•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
"AMELIAAA"
"Ugh---"
Πόσο το μισώ όταν με ξυπνάνε με φωνές.
Σήμερα είναι η μέρα που θα αλλάξω στρατόπεδο και πλέον δεν θα είμαι μία απλή δόκιμος, αλλά ένας κανονικός στρατιώτης.
"Η άμαξα είναι έξω και σε περιμένει..."
"Τόσο γρήγορα?!"
"Εμμ ναι συγγνώμη που προσπαθούσα 1 ώρα να σε ξυπνήσω. Και δεν το λέω μεταφορικά!"
Τόσο πολύ κουρασμένη ήμουν χθες βράδυ, που κοιμήθηκα τόσο βαριά? Ενδιαφέρον. Να δω τι θα κάνω όταν θα είμαι στη Λεγεώνα και θα είμαι πτώμα.
Σηκώθηκα, πήγα να πλύνω δόντια και να πάρω τα πράγματά μου να φύγω.
"Δεν θα μας χαιρετήσεις?!?!", ακούστηκε μια αγορίστικη φωνή από πίσω.
"Jean-boy~ αν δεν χαιρετούσα εσάς ποιον θα χαιρετούσα??"
Τους πήρα όλους αγκαλιά και κρατηθήκαμε για λίγα λεπτά χωρίς να λέμε τίποτα.
"Παιδιά θα μου λείψετε τόσο πολύ..."
"Amelia ξέρουμε ότι πας να κάνεις κάτι καλό για την ανθρωπότητα και αυτόματα είναι και για εμάς καλό. Μια μέρα θα κάνουμε κι εμείς κάτι καλό για σένα.", μου είπε η Mikasa με ένα στοργικό τόνο.
"Σας αγαπώ πολύ παιδιά."
"Amelia.. πάρε αυτό. Ήταν της γιαγιάς μου. Να το φοράς συνέχεια, για να με θυμάσαι εντάξει;", Μου έδωσε η Sasha ένα μενταγιόν σε σχήμα τετράγωνο. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, αλλά φαίνεται ότι έχει μεγάλη αξία για εκείνη, οπότε θα το φυλάω και θα το φοράω κάθε μέρα Sasha στο υπόσχομαι.
"Σε ευχαριστώ πολύ Sasha.. σαγαπω πολύ!".
Αφού τους αποχαιρέτησα μπήκα μέσα στην άμαξα και βόλεψα τα πράγματά μου.
"Το καλό που σου θέλω, να οδηγάς ήρεμα", είπα στον άμαξα με ένα διαβολικό βλέμμα. Ο αμαξάς με κοίταξε φοβισμένος και έγνεψε γρήγορα θετικά λες και έβλεπε φάντασμα.
*time skip*
Ουφφ τι ταξίδι και αυτό πάλι.. Έχω γεννηθεί, για να κάνω συνέχεια δρομολόγια δεν εξηγείται αλλιώς..
Πήρα τα πράγματά μου και βγήκα αμέσως από την άμαξα να πάρω αέρα και ένιωσα τόση ανακούφιση. Ο αέρας φυσούσε τα μακριά μαλλιά μου και μπορούσα να τα νιώθω να γαργάλανε τον λαιμό μου. Ανατρίχιασα λιγο και μεταφέρθηκα πίσω στη πραγματικότητα.
Ήμουν στο ίδιο κτήριο με εχθές. Δεν φαίνεται με στρατόπεδο όμως. Ένας θεός ξέρει τι κάνουν εκεί μέσα.
Έκανα να μπω μέσα, αλλά με σταμάτησε ένας στρατιώτης από την Λεγεώνα και για να πω την αλήθεια φαινόταν αρκετά λαχανιασμένος.
YOU ARE READING
Our Story (LevixOC)
Fanfiction"Αου γαμώ.." "Τρία λεπτά ακόμα και θα είσαι καλά πάρε βαθιές ανάσες.", μου έλεγε υποστηρικτικά. Ήμασταν σε επικίνδυνα κοντινή απόσταση και αυτό δεν βοηθούσε καθόλου. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά από τον πόνο και επειδή ήταν αυτός εδώ, δέκα εκατο...
