✔ Dreamcaster

Capitulum 16

Lamang ang inis. 

Sa mga oras na 'to, yun ang sigurado ni Cornelia habang tinatalian siya ng mga Golem--as she heard some of the merchants call these giant creatures---sa malaking posteng nasa plaza, ang pinakasentro ng pamilihan.

"Hindi ko nga sinasadyang basagin 'yon! Hindi ako kriminal!"

Her hands were tied behind her back, the wooden post scraping against her skin. Sinubukan niyang kumawala, pero sadyang mahigpit ang mga lubid.

Cornelia grunted when the Golems dispersed back into the sand, leaving no trace of their presence. Sa kinaroroonan ng dalaga, tila ba tirik na tirik ang araw. Pinagmamasdan siya ng mga mamimiling napapadaan, as if she were a witch on display for public execution.

She frantically searched the crowd for a familiar face.

Lalo lang yata siyang na-disappoint nang hindi niya makita maski ang anino ng Dreamcaster.

'Calm down, Elia. Baka naman ginu-goodtime ka lang ni Dave? Imposibleng iwan ka niya rito!' She convinced herself and waited. Sa kalagitnaan ng kanyang paghihintay (ba't kasi ang tagal ni Dave?), napadaing na lang ang dalaga nang tumama ang isang kamatis sa kanyang mukha.

Its red juices splashed all over the side of her face as she glared at the direction where it came from.

"Sino 'yan?"

Pero wala siyang nakita roon. Maya-maya pa, sinundan na naman ito ng isa pang kamatis, sapul sa kanyang noo. The cold liquid dripped over her face as she cursed out in frustration. Pasimple naman siyang iniwasan ng mga dumaraan, lumalayo na para bang mamamatay-tao si Cornelia.

Between the dusty old tents and the sea of traders, she spotted him.

"DAVE!"

Her hopes were suddenly crushed to fine grained sand when Cornelia noticed he wasn't alone. Kasama niya ang mangangalakal na nagpadakip sa kanya. Nang makita sila nito, napalitan ng galit at pandidiri ang ekspresyon ng merchant. Hindi niya alam kung paano niya narinig ang usapan nila, but Cornelia suddenly wished she didn't.

"Kilala mo ba 'yang kriminal na 'yan?"

Dave shrugged and waved his hand, as if dismissing the topic.

"No, but what a shame," Dave replied. "Such a waste of a pretty face for a petty criminal."

Natawa ang mangangalakal.

At tuluyan na silang naglakad pabalik sa kalyeng pinanggalingan nila kanina.

'Ano raw?!'

At this point, Cornelia wanted to scream. Hindi niya alam kung paano siya nagawang pabayaan nito at kung bakit bigla na lang nagbago ang ihip ng hangin. Is he really leaving her alone to suffer a crime she didn't even mean to commit? What a jerk! Naikuyom na lang ni Cornelia ang kanyang mga kamao, kasabay ng pagtama ng isa pang kamatis sa kanyang katawan.

'Siraulo ka, Dave.'

Her head hung low, her hair casting shadows on her face.

This time, the red juices splattered against her black clothes, right in the middle of her chest.

*

'Missing?'

Hindi mapakali si June.

Kanina nang pumasok siya sa first period nila, he was half-expecting Cornelia to be sitting on the same seat she sat on for the last couple of months. Pero nang makita niyang bakante ito, doon na siya kinutuban nang masama.

Bago pa man niya makumbinsi ang sarili niyang baka may sakit lang ngayon ang dalaga, their other classmates suddenly brought in a fresh wave of rumors.

"I heard she's still missing. Bigla na lang daw naglaho noong isang gabi... Nakita ko kaninang umaga 'yong parents niya sa police station, humihingi ng tulong," kwento ng isa nilang kaklase habang inaayos ang kanyang art supplies.

Napailing naman ang kausap nito.

"Baka naman naglayas?"

"O baka naman nagtanan!"

"Ha? Wala naman siyang boyfriend, ah?"

"Aba, malay natin? Baka lowkey lang, ganun."

"Hay! Nasosobrahan ka na yata ng pagbabasa ng romance novels."

June absorbed every word as if his life depended on it. Kalaunan, hindi na niya napigilan ang kanyang sarili.

"Saan daw siya huling nakita?"

Napalingon sa kanya ang mga kaklase niya. They stared at him as if this was the first time words spilled out of his mouth. And perhaps that's partially true, given that June doesn't talk much to begin with. Pero imbes na i-point out nila ito o magalit dahil sa pakikinig niya, agad ring sumagot ang isa.

"Ang sabi pumasok lang daw siya ng kwarto niya, pero kinabukasan, wala na siya roon. Kinailangan pa nga raw nilang sirain ang pinto dahil nag-alala ang parents niya noong 'di pa rin daw siya bumababa para mag-almusal o sumasagot sa mga tawag nila."

"The room's empty?" June mused, thinking it was hard to believe.

Paano naman mawawala sa loob ng kwarto niya si Cornelia? That doesn't make any sense at all!

"Oo. Pero ang nakakapagtaka, naka-lock pa raw yung pinto at mga bintana. Creepy, right?"

Hindi na niya pinakinggan ang sumunod nitong sinabi. June already heard enough. Buong umaga, hindi maalis sa isip niya ang biglang paglaho ni Cornelia. Kung hindi siya lumabas ng kwarto niya, saan naman siya nagpunta?

After having a mental debate about it, June finally decided he's going to pay her parents a visit after class.

---