakarım," diye fırladım yerimden. Zaten kaçacak yer arıyordum biraz da.
"Dur ben de geleyim," dedi anneannem. "Komşuları falan tanımazsın sen şimdi."
Anneannemle beraber hole çıktığımızda zinciri çekip kapıyı açmıştım.
