Can You Feel Me [Pietro Maximoff]

Final

Kapının karşısında öylece duruyordum. Zile basmaya gücüm yetmiyordu. Yağmurdan sırılsıklam olmuştum ama hala orada dikiliyordum. Arkamdan gelen sesle oraya döndüm.

"Tonya?"
"Pietro... Çok özür dilerim. Cidden berbat bir insanım. Sana öyke davranmamalıydım ben... Ben senin sevgini nasıl olur da göz ardı edebilirdim." Pietro kahkaha attı.
"Senin tek yaptığın şey de bu zaten! İnsanların sevgisini sömürmek. Yıllardır bulamadığın sevgiyi bir insan sana gösterince onlara sülük gibi yapışıyorsun. Çünkü sen busun. Sevgi için her şeyi yaparsın. Kocan daha bir hafta önce ortadan kaybolmadı mı ya senin? Bak o bir haftada bile kafayı yemişsin. Sevgi göremeyince sevgi bulabileceğin insanların kapısına dayanmışsın. Bunu en baştan anlamalıyfım zaten. Babandan bir farkın yok Tonya. İnsanları kullanıyorsun. Onlarla işinin bittiğini düşünce bir kenara atıyorsun. Sonra onlara tekrar ihtiyaç duyduğunda hemen diplerinde bitiyorsun. Sen bir canavarsın Tonya. Ama en kötü yanı ne biliyor musun? Ben bu canavarı hala seviyorum. Fakat bu şu gerçeği değiştirmiyor. Sen insanların ruhunu, yaşama sevincini emen bir canavarsın. Keşke daha önce bunlatı sana söyleyebilseydim. Keşke sana duyduğum nefreti daha ömce söyleseydim sana."

Genç kız ağlıyordu. Ağlayarak nehrin kenarına doğru giderken bir namlu sesi duyuldu. Kızın bilinci kapanmış suya düşüyordu.

Arkasından genç oğlan hızla koştu. "Tonya!" Kızın onu duymayacağını bilse de bağırdı. Kıza ulaştığı elini tuttığı sırada bir namşu sesi daha duyuldu.

Genç oğlan da kız da sudaydılar. Kanlar içinde. Birbirlerine ilk kavuştuklatı yerde birlikte ölmüşlerdi.

İkisi de bir şeyi bilerek ölmüştü. Karşılarındaki ne yaparlarsa yapsın onları hayatlarınım sonuna kadar koşulsuz seveceklerdi.

Ve böylece.

Onları bir araya getiren su yine onları ayıran olmuştu.