•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Όταν ξύπνησα το πρωί ένιωθα πιο άσχημα από ποτέ και είχα το άγχος να με περιτριγυρίζει. Σήμερα θα γυρνούσα πίσω στην εκπαίδευση. Πρώτη φορά δεν έχω καμία όρεξη να κάνω προπόνηση.. Και δεν ήθελα να κάνω. Πώς στο καλό θα αντίκριζα τους άλλους; Πως θα τους συμπεριφερόμουν?
Όμως δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Δεν με συμφέρει να κάνω κοπάνα και ούτε θα με βοηθήσει κάπως.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα να αλλάξω ρούχα, αφού δεν άλλαξα χθες το βράδυ. Έκανα ένα ντουζ, έπλυνα τα δόντια μου και κατέβηκα κάτω στο σαλόνι που με περίμενε η κυ-.. λάθος η γιαγιά Elise.
"Ωωω καλημέρα στο πιο όμορφο κεφτεδάκι του κόσμου!"
"Καλημέρα κυρία Elise"
...
"Τι; Έχει κάτι το πρόσωπο μου?"
Έκανα την ανήξερη, για να την σπάσω στη κυρία Elise.
"Αν με ξαναπείς κυρία, δεν με νοιάζει πόσο δυνατή στρατιώτης είσαι, θα σου σπάσω τα κόκκαλα"
"Όπα όπα συγγνώμη ήρεμα.. δεν θα το ξανακάνω μην μου κάνεις κακό!" Είπα γελώντας και μαζί μου γέλασε η γιαγιά Elise. Πόσο την αγαπάω αυτή τη γυναίκα.
"Δεν θα ρωτήσω πως κοιμήθηκες, γιατί ξέρω."
Της έγνεψα θετικά και κάθησα στο τραπέζι για να πάρω πρωινό.
*time skip*
"Να προσέχεις παιδί μου. Να τρως καλά και να κοιμάσαι πάντα νωρίς εντάξει;;;"
Μου είπε η γιαγιά Elise καθώς μου χτυπούσε ελαφρά την πλάτη.
"Χαχα οκευ μην ανησυχείς θα αφήσω τους Τιτάνες να με φάνε με την πρώτη!"
*Punch*
"Αου! Τι φάση?!"
"Τελικά όντως φατσικά μοιάζεις περισσότερο στον πατέρα σου, αλλά τον χαρακτήρα και το χιούμορ της μητέρας σου μπορώ να τα μυρίσω από χιλιόμετρα μακριά!"
Με αυτό γέλασα και πήγα προς την άμαξα που με περίμενε, για να πάω πίσω στο στρατόπεδο καθώς ταυτόχρονα χαιρετούσα την γιαγιά Elise. Αν δεν ήταν και αυτή στη ζωή μου δεν ξέρω τι θα έκανα...
*time skip*
Επιτέλους έφτασα στο στρατόπεδο. Ευτυχώς γιατί δεν ξέρω πόσο ακόμα θα κρατιόμουν με τόσο ανακάτεμα που με έπιασε. Μα καλά δεν ξέρει να οδηγάει άμαξα αυτός ο άνθρωπος?
Έκανα να πάω προς τις καλύβες των κοριτσιών, αλλά ένα χέρι με σταμάτησε. Ήταν ένας ψηλός μυώδης άντρας με ξανθά γυαλιστερά, καλοφτιαγμένα μαλλιά, σε σχήμα φράντζας και καταγάλανα μάτια. Σαν το χρώμα της θάλασσας όπως μου περιέγραψε ο Armin.
YOU ARE READING
Our Story (LevixOC)
Fanfiction"Αου γαμώ.." "Τρία λεπτά ακόμα και θα είσαι καλά πάρε βαθιές ανάσες.", μου έλεγε υποστηρικτικά. Ήμασταν σε επικίνδυνα κοντινή απόσταση και αυτό δεν βοηθούσε καθόλου. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά από τον πόνο και επειδή ήταν αυτός εδώ, δέκα εκατο...
