Η Συμμαχία Της Αγαπης {GWattys15}

Κεφαλαιο 22

Δεν ξερω για ποση ωρα ιππευα ουτε ηξερα που πηγαινα αλλα δεν με ενοιαζε. Και ο αστραγαλος μου πιθανον να ειχε γινει χειροτερα μιας και με ποναγε πολύ αλλα ουτε αυτό με ενοιαζε.

Επειδη το μονο που μπορουσα να σκεφτω ηταν ο Αλεξάντερ και τι είχε κάνει τελικά για μένα. Δεν ξέρω αν σκόπευε να με αφήσει να φύγω από την αρχή η αν απλά άλλαξε γνώμη στην πορεία, αλλά το είχε κάνει. Με είχε αφήσει να φύγω. Και δεν ήξερα καν τι θα του συναβεναι τώρα, αν ο Τζεισον θα έλεγε την αλήθεια στον Βασιλιά η αν θα έφτανε σώος στην Ιταλία. Και με τρέλαινε να μην ξέρω. Θεέ μου ήταν ακόμη βράδυ πως θα κατάφερνα να γυρίσω πίσω? Έκανε κρύο και ο αστράγαλος μου ήταν χτυπημένος. Τι θα γινόταν αν συναντούσα κάτι τύπους σαν αυτούς που είχαμε συναντήσει στην πόλη με τα κορίτσια? Οι ληστές? Η αν με έβρισκαν λύκοι η αλλά αγρία ζώα.... Και ένιωθα τόσο κουρασμένη και πεινασμένη.

Συνέχισα να ιππεύω όταν ξαφνικά άκουσα και αλλά χλιμιντρίσματα από άλογα σε πολύ κοντινή απόσταση. Σταμάτησα το άλογο μου και ανέβασα την κουκούλα από το παλτό του Αλεξάντερ κρύβοντας όσο μπορούσα το πρόσωπο μου. Δεν ήξερα αν ήταν καλό η κακό που υπήρχαν άνθρωποι στο δάσος τέτοια ώρα. Έβαλα το χέρι μου στην τσέπη του παλτού και έπιασα την λαβή του μαχαιριού που μου είχε δώσει.,

''Χωριστέιτε και ψάξτε παντού!'' Φώναξε κάποιος και αμέσως άκουσα ποδοβολητά άλογων. Οχ όχι. Κατέβηκα γρήγορα από το άλογο μου και δάγκωσα τα χείλη μου ώστε να μην ουρλιάξω από τον πόνο όταν πάτησα στο έδαφος. Ο αστράγαλος μου σίγουρα χειροτέρευε. Έπρεπε να κρυφτώ όμως και αγνόησα τον πόνο καθώς άκουσα ποδοβολητά αλόγου να πλησιάζουν επικίνδυνα κοντά.

 Δεν είχα και πολλές επιλογές για κρυψώνα έτσι κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο και κράτησα την ανάσα μου περιμένοντας. 

 Το άλογο πλησίασε και το άκουσα να σταματήσει. Περίμενα.

''Αυρορα!'' Άκουσα μια φωνή, μια πολύ γνώστη πλέον φωνή. 

Την φωνή του Τζουλιαν.

''Αυρορα είσαι εδώ?'' Είχε έρθει να με βρει. Χωρίς να το θέλω ένα λυγμός μου ξέφυγε και βγήκα από την κρυψώνα μου. Ο Τζουλιαν στεκόταν ακριβώς μπροστά μου με το άλογο του και όταν το βλέμμα μου βρήκε το δικό μου, έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Δεν ήξερα αν ήθελα να τρέξω κοντά του και να τον αγκαλιάσω η να μείνω μακριά του. Αλλά ήξερα ότι για κάποιον λόγο έκλαιγα.