Nerita'nın Kalbi (Düzenleniyor)

Bölüm:3/Ben Hislerimi Kaybedeli

Anlamıyorsun.

Sesim çıkıyor, duymuyorsun. Ya da bilmiyorum duymamazlıktan geliyorsun.

Mera Dil, bir görsen halimi ne çok sıkıntılar çektim sensiz.

Fakat göremiyorsun da.

Yemin ederim ben hastalıklı değilim, sana olan sevdam en karasından olsa bile...

Gün gelecek gölgeler arasından çıkıp sana geleceğim, karanlığımın diğer yarısı. Her şeyim...

Sıkıntıyla alıp verdiğim nefes seslerim kulaklarıma doldu. Kalbim göğüs kafesimi yaracak kadar hızlı atıyordu. Hatta belkide kalbim yerinden çıkmıştı. Çünkü aldığım nefesleri bir hissediyor bir hissedemiyordum.

Olanlar mantığımın sınırlarını aşıyordu. Doğru düzgün düşünemiyordum. Düşüncelerimse zihnime bir anda akın ediyor beni boğuyordu.

Hasret çekiyorum.

Ben mi konuşuyordum?

Bana geri gel ne olursun!

Sesin asıl geldiği yöne baktım. O kapı. Yeniden oradaydı. Bu sefer tamamen açıktı ve hayır Beyaz ışıklar saçılmıyordu içerisinden. Ruhumu darlayan bir gece karanlığı vardı içeride. Hissediyordum, ne ay ne yıldızlar aydınlatmıyordu sanki çevreyi. Git gide yayılıyordu bu karanlık.

Çok fazla acı vardı. Sanki terk edilmişlik hissi, çaresiz bir feryat... Hissediyordum ama anlatması zordu.

Soluk beyaz bir el uzandı kapının ardından. Karanlığı yarıp geçti lakin karanlık yine eli kendine çekiyor gibiydi. Birbirlerine çok tezatlardı ama aynı zamanda çokta uyumlulardı.

Yaklaşmam gerektiğini hissederken bir yandan da deli gibi korkuyordum. Oturduğum yerden kalkmak istemiyordum. Bekle ne? Oturduğum mu?

Yavaşça bedenime kaydırdım gözlerimi, bembeyaz bir elbise ile yerde oturuyordum. Elbisenin üzerinde kan lekeleri vardı. Nefesim bu sefer tamamen kesildi, vücudumu dakikalardır hissetmediğimi ve yeni hissettiğimin farkındalığını yaşadığımda hayret duygum yerini ölüm korkusuna bıraktı.

Ölmezdim. Ölemezdim. İmkanı yoktu. Emindim rüyadaydım. Yine o saçma rüyalardandı bu da. Rüyada ölünür müydü? Belliydi bir şey beni öyle rahatsız ediyordu ki ölesiye korkuyordum. Titriyordum.

Fakat ben ölümden korkacak son insandım.

Ya da ben korkumun üstüne giderdim.
Peki niçin yerimden kalkamayacak gibi hissediyordum?

Çok fazla ölüm diyorsun. Bana kalırsa seni bir tek bu korkutuyor.

Ayağa kalktım ve görüş açım tamamen değişti. Her şeyi ikinci kişi gözüyle görmeye başladım. Ve mekanda değişmişti. Harabeler... Harabeler içerisindeydim. Karşımda ise yüzü gözükmeyen bir adam duruyordu.

Saçlarım darmadağındı. Yüzüm kir toz içindeydi. Karnım ellerim ve göğsüm üzerinde kanlar süzülüyordu yavaşça. Ve kollarım... Aman tanrım. Yaralı olmayı umdum. Başkasının kanını üzerimde görmeye hazır değildim gerçek olmasa bile bu izlediklerim.