Yalnızlık Senfonisi

Madalyonun Öteki Yüzü

Bazı duygularımızın adını koyamayız , hissederiz ama koyamayız  bazense koyarız  ama yanlış zamanda yanlış şekilde koyarız  .

Sevgiyi aşk zannederiz aynı benim Cana olan duygularım gibi;

  Aşk zannetmiştim sevgiyi ,aslında farkındaydım da ona aşık olmadığımın ama insan bir kez olsun sevilmek istiyor yalandan da olsa sevilmek görmezden geliyor asıl duygularını, kendini kodluyor  ben bunca zaman hep kendimi kandırdım Cana aşık olduğumu söylerken. Ona duyduğum sevgiydi ama o kadar büyüktü ki ona olan duygularımı şekillendirdim, benim ona aşk yönünde bir duygum yoksa onun beni bırakacağını düşündüm bir kez olsun yalnız kalmamak istedim ve onun duygularına karşılık verdim ortaya çıkan sonuç ise saf mutsuzluk.

  İkimizde birbirimizi  mutlu olduğumuza dair kandırıp durduk iki sevgiye muhtaç insan kendilerini en güzel nasıl kandırırsa bizde öyle kandırdık ben canın benim yanımda durma niyetini en başından beri biliyordum ama hep göz ardı ettim dedim ya bir kez olsun yalandan da olsa sevilmek istedim  bencillik ettim bencilliğimin karşılığını da yine acı çekerek ödedim oysa nasılda inanmıştım mutlu olabileceğimize ben hayattan vazgeçerken o benden vazgeçmemiş ve beni kurtarmıştı   

Peki gerçekten kurtarmış mıydı ?

Onun çıkarları bana karşı oyun oynamasına neden olmuştu benimde bencilliğim o oyuna dahil olmak olmuştu  

Can benim acılı geçmişimin tek yaşayan örneğiydi belki de ona karşı sevgim ,anlayışım buradan gelmişti bana intikam duygusunu hep hatırlatsın diye Canın hayatımdaki varlığına ihtiyacım vardı  kim bilebilir belki gerçekten aşık olmuştum 

Aşk böyle bir şey mi? iki tarafın çıkar ilişkisi mi  ?

Yanlarına ulaştığımda "selam " dedi Lina ona gülümsememle karşılık verdim  hepsiyle iki saniye kadar göz teması kurduktan sonra "geçeli mi içeriye " dedim  beni başlarıyla onayladıktan sonra içeriye doğru hızlı adımlarla yürümeye başladık Aras yanlarında yoktu bana sabahki olay yüzünden kızgın olduğu için mi gelmemişti bilmiyordum ama pekte umursamıyordum  

Onlar seyirci koltuklarına gittikten sonra ben hızlıca giyinme odasına gittim ve üstümü değiştirdim hemen ardından salona geçtiğimde en ön sırada beni bekliyorlardı ,hepsinin yüzünde neşe ve heyecan vardı onların yüzündeki heyecan da garip bir şekilde bana geçti ilk defa böyle bir duygu hissediyordum antrenmana çıkarken heyecanlanmıştım bu duygu sandığımdan çok daha garipti gözlerim yanmaya başladığında gözlerimin dolduğunu fark ettim  ilk defa birileri beni önemsiyordu 

Seni önemsediklerini nerden çıkardın demeyin bunu onların gözlerinde gördüm 

Hızlı adımlarla yerime geçtim ve antrenmanımı yapmaya başladım bu gün müsabaka günüydü ve beni izleyenlerin yüzünü kara çıkarmayacaktım

 Yaklaşık iki saat sonunda salondan çıkarken ilk defa bu kadar eğlenerek çıkıyordum çünkü ben  her maça çıktığımda büyük alkış ve ıslık eşliğiyle çıkıyordum Işık'ın  bağırışları, Uzayın alkışlamaları ve Ulaşın ıslığıyla eğlencem kat ve kat artıyordu ben her darbe aldığımda benimle birlikte sanki onlarında canı acıyordu hatta bir kere yere düştüğümde Lina yanıma geliyordu Aras tutmasaydı 

Arasta antrenmana gelmişti gelmeyeceğini düşünüyordum ama ilk maçın ortalarında gelmişti onun da gözünden değişik ifadeler geçiyordu 

Bu gurur muydu ?

Onun gelmesi beni nedensizce mutlu etmişti bu olmamalıydı daha ilk günden onların yanımdaki varlığından mutlu olmamalıydım ama olmuştum 

Şimdi ise salondan çıkmış sahilden kahkahalarla  yürüyorduk Ulaş ve Uzay maç hakkında espriler yapıyorlardı ve bu hepimizi eğlendiriyordu ben ve Aras daha çok gülümsemekle yetiniyorduk lakin fazlasıyla mutlu hissediyordum

Aslında arabayla gelmişlerdi ama Su yürümeyi  teklif edince kabul etmiştik 

"kızım o nasıl bir tekmeydi kızın yüzü yamuldu resmen senden iyisi mezarda benden söylemesi " Ulaşın bu cümlesi beni daha fazla gururlandırmıştı 

"abartmayalım istersen " dedim

"hiç abartısız mükemmeldin " diye ekledi Lina ona teşekkür ettikten sonra Arasa döndüm ve gözlerinde yine o anlamını çözemediğim  bakışı gördüm gözleri parlıyordu o an gözlerinin ne kadar güzel olduğunu düşünmeden edemedim gereğinden fazla bakıştığımızda ilk gözlerini kaçıran ben oldum

Eve geldiğimizde hemen üst kata çıktım Su odamda banyo olduğunu ama biraz küçük olduğunu bu yüzdende rahat edemezsem  istersem ortak banyoyu kullanabileceğimi söyleyip yanımdan ayrılmıştı aslında bakılırsa bu ev oldukça güzel bir evdi ama ben güzelliğin bir önemi olmadığını  asıl önemli olanın insanlar olduğunu neredeyse "saray" diye nitelendirilen o evde daha çok küçükken anlamıştım 

Duşumu alıp aşağı inerken arkamdaki adım seslerini duyunca başımı çevirdim ve Arası gördüm galiba sabah  biraz fevri davranmıştım ama onlarında beni anlaması gerekiyordu içinde olduğum durum oldukça ilginçti yanıma ulaştığında 

"asi kız sabah ki olay için kusura bakma " dediğinde tam olarak ne için özür dilediğini anlamaya çalışıyordum  nede olsa olayı kısmen çıkaran bendim ,gözlerimden anlamış olacak ki 

"kolunu tuttuğum için özür diliyorum bak ailem konusunda biraz fazla hassasım hele ki onlara  hakaret ediliyorsa çok sinirlenirim "

"bende fazla fevri davranmış olabilirim " dediğim anda gülümsediğini fark ettim ve hemen ekledim gülümseyerek "amaa haklıydım" dedim tatlı bir tonlamayla

güldüğünde gamzesine kaydı gözlerim çok güzel gülüyordu ama ben ne saçmalıyordum şu an düşünmem gereken en son şey Arasın  gamzesiyken üstelik

 Beraber aşağıya doğru inmeye başladık alt kata geldiğimizde salondan konuşma sesleri duyuluyordu ismimin geçtiğini duyunca olduğum yerde durdum ben durunca Arasta durdu yanılmıyorsam konuşan Suydu 

"yine de bana karşı olan tavırları hiç iyi değildi "

"bak kız egoist ,kendini bir şey sanan , sevimsiz bir kız " diye devam eden Ulaşın sesini duyunca daha fazla bu konuşmaya şahit olmak istemeyip lafın sonunu dinlemeden  merdivenlere doğru hızlı adımlarla ilerledim Aras arkamdan seslenirken onu umursamayıp merdivenleri çıkmaya devam ettim sevilmemiştim yine ve yine sevilmemiştim beni sevdiklerini en azından önemsediklerini hissetirmişlerdi ama bu da madalyonun diğer tarafıydı beni sevmemişlerdi hayatımda ikinci kez kendim için bir şey yapmıştım ama hayat bunu bile hak etmediğimi göstermişti