|25.03.22|
"Bu kitap bir kişinin değil bir çok kişinin kaleminden yazılmıştır."
|Her cuma yeni bölüm!|
!Bilgilendirme!
Çoğunuz bu kitabın nasıl yazıldığını biliyor bilmeyenlerde "Etkinlikler" kitabındaki "Devamını Getir" b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İşten eve geldim, yeterince yorucu bir gündü sadece uyumak istiyordum. Kapıyı açıp ayakkabılarımı çıkarırken Gizem söyleniyordu "Eray, sana gelme dedim gelme! Hem Arda'nın yanında beni utandırıyorsun hem de utanmadan geliyorsun!" diye bağırıyordu ama sesi bayağı kötü geliyordu. Birazdan bana da bağırmaması için seslendim "Gizem benim Ayda. Bir sorun mu var?"
"Of Ayda ya bizim Eray ne yaptı biliyor musun ?"
Yanına gidip bilmiyorum dercesine yüzüne baktım. "Tam biz konuşurken geldi yanımıza benim küçüklük fotoğraflarımı ergenlik fotoğraflarımı falan hepsini göstermeye başladı. Arda beni tanıyamadı. O fotoğraftakilerin ben olduğuma ihtimal bile vermedi ya."
🔮
Gizem'i teselli etmiştim ama hala üzgün ruh halinden sıyrılamamıştı. İnsanların geçmişteki dış görünüşlerinden utanmasını anlamıyorum. O resimlerdeki kişi de Gizem'di şu anki karaktere sahip olan kişi de Gizem.
En sonunda önemsememeye çalışarak uyumak istedim ama sadece istemekle yetindim çünkü uyuyamıyordum. Aklım hep Sude'ye gidiyordu içimdeki o burukluk, geçmişimiz, babamın cezaevine girmesi, annemle yaşadıklarımız, çevremizin bizi yargılaması ve özellikle de hastalığım falan derken ne kadar yıpranmıştım. Şimdi tüm anılar bir bir geliyordu gözümün önüne. Beynimin içinde dönen kısa ve kesik anılarla birlikte uykunun derinliklerine daldım. Tabi kötü bir kâbusun etkisiyle uyanıncaya kadar.
Karşımda Asaf vardı. Koyu yeşil gözleri ve her zamanki onu rahat bırakmayan mor göz halkalarıyla bana endişeyle bakıyordu. "Ayda iyi misin?" dediğinde ortamdaki seslere biraz daha dikkat ettim, çatal kaşık sesleri vardı. O sırada benden cevap bekleyen Asaf'a karşı "Sayılır." dedim. En sonunda konuşmakta zorlandığımı -boğazımın kuruduğunu- fark etmiş olacak ki masamdaki -oraya nasıl geldiğini asla bilmediğim- suyu bana uzattı.
Elindeki suyu içtiğimde bana rahatlamış bir ifadeyle baktı. Hemen ardından "İçeriye geçelim mi?" diye sordu.
Onaylar bir şekilde kafamı salladığımda elimden tutup kaldırdı. İçeriye geçtiğimizde Arda, Eray, Mete ve Gizem hep birlikte oturmuş getirilen yemekleri yiyordu. Gizem bana döndüğünde "Birileri sonunda uyanabilmiş." dedi imayla bakarak. Ona göz devirip direk yemeklerden yemeye başladım, kurt gibi acıktığımı şu an fark ediyordum. Bir yandan yiyor bir yandan da Gizem'le Arda'ya bakıyordum. Anladığım kadarıyla araları iyiydi.
