🏳️‍🌈 LOVE IS not OVER 🏳️‍🌈

💜️ Paper Hearts 💚

(TAEHYUNG'S POV)

අද ගොඩක් සීතල දවසක්..
පුංචි පුංචි හිම කැට නොනවත්වාම ඇදහැලෙන්නෙ හරිම ලස්සනට..

අපිට ඒක කොච්චර සාමාන්‍ය දෙයක් වුණත්, මටනම් හිම පතනය කියන්නෙ හැමදාම රසවිඳින්න පුළුවන් විශේෂ සිදුවීමක්..

උඩින් ඇඳගෙන හිටපු මගේ favorite දුඹුරු පාට දිග covering coat එකේ සාක්කු දෙකට අත්දෙකත් දාගෙන, මම හිම වැටිල මිදිලා තිබුණු පඩිපෙළින් පහළට පියවර තිබ්බා..

මම මේ යන්නෙ එයාව මුණගැහෙන්න..
එයා මෙහෙන් යන්න කලින් අන්තිම පාරට එයාව දැකගන්න..

අපි හැමදාම එන්න පුරුදු වෙලා හිටපු පඩි⁣පෙල කෙළවරේ place එකට වෙලා හිටගෙන හන් ගඟ දිහා බලාගෙන ඉන්න එයාව මම ඈත තියාම අඳුරගත්තා..

මගේ personal bodyguardව එතනම නතර කරපු මම ජන්කුකී ළඟට හෙමින් පියවර තියන්න පටන්ගත්තෙ මගේ හදගැස්ම ආයෙත් අසාමාන්‍ය විදියට වැඩි වෙද්දි..

"ජන්කුකී..."

"හ්යොන්ග්..."

දිග කළු පාට covering coat එකේ සාක්කුවලට අත් දාගෙන මගේ ඉස්සරහ හිටගෙන ඉන්නෙ ගොඩක් පරිණත Jeon Jungkook කෙනෙක්..

"ඉතින් ජන්කුකී..
ඔයාලා හෙට යනවද..?"

"ඔව් හ්යොන්ග්.."

අපි මේ ටික කාලෙට කොච්චර වෙනස් වෙලාද කියලා මට හිතෙනවා..
ඇත්තටම දැන් අපි පරිණත මිනිස්සු වෙලා..
වගකීම් දරන මිනිස්සු වෙලා..

ඉස්සර එකට පිස්සු වැඩ කරලා හ්යොන්ලගෙන් බැනුම් අහන හුරතල් ටේකුක් යන්නම ගිහින්..

ඒත් තාමත් අපේ ආදරේ එහෙමමයි..

මට දැනුත් හිතෙනවා..
එයාගෙ යටිතොල ළඟ තියෙන ස්ට්‍රෝබෙරි ස්පොට් එක කිස් කරන්න..
ඒක දකිනකොට අදටත් මට හිත පාලනය කරගන්න අමාරුයි..
ඉස්සර වගේම..

ඒත් දැන් සමාජය අපිව වෙන්කරලා ඉවරයි..
අපි පාරවල් දෙකක යන්න තීරණය කරලා ඉවරයි..

අන්තිමට ලෝකෙම දිනලා ජන්කුකී..
අපි විතරක් පැරදිලා..