(JUNGKOOK's POV)
"Doctor මොකද කියන්නෙ දරුවෝ..?"
Doctorව මීට් වෙලා ඇවිත් ආපහු car එකට ගොඩවුණ ගමන්ම ටේහ්‍යුන්ග් හ්යොන්ගිගෙ අබොජි මගෙන් ඇහුවා..
"කලබල වෙන්න එපා අබොජි..
Doctor කිව්වෙ ටේහ්‍යුන්ගි හ්යොන්ගෙ මතකය මාස තුනක් ඇතුළත ආයෙත් ආවෙ නැති වුණොත් එයාට ඒ දේවල් සදහටම අමතක වෙන්න ඉඩ තියෙනවා කියලා..
Graph එකේ reversing speed එක abnormal නිසා මගෙන් තොරතුරු දැනගන්න එන්න කියල තියෙන්නෙ..
බයවෙන්න එපා..
හ්යොන්ගිට හැමදේම ඉක්මණින් මතක් වෙයි..
මට විශ්වාසයි ඒක.."
මම ආපහු එන අතරතුරේදි අබොජිට පැහැදිලි කළා..
"ඒ මතකය ආයෙත් ආවෙ නැති වුණොත්..?
අපි මොකද කරන්නෙ දරුවො..?"
අබොජි ඇහුවෙ බයවෙලා වගේ..
"එහෙම වුණොත්.. මට ඒක දරාගන්න අමාරු වෙයි අබොජි..
ගොඩක් දුක්වෙයි මම..
ඒත්.. මම එයත් එක්ක අලුතින් ජීවිතය පටන් ගන්නවා..
එයා මං ළඟ ඉන්නවනම්, මට ඕනිම දෙයක් කරන්න පුළුවන්..
මම කියාගෙන යද්දි අබොජි මගේ උරහිසට අතින් හෙමින් තට්ටු කළේ මාව තවත් පුදුම කරවමින්..
එයා මට අද ගොඩක් ආදරෙන් කතා කරනවා..
මට ඒක පුදුමයක්..
"යන ගමන් අපේ ගෙදරටත් ගිහින් යමුද..?!"
"ඇ.. ඇයි අබොජි හදිස්සියෙම..?
හ්යොන්ගි ගෙදර තනියමනෙ..
මේඩ්ලා විතරයි ඉන්නෙ.."
YOU ARE READING
🏳️🌈 LOVE IS not OVER 🏳️🌈
FanfictionLove can touch us one time.. And last for a lifetime.. And never let go till we're gone.. 💜️💚 Love was when I loved you.. One true time I hold to.. In my life we'll always go on.. 💜️💚 Near, far, wherever you are.. I believe that, the heart does...
