Z+ [CRAZIEST AMONG THEM]

Z 3

I groaned when I opened my eyes. Nahimatay nga pala ako.

I bit my lower lips when pain invaded my arms, I feel like I'm choking.

Hindi ako makahinga..

Para akong nalulunod..

I harshly grabbed my hair at sinabunutan ito. Parang mabibiyak ang aking ulo.

Masakit..

"Ahhh!" I cried in anguish. Paulit-ulit kong inuuntog ang aking ulo sa may pinto.

I can't take this pain..

Para akong mamamatay..

'Diba yan naman talaga ang gusto mo?'

Para akong nakukuryente, I dont know how to stop this pain..

My eyes then started to change it's sight. Pula..

Naginh pula ang aking paningin, I felt a strong sensation.. bloodlust.

Gusto kong pumatay, gusto kong magwala, gusto kong kumain.

Tama! Nagugutom ako, but the thought of eating real foods made me wanna vomit. I crave for something more.

Something more delicious and tasty.

Human flesh..

Marahas kong sinuntok ang pinto sa isiping iyon.

Why would I want something like that? I'm not like them..

Then a realization hit me, Nakagat ako, sumuka ako ng dugo, I see red, I crave for human flesh.

Nanginginig kong niyakap ang aking tuhod, iling-iling at pilit tinatanggi ang aking mga naiisip ko.

'You're already infected, there's no point on denying it.'

Paano na yong plano kong imassacre lahat ng zombies? How can I enjoy killing them when I'm in this state? How can I make an unforgettable adventure?

Bakit ko pa kasi hinayaang makagat ako?

Ngunit mabilis akong napakunot-noo. It's already past 5 minutes pero bakit nasa tamang pag-iisip pa rin ako?

Nangyari at naranasan ko na kanina ang mga sintomas ng pagiging infected, pero yun lang. Hindi ito umabot sa puntong mawawala ako sa aking pag-iisip.

Alam kong isa na rin ako sa kanila, pero bakit kontrol ko pa rin ang aking galaw. Hindi ito katulad sa nangyari sa babaeng nars na parang nawawala na sa sarili.

Kakaiba..

Mabilis akong napatayo at napangisi. Maari akong lumabas sa silid na ito nang hindi pinapansin ng mga zombies. They won't touch me because as I've said, I'm one of them.

May pinagkakaiba nga lang.

------

Pagkatapos kong maligo sa banyo ng institusyon ay mabilis akong nagbihis.

I wore a fitted black leggings paired with a black v-neck t-shirt, ninakaw ko ito mula sa mga gamit ng isang nars, mabuti na lang at kasya sa akin.

Pagkatapos kong itali ng ang liston ng aking sapatos ay inayos ko ng mabuti ang aking buhok.

I tied it into a twin pigtails. Itinukod ko ang aking kamay sa lababo at mariing nakipagtitigan sa aking repleksyon. I look normal.

'The two of us know that you're not normal.'

Masasabi kong hindi ako mapagkamalang baliw sapagkat normal na damit ang aking suot.

They also won't suspect that I'm infected unless they'll carefully inspect my arms. Mapagkamalang peklat lamang ang kagat na nasa braso ko, madali kasi itong naghilom.

Isa sa kakayahan ng mga infected.

Normal lang ang kulay ng aking mukha at hindi na ito namumutla katulad kanina.

Bumalik na rin sa normal ang aking paningin, ngunit ang pagnanais na makakain ng tao ay hindi maalis-alis sa aking sistema. Ngunit hindi na ito ganon kalakas, I can control it now.

Padarag kong binuksan ang pinto ng banyo dahilan upang magsilingunan sa pwesto ko ang mga zombies.

Nang makitang ako ang lumabas ay mabilis nilang ibinalik ang kanilang paningin, hindi nila ako pinapansin.

Taas noo akong naglakad papunta sa main door ng institusyon.

I feel superior..

Pagkalabas na pagkalabas ko ay hindi ko na nilingon ang gusaling mag-iisang taon ko nang tinutuluyan.

A new fresh start without medicines, nurses, and nut heads.

Isang preskong hangin ang sumalubong sa akin ngunit napahinto rin ako sa aking nasaksihan.

Walking corpses filled the entire city of St. Peres. The city's now a wreck, a house of undead.

May mga kotseng nagkabanggaan sa isa't-isa, may mga bangkay na nakalupaypay, may mga sira-sirang bahay at may mga umuusok na gusali.

I already expected it but it still didn't failed to shock me.

Isang ngiti ang kumurba sa aking labi, this is becoming more and more exciting.

Nakihalubilo ako sa mga infected na naglalakad.

They're walking directionless..

Walang pinagkaiba sa akin..

This is the very first time that I feel someone understands me. Na parang wala silang masabing masama sa akin sapagkat pare-pareho lang kami ng pinagdaraanan. They can't throw some thorn words at me, because they understands me.

Hindi na pumasok sa isip kong alamin ang totoo kong pagkakakilanlan. I already surrendered. Ilang beses kong sinubukang alalahanin ang lahat subalit nabibigo lang ako.

What exactly happened before? Why did I appear injured in the institution? Did someone try killing me? Did I met an accident?

Hindi ko alam..

Wala akong alam..

Mabilis na bumuhos ang ulan dahilan upang mabasa ako, I didn't care though.

Nahagip ng paningin ko ang isang convenience store kaya naglakad ako papalapit dito.

Nang malamang bukas ito ay agad akong pumasok. Pinagsawalang bahala ko na lang ang tumutulong tubig mula sa aking buhok.

I walked at the store's part where you could find some foods.

"This will do." Mahina kong sabi at kinuha ang isang packed biscuits.

I should bring some more..

Kinuha ko ang isang bag sa may counter at namili ng mga canned foods, sunod kong kinuha ay mga personal necessities at pagkatapos naman ay mga flashlights, alcohol at nagdala rin ako ng first aid kit.

Mabilis kong isinukbit ang bag at napangiwi dahil sa bigat nito.

Umupo ako sa isang sulok na bahagi ng tindahan upang kumain. Talagang nagugutom na ako.

Binuksan ko ang isang biscuit at kinain ito. My eyes twinkled in happiness.

I can still eat human foods! Buti na lang at unti-unti ring nawawala ang pagc-crave ko ng human flesh.

But it still won't change the fact that I'm an infected. Just a bit different.

Iniienjoy kong kinakain ang biscuits ng biglang marahas na bumukas ang pinto ng tindahan.

"Shit!" I forgot to lock it!

"Bilis, bukas dito!" I heard a deep voice of a man shouting.