When The Right One Comes Along

Untitled Part 12

chapter 12

Muli ay tumunog ang cp ni Joyce.

Ng magising ang dalaga ay tiningnan nito ang orasan sa may itaas na bahagi ng kanyang kwarto.

six am! ang sabi pa ni Joyce sa sarili.

Pero! bakit parang tahimik ang buong bahay? asan kaya sina inay at itay? pagtatakang tanong pa ni Joyce sa sarili na tila inililibut ang paningin nito sa kanyang kwarto.

Hay! ito na ang huling oras ko sa pilipinas! kailangan kung masulit ang mga huli kung sandali rito! ang sabi pa ni Joyce sa sarili habang bumabangun ito sa kama sabay unat ng kanyang mga kamay.

Matapus nito ay itinimbang na ni Joyce ang kanyang mga dadalhin kabilang na nito ang dalawang maleta.

Labinlimang kilo! aba! sakto lang ito! pangiting sabi pa ni Joyce sa sarili habang inilalagay ang kanyang mga tinimbang na gamit sa tabi ng kanyang kama.

Pero! bat parang tahimik ng buong bahay? nasan kaya sina inay at itay? pagtatakang tanong pa ni Joyce sa sarili.

Ng makalabas ang dalaga ay agad nitong nakita sa mesa ang isang nakatuping papel nilapitan ito ng dalaga at kinuha ang nakatuping papel na nakalagay sa mesa.

Sulat kay itay? tanong pa ni Joyce sa sarili sabay binasa nito ang sulat ni mang Robert para sa kanya.

Anak kung mababasa mo man ang sulat na ito ay wala kami sa bahay ayaw ng nanay mo na makita kang umalis alam mo naman ang nanay mo masyadong imosyunal lalu na na kami nalang dalawa pag umalis ka parang honeymoon lang anak ngunit nais naming humingi ng pasinsya na hindi ka na namin pwedeng ihatid dahil ayaw naming umiyak naway maintindihan mo kami ng nanay mo nagmamahal mang Robert.

Agad na inilagay ng dalaga ang sulat kay mang Robert sa kanyang bulsa.

Matapus non ay nabigla siya ng may umakbay sa kanyang balikat.

Ng lingunin niya ito ay ang kanyang besfriend pala na si Isay.

Ikaw talaga! daig mo pang multu! kung makaakbay ka akala ko huldapir! palakas na sabi ni Joyce kay isay.

Joyce naman! mataba lang ako huwag mo namang isipin na huldapir ako! multu pwede pa! pangiting sabi ni Isay kay Joyce.

O! sasabayan mo ba akong kumain? tanong pa ni Joyce kay Isay.

Friend! huling oras mo na to dito sa pilipinas! sino ba naman ako para tanggihan ang aking kaibigan para saiyo Joyce! hindi ako tatanggi! palungkot na sabi ni Isay kay Joyce.

Sus! Isay! hindi ka naman tumatanggi mapahuling araw ko man dito sa pilipinas o di kayay wala na ako! kakain ka parin rito sa bahay! pangiting sabi pa ni Joyce kay Isay sabay naghanda na si Joyce ng pagkain para kay Isay.

Pero Isay! bantayan mo parin sina nanay at tatay ha! huwag mo silang iiwan! paalalang sabi pa ni Joyce kay Isay.

Habang kumakain ay napatingin si Isay kay Joyce.

O! anong tinitingin tingin mo? pagtatakang tanong pa ni Joyce kay Isay.

Wala! napaisip lang ako! talaga bang tuloy ka na sa pag-alis mo? tanong pa ni Isay kay Joyce.

Oo! hapon nga ang alis ko di ba! saka nakita mo na nga iyong pagiimpaki ko! ang sabi pa ni Joyce kay Isay.

Napayuko na lamang si Isay at patuloy ito sa kanyang pagkain.

O! hindi mo ba ako ihahatid? tanong pa ni Joyce kay isay.

Nako! friend! hindi! kasi kailangan ko ngang magmadali pala ngayon kasi dadalo ako ng kasal! ang sabi pa ni Isay kay Joyce.