Bir Seni Sevdim

6.bölüm

Artık dayanacak gücüm yoktu içimde fırtınalar kopmuştu ama herşey rağmen ayakta durmalıyım bulut için bulut uyuduktan sonra ablam dicleyi ve nenem dedem, bulmaya çalışıyordum hemşirelerin uyarmasına rağmen dinlemiyordum artk karışmiyorlardı yine koridorların geziyordum odalara girip çıkıyordum yok bulamıyordum en son bir oda kalmıştı gidip baktım orda kapıda bir kadın olgun ağlıyordu o ,da yara bere içindeydi teyzezicim içerde kim var diye sorduğumda zor ,da olsa cevap verdi içerde oğlum var senin yaşında ve oğlum ölüyor diyince gözyaşlarıma hakim olamadım ağladım kadın senin kimin vardı kazada söyleyince kendi derdini unutmuş benle ilgileniyordu Allah'ın takdiri ne yaparsın imtihan dünyası zor ama geçecek ablanın ve nenen dedeni bulamadıysan aşağıya bak dedi aşağı neresi oluyordu diyince gözlerime bakıp ellimi tutu ve morg dedi ben donup kaldım yok hayır teyze benim ailem orda olamaz daha yeni kardeşimi kaybettim başkasını kaybetmiş olamam ölüp diriliyordum kadını ellini bırakıp uzaklaştım ilerde sandalye vardı gittim oturdum bağırmamak için zorluyordum dayanamıyordum Allah'ım bu nasıl bir acı teselli edecek kimsem yoktu yanımda ama teyzenin dediğini yapmaktan başka çarem yok gibiydi kalktım ve asansör tuşuna bastım asansör açıldı ve içeri girdim nereye basacaktım unuttum gözüme eksi 1 değmisti morg orada olsa gerek diye bastım kendimi eksi 1 buldum asansör kapısı açıldığında karanlık, sesiz, soğuk ve korkutucuydu kendimce yağmur korkar burda kardeşim benim dedim sonra bomboş bir koridor ve uzun tabeleye baka baka morg kapısına gelmiştim öylece kapıya bakıp durdum ve bir anda arkama bişey dokunduğu fark ettim korkmuştu döndüğümde bir adam korktuğumu anlamış olsa korkma sakin ol burda ne işin var diye sordu?
Bende ailemi bulamadım ve burda olduklarını düşündüm yutkunamıyordum nefesim kesilmiş gibiydi tamam gel benle gitmeye korkuyordum herşeyden korkuyordum onları burda bulacağım diye endişeliydim içeri girdik ve adam cesetleri buraya koyup sonra ailerine teslim ediyorduk adam çok rahattı herhalde alışmış olsa bu tarz olaylara ve devam etti kazada 17 kişi hayatını kaybetmiş nasıl,da rahat söyleyebiliyordu ve beş,i yaşlı beş,i çocuk ve 7 tanede genç konuşmadan sonra olan umutlanıp bitmişti onların arasında bizimkilerde olabilir miydi tükenmişti adam hazırsan açıyorum ve ilk açtığında genç bir kız bir an ablamı düşündüm ya o olsaydı o kadar soğuk ve korkutucuydu bir mezardan farksızdı her açmaya çalıştığımız cenazeleri içim gidiyordu düşündüğüm şeyler başıma geliyordu
Adam bir cenaze daha çıkartı ve yüzünü açar açmaz ayaklarımın bağı çözülmüştü ne yapacağımi bilmez bir şekilde donup kaldım gördüğüm adam benim dedemdi adam anlamıştı onu öylece bıraktı ve başka bir ceneze getirdi ben dedeme sarılıp ağlıyordum ki adam arkamdaki cenazenin yüzünü açmış beni bekliyordu korku endişe bir arada, dönüp bakmak gelmiyordu içimden ya ikisinden biri olsa dayanamayacaktım beni tutan kimse yoktu ve dönüp baktığmda dünyam başıma yine yıkılmıştı dedem sonra nenem şimdi hangi biri için yanayım diz çöktüm yere hıçkırıklara boğulmuştum güçsüz düşen bedenin artık acı kaldırmaz adam beni kaldırmıya çalışıyordu teselli etmeye çalışsada boşuna çabası ve son iki cenaze daha vardı ben acmasını istemiyordum ama ablama ne olmuştu o ,da bu ikisinden biri olabilir miydi korku yerine endişe vardı adam açtı ben başımı kaldırıp bakıyordum çok şükür diyebildim buna sevinebilmiştim ama önüme baktıkça neye seviniyordum ki adam bana baktı veda et diye benden ondan son bişey istedim adam dinliyordu küçük kardeşimi,de görmek istiyorum diye bazı cenazelerin isimlerini bulup kayıt yapmışlardı kardeşiminde adam hayır diyemedim ismini sordu ben yağmur dedim ve çıkart ben bütün gücümü toplayıp onlara baktım karşımda yatan üç can ve giden can benim canımdan onları öyle gördükten sonra öyle bir ağladım ki hastane inlemis olmalıydı sesimde ve orda düşüp kalmışım.
Gözümü yine bir oda ,da açtım olanlara halen inanmış değildim aklım ablamda o nerde kimbilir ne durumda diye yerinde durmaz ben çıktım.odadan bulut,un yanına gittim aynı hemşire yanında yemek yediriyordu ama yemiyordu abi abi diye ağlıyordu zavallı kardeşim tek umudu ben olmuştum ikimiz teselliyi birbirimizde buluyorduk yanına gidip yemeği hemşireden alıp kendim verdim ellimden yedi o kadar korkmuş ki titriyordu onun o hali gözyaşlarımın akmasına sebeb oldu bana bakarak ağlama abi ben iyiyim demesi içimi parçaladı sen iyisin,de ben iyi değilim be kardeşim ,aklim ablamdaydi bulut abi nenem ,dedem ,yağmur, ablam nerde diyince sustum bişey diyemiyordum iyi diyebildim bana baktı abi ben biliyorum dedi şaşırdım neyi biliyor yoksa öğrendi mı diye düşündüm sağlam olan elliyle ellimi tutu onlar cennete gitti öyle diyince ben ağladım nerden çıkartın diyince bana kaza sırasında ben kendimdeydim nenem,i dedem,i bir siyah poşette koydular niye abi çünkü öldürer diğer hastaları ambulansa koyarken nenemi dedemi olaya koydular sonra yağmur,u ablamı gördüm hemşireler ikisinin durumu kötü dedi ve ambulans,a bindirdiler çok ağladım benimde aldılar ambulans,a yolda ben bayıldım sen üzülmeye diye demedim korkuyordum senide kaybetcem sandım orda ona sıkı sıkı sarıldım seni bırakmam kardeşim diye
Ablamı bulmadan babamı aramak istemiyordum ama nerde bulacaktım her yere baktım diye kardeşimle ilgilenmeye devam ettim bi süre içinde hastane koridorlarında bir anons sesi çok acil bir hasta için 0 Rh negatif kana ihtiyaç vardı kanı uyuşanlar lütfen ameliyathane odasin yanındaki kan verme yerine gelsin diye bu kan ablamın kanıyla aynıydı yoksa ablam mıydı hayatta mıydı buluta dedim döncem git abi gidip gelmiyorsun söz dedim döncem diye ve odadan ayrıldım
Asansöre binip ameliyathanenin orasına gittim kimse yoktu üç hemşire bir doktor adı şahindi beni görünce kan mı vercen diyince hayır dedim o zaman dedim ablamı arıyorum hastanede bulamadım anons yapınca burda olduğunu düşündüm içerdeki hasta bayan mı diye sorunca evet cevabını aldım genç mı nasıl biri diyince doktor eşgarini söyledi bu ablam olabilir çünkü bütün özellikler ona benziyordu ama emin değildim bunu öğrenmem zor olmadı ameliyathaneden çıkan hemşire ellinde şeffaf bir poşet ve içerisinde Dicle ablama ait eşyalar bunu için sevineyimi bilemedim doktora baktım o benim ablam o eşyalar onun tamam o zaman kan uyuşuyor diyince hayır diyebildim doktor nasıl hayır diyince o an bişey anlamamıştım ablamla kanımız aynı değil aslında bu normal bişeydi doktora annemin kanı uyuşuyor diyince arkamdan iki doktor şahin hocam bizim kanlarimız uyuşuyor dediler teşekkür ettim isimleri Erdal ve cengizdi onlar içeri girdiler kan vermeye bende beklemeye başladim ameliyathane uzun sürecekti belli bir ara gittim bulut,a baktım onla biraz zaman geçirdim ve tekrar gitmem gerekiyordu ona Dicle ablanın yanına gitcem diyince sevindi Ablam yaşıyor evet dedim ama acaba yasayabilcekti abi hadi git ablamın yanına yanlız kalmasın diye ve ben gittim ameliyathane,nin oraya geldim hemşireye sordum bittimi diye yok hayır dua ediyordum Allah ablamı bize bırak diye iki saat sonra doktorlar çıktı ve ben sordum durumu nasıl diye bana bakıp gerçeği söyleyecez Hayati tehlikesi var ama umudunu kaybetme yoğun bakım alcaz şimdi ve bekleyecez ve doktorlar gitti içerden sedyeyle ablamı çıkartılar üstünde örtü vardı neresinde yara aldığı belli olmuyordu ama kafasında sarılmıştı bezle gözleri kapalı önümden alıp götürdüler dokunmama bile izin vermediler tehlikeli ve arkalarında yoğun bakıma kadar gidip ağlaya ağlaya abla sen yapma diye yoğun bakıma alındı ve benim beklemenin bir anlamı olmadığını söyleyip gitmemi istediler yapacak bişey yoktu ellimi kolumu kesmislerdi
Bulut,un yanına gittip oturdum ne yapacak diye düşündüm annemi babamı unutmuştum kimbilir onlar ne halde nerde arıyorlardı bizi diye akşam üzeriydi bulut uyumuştu koridora çıktım birilerinden telefon isteyip babamı aramak için bizimle ilgilenen hemşireyi gördüm ondan istedim o ,da bizimle epey yorulmuştu fark edebiliyordum telefonu aldım annemi aradım ilk aramada açtı alo dedi ses tonu o kadar kötüydü belli çok ağlamıştı ve ben anne diyince bağırarak oğlum dedi iyimisin , iyimisiniz diye bende belli etmeden iyiyim anne hastanedeyiz oğlum içeri almıyorlar anca kayıtlara geçenleri alıyorlar tamam anne aşağı iniyorum kapıya gelir diye beş dakka sonra aşağı indim hanımdaki hemşireyle annemle kapıda bekliyordu güvenlik görevlilerine içeri alır diyince olmaz diye araya hemşire girdi bırakın gelsinler annem babam içeri girer girmez boynuma sarıldı öyle ağladılar ordaki herkes bize bakıp ağladılar hemşireye teşekkür ederek yukarı çıktık annem kardeşlerin nerde annem babam diyince anne o ,da iyi  diyebildim onlarda teselli bulmaya çalışıyordum ama onlar benden daha kötüydü yukarı çıktı ve odaya doğru gittik içeri girince bulut,u görünce bir daha sevindiler ama bu sevinc uzun sürmeyecekti bulut annemin sesiyle uyandı birbirine sarıldılar babamda babam yıkılmış bir vasiyette ama bizim için güçlü duruyordu ve ikisi bana dönüp diğerleri diyince ne zor bir soruydu cevap vermek bir o kadar zordu anne , baba,ablam ameliyat oldu o yoğun bakımda ama iyi diyebildim yalanda olsa annem iyi olsaydı orda ne işi olurdu diye ve nenen, deden , yağmur nerde sustum cevap vermedim gözlerime artk hakim olamıyordum annem babam ,da anlamıştı ve ikisinin ağlama sesiyle doktorlar ,hemşireler koştu o da ya annem bayılmıştım babam sesiyle gök inlemişti ....