|25.03.22|
"Bu kitap bir kişinin değil bir çok kişinin kaleminden yazılmıştır."
|Her cuma yeni bölüm!|
!Bilgilendirme!
Çoğunuz bu kitabın nasıl yazıldığını biliyor bilmeyenlerde "Etkinlikler" kitabındaki "Devamını Getir" b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔮
Falcının söyledikleri kafamı kurcalamaya devam ediyordu. Ya her şey saçmalıktan ibaretse? Boşu boşuna kafamı yoruyorum kesin. Fakat, bu olayın gerçeklik ihtimalini hiç düşünmemiştim. Bu sefer de aklımda daha büyük bir soru işareti belirdi: Ya dediği şeyler gerçekse?
Hay benim aklıma. Ne diye Gizem'e uydum ben? Araba durduğunda, bir kabustan kurtulmuşçasına silkelendim. Verdiğim adrese -yani evime- geldiğimizi görünce cebimden yeteri miktarda para çıkardım. Şoföre uzatıp arabadan indim. Eve girdiğimde böyle bir dağınıklıkla karşılaşmayı beklemiyordum.
Yerde kırık camlar vardı. Koltuğun minderleri etrafa dağılmıştı. Çerçeveler ve içindeki fotoğraflar yerde; bazıları parçalar halinde duruyordu. Şok olmuştum. Demir kapıyı sertçe ittirip dışarıyla buluşmasını sağladım. Yıkılmış dolaptan bir çift terlik alıp ayağıma geçirdim ve mutfağa doğru yürümeye başladım. Kapıdan içeri girer girmez ayağımın altından duyulan kırılma sesleri, bir anlığına duraksamama neden oldu. Aşağıya baktığımda porselen tabağın kırıntılarına bastığımı fark ettim. Başımı kaldırdığımda ise bu evde 3. Dünya Savaşı'nın çıktığına yemin edebilirdim.
Bir günde bu kadar aksiyon bana fazlaydı. Yine her yer dağınıktı ve nerdeyse çoğu şey paramparça olmuştu. İçimde hissettiğim öfkeyle gözlerim dolmaya başladı. Bu ne tür bir şakaydı böyle?
Aklıma gelen şeyle, yatak odasına doğru koşmaya başladım. İçimden binlerce kez dua ederken hızla koridorları geçiyordum. Odaya girdiğimde kapı hızla duvara çarptı. Dolabıma doğru yürürken içimden dualarımı ardı ardına sıralıyordum. Bir saniyeliğine durup odaya göz gezdirdim. Diğer odaların aksine burası tertemiz ve düzenliydi. Yavaşça dolabın kapağını açıp kıyafetleri çıkardım. Fakat aradığım şey orada yoktu. Kafam karışmaya başlamıştı ve ayakta duramıyordum. Gözlerim kararmaya başlamıştı ve yere yığılmak üzereydim.
Gözlerimi araladığımda birinin beni omuzlarımdan tutup sarstığını hissettim. Göz kapaklarım tamamen açıldığında; yine takside olduğumu ve beni sarsan kişinin şoför olduğunu fark ettim.
"Hanımefendi geldik. Ve benim değişim saatimde geldi. Artık inebilir misiniz rica etsem?" Adamın sesi sabrının sınandığını haykırıyordu. Kısaca özür dileyip parayı verdim ve taksiden indim.
Yani her şey rüya mıydı? Kalbim hızla göğüs kafesime çarparken derin bir nefes aldım. Çantamdan anahtarı çıkarıp içeri girdim. Bu sefer koltukta biri vardı. Yine kalp ritmim hızlanmışken şaşkınlıkla çocuğa baktım.
