Blanka urodziła się 4 marca 1188 r. na zamku w Palencji jako córka króla Alfonsa VIII Szlachetnego, króla Kastylii i Eleonory Plantagenet, królewny angielskiej oraz wnuczką Eleonory Akwitańskiej. Miała jedenaścioro rodzeństwa. Małżeństwo jej rodziców uznawano za udane. Dwór królewski w Kastylii uchodził za jeden z najlepszych dworów w Europie, a także najbardziej rozrywkowy i najweselszy.
W 1199 r. bezpotomnie zmarł ukochany syn Eleonory, wuj Blanki Ryszard Lwie Serxe. Rok później 78-letnia królowa wraz z licznym orszakiem przybyła na dwór królewski do Kastylii. Często rozmawiała z córką i wnuczkami, szczególnie blisko była z małą Blanką, która uchodziła za ulubienicę królowej babci. Starsza siostra Blanki, Urraka była zaręczona z następcą tronu Francji Ludwikiem, jednak Eleonora, która w przeszłości była królową tego kraju (przez małżeństwo z Ludwikiem VII w latach 1137-1152), zmieniła te plany i na żonę przyszłego francuskiego władcy wybrała jedenastoletnią Blankę. Posłużono się wymówką, jakoby imię "Urraka" brzmiało zbyt obco dla Francuzów, w przeciwieństwie do Blanki, czyli Blanche. Starsza siostra została narzeczoną dziedzica tronu portugalskiego. Eleonora i Blanka wiosną 1200 r. wyjechały do Paryża, zatrzymując się m.in. w Bordeaux, gdzie wiele lat wcześniej odbył się pierwszy ślub królowej. Podczas podróży Blanka otrzymała porady od swojej babki dotyczące francuskich zwyczajów i obowiązków królewskich, a także przedstawiła jej osobę króla Filipa II Augusta.
23 maja 1200 r. w Port-mont, w Normandii, odbył się ślub 12-letniej Blanki i o rok starszego Ludwika. Małżeństwo zostało zawarte na angielskiej ziemi, ponieważ na królestwie Francji ciążył interdykt z powodu oddalenia przez króla jego drugiej żony. W uroczystościach ślubnych nie wziął udziału król Anglii i jednocześnie wuj Blanki Jan ani jej babka Eleonora.
Blanka wniosła w posagu Normandię i Berry, a od męża otrzymała trzy kasztelanie: Hesdin, Bapaume i Lens. Po ślubie para zamieszkała w Ile de la Cité w Paryżu, ale od czasu do czasu pomieszkiwali również w rezydencjach w Fontainebleau, Melun, Etampes i Orleanie.
Ludwik urodę odziedziczył po matce. Był blondynem o średnim wzroście i ładnych rysach twarzy. Był wątłego zdrowia (w dzieciństwie chorował na dyzenterię).
Blankę określano jako piękną, a kronikarze opisywali ją za pomocą sentencji Candida candences candore et cordis et oris (Biała w swej niewinności, czysta w sercu i jasna na obliczu).
Król Filip August dbał o wykształcenie swego dziedzica, jednym z nauczycieli Ludwika był Almaryk z Bene, u którego nauki pobierała również Blanka.
Blanka regularnie korespondowała z rodzicami (aż do ich śmierci w 1214 r.) oraz najstarszą siostrą Berengarią (matką świętego Ferdynanda), królową Leonu i dziedziczką Kastylii (po bezpotomnej śmierci ich brata).
Kiedy w roku 1223 jej mąż został królem Francji, Blanka została królową. Z żarliwą pobożnością łączyła przedziwny dar rządzenia.
W 1216, po śmierci Jana Bez Ziemi, książę Ludwik podjął z żoną wspólną decyzję o uwolnieniu okupowanych francuskich ziem i zaatakowaniu Anglii. Najechał ów kraj, ale spotkał się z olbrzymim oporem mieszkańców. Filip August odmówił prośbie syna o wysłanie mu pomocy i wtedy Blanka wzięła sprawy w swoje ręce, bardzo pomagając mężowi. Zatrzymała się w Calais i zorganizowała flotę pod dowództwem Eustachego Mnicha, oraz armię pod dowództwem Roberta de Courtenay. Nie udało im się zdobyć tronu Anglii, ale przynajmniej Ludwik mógł powrócić cało do Francji. Blanka posiadała silny charakter i była kobietą czynu.
Z Ludwikiem miała czternaścioro dzieci: Blankę, Agnieszkę, Filipa, Alfonsa, Jana, Ludwika IX Świętego, Roberta I d'Artois, drugiego Filipa, Jana Tristana, Alfonsa z Poitiers, Filipa Dagoberta, Stefana, świętą Izabellę i Karola Andegaweńskiego. Po śmierci Ludwika VIII w 1226 roku Blanka została regentką Francji (najstarszy syn, następca tronu Ludwik miał dopiero 12 lat, kiedy zmarł jego ojciec) oraz opiekunką pozostałych dzieci. Sześcioro z nich zmarło w dzieciństwie.
Wychowywana w duchu szczerej i głębokiej religijności, Blanka umiała tę żywą wiarę zaszczepić w sercach swoich dzieci. Do Ludwika miała kiedyś powiedzieć: "Synu, wiesz, jak bardzo cię miłuję. Ale wierz mi, że wolałabym widzieć cię na marach, niż w grzechu ciężkim".
Sytuacja Francji była niepewna. Mimo sukcesów Ludwika VIII znaczna część terytorium nadal znajdowało się pod panowaniem angielskim.
Powstał wtedy bunt panów, którzy nie chcieli, aby rządziła nimi "cudzoziemka". Na czele buntu stanął książę Bretanii, Mauclerc, który chciał przejąć władzę. Blanka zręczną dyplomacją pozyskała sobie część panów, a z drugą częścią rozprawiła się orężnie. Udało jej się zniszczyć ligę baronów w 1226 i odeprzeć atak angielski w 1230. Jej niespożyta energia i wysiłki, by utrzymać stan posiadania korony francuskiej przysporzyło jej wielu wrogów, wśród których najważniejszymi byli: król Anglii Henryk III oraz jego matka Izabela.
Kiedy w roku 1234 objął rządy syn Blanki, Ludwik IX, wspierała go swoim doświadczeniem i radą. W czasie wyprawy krzyżowej, która skończyła się niepowodzeniem (1248-1252), ponownie rządy we Francji w czasie nieobecności św. Ludwika objęła Święta Królowa Matka. Zdołała uspokoić panów, którzy usiłowali skorzystać z okazji i zaczęli wszczynać rozruchy. Udało się jej nawet dołączyć na zawsze do korony francuskiej Langwedocję.
Cierpiąc od dłuższego czasu na chorobę serca, pożegnała ziemię dla nieba 26 lub 27 listopada 1252 roku. Pochowano ją w opactwie Mauboisson, które sama ufundowała. Prosiła, by pochowano ją w habicie cysterki, który już od roku nosiła. Na wiadomość o śmierci matki św. Ludwik natychmiast powrócił z Ziemi Świętej do Francji.
Jej doroczną pamiątkę obchodzi się 2 grudnia. Serce Blanki przechowywane jest w opactwie Lys koło Melun, dokąd przeniesiono je 13 marca 1253 roku.
CZYTASZ
Dla Boga i ludzi |Boża Pozytywka Stuff|
Random"Można dać bardzo dużo i serce zranić, a można bardzo malutko i serce rozradować, jakby skrzydła komuś przypiąć do ramion." ~ kard. Stefan Wyszyński Radosny Stuff, który stara się nieść Słowo Boże potrzebującym Go. Będą tu propozycje, akcje, spisy c...
