Duane's POV
ilang minuto na...ilang minuto na ko nag aantay ng pag dating ni Janelle dito sa airport... Talaga bang hindi niya ko pupuntahan? Talaga bang hahayaan nya kong umalis? Mahal niya ba talaga ako?
Biglang may tumapik sa balikat ko..
Si mama
Mama:"Your girl is not coming. We should go"
Me:"No mom. She's coming...I know she will"
Mama:"I will be willing to accept her in our family if she will let you go."
Nakakainis yung ganito. Parents mo ang dahilan kung bakit napuputol ang pagmamahalan niyo.
Kaya ba ko hinahayaan umalis ni Janelle dahil alam nyang magagalit sakanya parents ko kapag pinigilan nya ko?
At kaya nya ba ko hinayaan para rin sa future ko?
Iniisip nanaman ni Janelle ang ibang tao. Samantalang ako,hinayaan ko lang na masaktan siya. I'm so stupid!
Narinig ko na yung senyas ni mama na kailangan na namin sumakay ng airplane. I turned around once more and there's still no sign of Janelle.
Pasakay na kami ng eroplano ng biglang may sumigaw ng pangngalan ko.
At ayun si Janelle....umiiyak...
Marami rami rin siyang sinabi, narinig ko pa lahat 'yon kahit kalayuan na. Naiiyak ako,ang bading ko naman!
Hinila na ko ng parents ko papasok ng eroplano dahil alam nilang pwede ako magdalawang isip dahil dumating si Janelle.
Atleast....atleast alam kong mag aantay siya.
Kaso....magiging ok kaya pagbalik ko?
Kinakabahan ako..
May iba akong kutob pero sana wag naman masama.
Janelle...since inisip mo ang magiging future ko.,this time ako naman ang iisip ng magiging future mo.
Pag iisipan ko ng mabuti para magkaron ka rin ng magandang buhay kapalit ng ginawa mo para saakin.
Hindi ko pa alam kung ano yun pero sana malaman ko na agad. Gusto ko siya mapasaya... Mahal ko siya kahit anong mangyari.
Babalik ako Janelle...I promise.
