KURGU (DÜZENLENİYOR)

Bölüm 6: Yarı Ölüm, Yarı Yaşam Arası

Kural 6: Unutma, doğru sandığın yanlışlar ile dolu hayatın.

...

Mesaja baktığım da asıl şimdi çok kötü bir durum da olduğumu anladım. Annem ve babamdan 20 cevapsız arama ve bir sürü mesaj vardı. Aklımda binlerce felaket senaryosu geçerken, elimle anlıma vurdum. Salak kafam nasıl duymam!? Umarım polise haber vermemişlerdir. Derin bir nefes alıp, hızlıca anneme bir şeyler yazıp telefonu cebime attım. Bakışlarım bana anlamsız bakan çocukla karşılaşınca, hemen konuşmaya başladım.

" Çok saçma ama benim hemen eve gitmem gerekiyor... Görüşürüz." deyip hızlıca yürümeye başladım. Tek düşündüğüm ailemin saçma bir şey yapmamış olmasıydı. Bir anda kolumun tutulmasıyla durdum. Endişeli bakışlarım çocuğun anlamayan bakışlarıyla karşılaştı. Elini kolumdan çekerken konuşmaya başladı.

" Bir şey mi oldu ? İstersen seni eve bırakabilirim.

Şuan düşünecek vaktim yoktu, kafamı olumlu anlamda sallarken konuşmaya başladım.

" Sizin için sorun değilse olur, teşekkür ederim." deyip tebessümle ona baktım. Kafasını sallayıp, konuşmaya başladı.

" Arabam hemen şurada" deyip yürümeye başladı, ardından hemen onu takip etmeye başladım. Geçtiğimiz bir kaç sokağın ardından nihayet bir eve varmıştık, villa tipin de bir evdi ve hazır halde bekleyen bir araç vardı. Çocuk arabaya doğru ilerlerken bende onu takip ettim. Aklıma ise tek bir soru takılmıştı, neden arabası varken otobüse binmişti ? Aslında benimde arabam vardı ama bende otobüse biniyordum. Neyse illaki bir nedeni vardır diye düşünürken, kapım açılmıştı bende hemen binmiştim. Yolu tarif ettiğimde yüzünde ki ciddi misin ifadesi görülmeye değerdi. Zaten bulunamayacak bir yer değildi. Herkesin bildiği Kore'nin en lüks otelin de yaşıyordum. Derin bir iç çekerken kafamı camdan tarafa çevirdim. Bir bir sokakları hızlıca geçerken sonun da otele varmıştık, bakışlarımı arka koltukta Black'e çevirdim. Sessizce yatıyordu, elimi uzatıp kafasını sevdikten sonra bakışlarımı çocuğa çevirdim. Otele anlamsız bakışlar atıyordu, ben ise bu bakışları yüzünden ona tebessümle bakıyordum. Eminim içinden neden otele geldiğimizi sorguluyordur. İçinden geçen düşünceleri hissedebiliyordum. Düşüncem ile ağzımdan bir kıkırtı çıktı. Ardından sesi duyması ile bana baktı.

" Doğru geldiğimizi düşünmüyorum." deyip hafifçe güldü.

Dediği şey ile gülmeye başladım.

" Hayır, doğru geldik." dediğim de bir bana bir otele baktı.

" Pekala, neden diye sormayacağım." deyip tebessüm etti.

" Biraz uzun ve karmaşık bir hikaye sonra anlatırım." deyip omuzlarımı kaldırıp indirdim. Ardından kapıyı açıp aşağıya indiğimde o da arabadan indi. Arka kapıyı açıp, Blcak'i aşağıya indirirken yanıma geldi. Black'in tasmasını elime alıp, kapıyı kapattım ardından konuşmaya başladı.

" Görüşürüz.. Ve lütfen bir daha gece dışarı çıkma." deyip gülümseyerek elini uzattı. Dediği şey ile ağzımdan bir gülümseme koparken, uzattığı elini tuttum.

" Görüşürüz, bıraktığın için teşekkürler... Bir de o kadar olay oldu ama adınızı soramadım. Adınız nedir acaba beyefendi ?" deyip tebessümle bakmaya devam ettim. Dediğim şeye gülümserken konuşmaya başladı.

" Adım, Shi Jung... Peki sizin hanımefendi ?"

" Chung Cha, memnun oldum Shi Jung bey." deyip gülümsememi sürdürdüm. Elimi ellerinden çekip ardından iki elimle tasmayı tuttum. Bana gülümseyerek bakan suratına son kez bakıp, el sallayarak otele yürümeye başladım. Derin bir nefes alıp otelden içeri girdim. Hızlıca asansöre varıp çağırdım. İçimde ki endişe beni panik atağa sürüklerken, gelen asansöre bindim. Endişe ile salladığım ayağımdan bakışlarımı alıp, Black'e getirdim. En zor anlarımda bana moral olmuştu ve benim için bir insandan daha değerliydi. Düşüncem ile Black'in kafasını sevdim. Ardından Açılan kapıyla beraber asansörden inmem ile annem ve babamla karşılaştım. Bir şey dememe kalmadan annem boynuma atladı, anın şokuyla duraklasam da ardından anneme sıkıca sarıldım. Kim bilir nasıl merak etmişi?