𓂃
هان جیسونگ، یک دانشجوی سال آخری روانشناسی با یک زندگی معمولیه که صبح‌های زود سر کلاس‌ها چرت میزنه و بعدازظهرها با دوست صمیمیش، فیلکس و چانگبین وقت میگذرونه. البته همه‌چی به این روال پیش می‌رفت تااینکه پروفسور جیسونگ بهش پیشنهاد یک پروژه‌ی اختصاص...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"دیگه وقتشه؛ به حد کافی پشت گوش انداختمش."
جیسونگ با قوطی پلاستیکی آبی رنگِ توی دستش، نگاهی مستقیم به چشم‌های خودش از طریق آینه‌ی روشویی انداخت و گفت. صدای جریان قطرات آب داغ روی سرامیک‌های فیروزه‌ای حموم، چهاردیواریِ اون اتاقک کوچیک رو پر کرده بود.
پسرک تیشرت سفید رنگ و شلوار راحتی گشادی که روش طرح‌های متعددی از خرس‌های عروسکی بود رو از تنش خارج کرد و روی زمین انداخت. زیر دوش حموم رفت و بعد از استفاده از شامپوی معطر شکلاتی‌اش، مایع جاری تیره رنگ رو به موهاش مالید و حدود یه ربع منتظر شد تا رنگ آبی روی موهاش بشینه و بعد تنش رو مهمونِ یک شست‌وشوی حسابی کرد و کارش رو به پایان رسوند.
سرشو خم کرد و برای بار آخر، رگه‌های گرم آب رو از میان تارهای موهای رنگ شده‌اش عبور داد و دستگیره‌ی دوش رو فشرد و جریانش رو قطع کرد. حوله‌ی سفیدرنگش رو از روی میله‌ی متصل به دیوار سرامیکی حموم برداشت و بعد از خشک کردن سر، صورت و بدنش، اونو دور خودش پیچید و بیرون اومد.
موهاشو سشوار کشید و لباس‌های نویی به تن کرد که آماده‌ی بیرون رفتن باشه. یه بلوز بافتنی تیله‌ای (سایه‌ای از آبی) پوشید و شلوار جینش رو به زور بست. روی اون کت ضخیم نرمی، به رنگ مشکی پوشید و دستی لای موهایی کشید که حالا نمایانگر هایلایت‌های آبی بودن.
راضی از هنرش، گلدون‌هاش رو قبل ترک خونه آب داد و قفل در رو پشت سرش بست و به راه افتاد. به کجا؟ البته که محله‌ی آشنای نام-میلیم.
بین راه دوتا وافل کاراملی آماده از دکه‌ای سر چهارراه خرید و حداقل دست پر خودش رو به خونه‌ی هیونگش رسوند؛ چون مطمئن بود که یک دعوای جدید به راه می‌افته.
وافل‌های کاراملی دستمال پیچی شده رو محکم چسبید و از پله‌های سنگی ساختمون بالا رفت و چندباری روی در خونه‌ی مینهو کوبید. می‌دونست که کمی زودتر از معمول رسیده و امکانش هست که مینهو خواب باشه ولی اهمیت چندانی نمی‌داد. با اندکی تأخیر در باز شد، ولی حقیقتا جیسونگ بخاطر عصبانیت شب قبلش که هنوز فروکش نکرده بود و فرصت خالی کردنش، سرِ مینهو رو هم از دست داده بود، حال و حوصله‌ی شوخی‌های همیشگیِ "چرا در رو دیر باز کردی؟" رو نداشت و به هیونگش چیزی نگفت. فقط با سکوت سنگینی از کنار مینهو رد شد و خودش رو به آپارتمان دعوت کرد و در همون حین، وافل گرمِ دستمال‌پیچی شده رو توی سینه‌ی مینهو کوبید.
