Bir Seni Sevdim

5.bölüm

Herkes bir bekleyiş içindeydi otogarda sevdiklerini bekliyordı o bekleyiş hiç gercekleşmiyecekti   sabırsızlık bekleyişler devam ederken art art,a otobüsler geliyordu gelmesi gereken otobüs hariç saatler geçmişti bekleyen bekleyene   herkes telefonları almış elline birilerini arıyor cevap yok bişey olduklarından eminlerdi firma sahiplerinden açıklama bekliyorlardı artk beklemenin anlamı yok diyip  kara haber  söylediler kaza olduğunu  ve hastaneye kaldıkları söylediler birde koşan koşana şebnem  hanım ve Taner bey  bir  taksi,ye binmiş hastaneye yolunu tutmuşlardı sanki yol bitmezmiş gibi şebnem  hanım ağlayarak bişey olmamış demi diyip duruyordu  Taner bey eşini teselli etmeye çalışsa,da faydalı olmamıştı ya Taner bey,i kim teselli edecekti eşine belli etmese içi içini yiyordu yavrularım annem ,babam delircekti bian hastaneye varmak istiyorlardı bir haber almak için niyahet hastane önüne gelmişlerdi taksiciye parasını verip koşa koşa hastane girişine gelmişlerdi hastane önü ana ,baba günüydü haberi alan herkes gelmişti  ailelerin,den haber almak için hepsi hastaneye girmişlerdi  danışmadan sevdiklerinden bilgi almak için habire isim veriyorlardı Taner bey ve Şebnem hanımda anne Songül babam hasan çocuklarım diyince danışmandaki sekreterler lütfen sakin olur bu şekilde hiç birinize yardımcı olamayız yaralı gelen hastaların kaydı alınmamış o yüzden  her hangi bir hasta hakkında bilgi vermemiz mümkün değil lütfen hastaneye bahçesinde bekleyin başhekim açıklama yapacaktır  güvenlikler hasta yakınları  dışarıya çıkartmışlardı .hastane girişinde bekleyen aileler önünde art arta ambulans siren vurup geçiyorlardı her geçen ambulans arkasında gidip kim diye öğrenmeye çalışan aileler vardı geçmek bilmez dakikalar acı dolu yürekler bu şehri yıkan çığlıklar kimi anne kimi bana , kardeş abla ,abi diye feryatlar yakıyorlar...
Şebnem hanım,ın yüreği yangın yeriydi  öyle bir feryat ediyordu ki herkesin içindeki ateşi daha,da alevlendiriyordu   onun duyan herkes onla ağlıyordu şebnem hanım  yere oturup kocasını ellinden tutup Taner ben kim için ağlıyıp annem , babam için mi yoksa evlatlarım için hangi biri için ağlayıp bu nasıl acı 
Taner bey,in ondan eksik yani yoktu artk eşini teselli etmeye gücü yoktu kendiside yere yıkılmıştı
Gözlerini  yavaş yavaş açan civan  kendine geliyordu kazayı hafif  atlatmıştı başında bir doktor ve hemşire civana bakarak beni duyabiliyor musunuz    civan soktaydı acı içinde kıvranıyordu sadece gözleriyle işaret ediyordu doktor muayene ettikten sonra tekrar konuşmayı denedi bu kez konuşabiliyordu nasıl diyen doktora cevap olarak kardeşlerim  ,onlar nasıl diyebildi doktor yalanda olsa onlar iyi sen iyimisin yine sordu ben iyiyim kardeşlerim dedem nenem onlar diyip duruyordu doktor  dinlenmesi için beklemesini söyledi hemşire hanıma doktor odadan ayrıldı hemşire civanın kanıyan yerleri temizleyip pansuman etti koluna serum bakip odadan çıktı ama civan kardeşlerini görmeden edemiyordu kolundaki serumu çıkartı yataktan güçlükle çıkan Civan yavaş yavaş kapıya doğru gidiyordu kapıyı açıp koridor,da yürümeye başladı kardeşlerini bulmak için her odanın kapısıni çalıp içeri girip bakıyordu ama girdiği odalarda yoktu  çok yorulmuştu yaralı hâliyle odasına geri dönecek esnada bir  ağlama sesini  duyar abla  abla diye bu ses bulut,tun sesiydi zar zor sese doğru gitti bulut halen ağlıyordu abla ,abi diye abisi oda,ya vardı kapıyı açtı içeri girdiğinde buluttu görünce dünyalar onun  olmuştu kardeşi kan revan içindeydi civan bulut kardeşim dediğinde doktor ve hemşire ona baktı sen nasıl bu halinle kalkarsın diye kolundan tutup Bulut'un yatığı yatağın köşesine oturdular bulut abi canım çok acıyor diyince göz yaşlarına hakim olamamıştı tamam kardeşim sakin ol abin burda erkek adamın  canımı yanarmı diyip kardeşini sakinleştirmeye çalışıyordu kardeşini ellini tutup doktor  muayenesi yapsın diye çok uzun sürmesede   bulut,un tedaviside bitmişti abi, kardeşi yanlız bıraktılar

Civan kardeşine sarılıp benim gitmem gerek yağmur,u ve Dicle ablay,ı bulmam lazım bulut gitme abi çocuk korkmuştu o yüzden gitmesini istemiyordu civan abicim onları bulup gelcem söz bulut ama çabuk gel abisi yanağına öpücük kondurdu ve odadan çıktı ,o yaralı hâliyle ,
hastane koridorlarını hastalarla doluydu   doktorlar,hemşireler personeller hastalara yardım etmek için sağa sola kosuyorlardı  o kadar yaralı vardı ,ki kendimi unutmuş gibiydim ve kardeşlerimi arıyordu  nerdeyse girmediği oda kalmamıştı  bütün odalara bakmasına rağmen bulamamıştım kardeşlerimi beni fark eden bir hemşire hanıma gelerek lütfen odanıza sizin için iyi değil  ama ben ısrarla kardeşlerim dedim baktı ikna edemiyor burda bulmasıdıysan üst katta bakın dedi bende tamam diyip yanından ayrıldım asansöre doğru gidip ve asansör düğmesine basıp bekledim çok beklemeden asansör geldi ve kapı açıldı içerde bir personel ve  sedye üzerinde bir hasta gariba hasta değildi çünkü bir örtüyle kapatmış bedeni yazık kimbilir kimin annesi,mı babası,mı kardeşimi, onu görünce çok üzülmüştü aklıma kardeşlerim geldi,asansöre bindim üst katta  çıktım asansör kapısı açıldığında çıktım içinde etrafa bakıyordum hangi bölüm diye öyle bakınırken gözüm tabele, ya takıldı  ve düşmemek için kendimi zor tutum yoğun bakım ünitesi benim kardeşlerim burda olamazdı olmaz  onlar iyilerdi diye umuyordum hep az ilerde danışman vardı oraya gittip sekretere kardeşlerimi sordum adları eşkallerini verdim ama öyle birileri yoktu diye yaralılar çok olduğu için hastaları kurtarmak için çoğu hastaların kayıtları yapmamışlardı  yok diyince sevinmiştim ama yine emin olmak istiyordum yoğun bakıma kimseyi almazlardi ama yine girmek istiyordum sadece kapıda yada pencereden diye ikna etmeye çalışıyordum ama mümkün olmadığını söylüyordu orda bağırdım size kardeşlerim diyorum neyi anlamıyorsun diyince sesime  bir doktor ve iki hemşire geldi ne oluyor burda diyen doktor sekreter olanı anlattı doktor bana bakarak dediğiniz mümkün değil beyefendi  dedi ben ne olur diye yalvarıyordum ama her defasında red kararı alıyordum vazgeçmiştim yada burda değil kardeşlerim diye ısrar etmek istemiyordum
Bir yoğun bakım odasını kapısı açıldığı gördüm içerde bir personel sedye çekiyordu  üstünde yine bir ölü üstünü örtmüş oda,dan çıkartıyor içim ürpermişti bunları gördükçe, personel çektikçe örtü kayıyordu  gördüğüm şey  küçük bir beden  ve saçları örtünün altından çıkmıştı   sonra bir başka personel çıktı yoğun bakım odasından ellimde  seffaf bir torba  içinde elbiseler elbiseler ...
Bu elbiseler yok olamaz olamaz diye mırıldanıyordum bir anda durur dedim  doktor, hemşireler ve iki personeller şaşırmıştı ne olur diye bana bakıyorlardı  doktor  bey efendi iyimisin diyince o ,o benim kardeşimin elbisesi diyebildim   orda yatan kardeşim olamazdı düşünmesi bille korkutucuydu ben ayakta durmakta zorluk çekiyordum doktor koluma girip emin misiniz diyince ben kardeşimin elbisesini tanımam mı diye herkes üzülmüştü  ve doktor yavaşça beni sedye,nin yanına götürdü ve bakmak ister misin ben kendimi kandırmaya çalışıyordum  belki o değil,diye yüzleşmekten korkuyordum doktora baktım bişey diyememdim ve doktor yavaşça örtü çekince artk kimse beni sakinleştirlemedi kardeşim yağmur diye bağırdım sesimle hastane inlenmiş gibiydi uyan sen  ölemezsin sen daha çocuksun kardeşim küçüğüm canım diye ağlıyordum kendimi cansız bedenin üstüne atmış ağlıyordum doktor ve personel beni kandırmaya çalışıyordu ben izin vermiyordum bırakın diye bağırdım araya hemşirelerde girince direnecek gücüm kalmamıştı beni kaldırmışlardı kendimi atmıştım yere   yanındakilerde bu acı veda,ya dayanamamışlardı hepsinin gözlerinde yaşlar akıyordu kardeşimin gözümün önünde götüyorlardi ben sadece bakıyordum hiç bir şey yapamıyordu götürmeyin diye ağlıyordum ama kimse dinlemiyordu kardeşimi cansız bedeni gözümün önünde kaybolmuştu ve ben artk hiç bir şey hatırlamıyordum uyandığımda hastane odasında yatakta öylece uzanmıştım gördüklerim rüya mıydı  yoksa gerçek mi hatırlamıyordum kendime gelmeye çalışıyordum  başımda bir hemşire daha önce gördügüm hemşireydi bana bakarak iyimisiniz beyefendi diyince ben kardeşim dediğimde sustu ve ben gerçek olduğunu hatırladım gözyaşlarım durmak bilmez miydi sakinleştirmeye çalışıyordu hemşire o acı üstüne bulut,u unutmuştum hemşireye bakarak kaldırılmsınız beni diyince yardım etti ben yataktan inmeye çalıştığım anlayınca beyefendi lütfen bu kadar yormayın kendinizi güçlü olmalısınız bünyeniz zayıf düşmüş dikkat etmelisiniz diyince kardeşime gitcem diyince yine lütfen dedi ben sadece diğer kardeşimin yanına gitcem ona götürür dedim hemşire diğer kardeşin derken ben kazada dört kardeş nenem dedemle birlikteydik diyince anlamıştı tamam diyip kardeşimin olduğu oda ,yi söyleyip oraya doğru götürüyordu benim bu halimi bulut görse ben ne diyicem ya annem babam ne haldeler kızını kaybediklerinde haberleri yok bu yaşta evlat acısıyla imtihan ediliyorlardı ya Dicle ,nenem dedem nerdeler onlar nasıl belkide onlarda ... Ve hemşireye bakarak kardeşimi nereye götürdünüz diyince zor gelmiş olsa  sustu yine sorunca morg diyebildi ve ben bişey diyemedim küçücük bir bedeni  karanlık ve soğuk bir yere hapsetmek nasıl bişey,di
Oda geldik kardeşim için toparlanmam güçlü olmam lazım ve içeri girdiğimde bulut ağlamış olsa yanımda bir hemşire onla konuşup sakinleştirmeye çalışıyordu beni görünce abi niye geç geldin çok korktum kardeşimin bir kolu kırılmıştı ve başında birkaç kırık daha vardı kardeşime sarıldım sakin ol bak burdayım abicim bana ablam ,yağmur nerde buldunmu diye sorunca ağlamamak için kendimi zorladım diyebildigim tek şey iyiler  ve kendimce düşündüm bulut o kadar korkmuştu ya yağmur ne halde o ,da korkuyormuydu abla ,abi nerdesiniz diye ben nasıl yapacaktım yağmur,un gidişi herşeyi unutturmustu ama onlarıda  bulmam lazım bulut,u sakinleştirdim ve uykuya dalmıştı ben artk korkuyordum gerçeklerle yüzleşmeye ...