Trzęsą mi się usta
Załamują pode mną nogi
Z ust nie mogę nic wydobyć
Pod wpływem trwogi
Umysłu niby paraliż
A myśli pędzą nieprzerwanie
Bezsilne oczy
Wypełniają się łzami
Tabletek zbyt dużo
Żadna nie pomaga
Zwykły napad paniki
Dla mnie to zagłada
Jestem z siebie dumna,okej? Napisałam coś po długiej przerwie i to dość przyzwoicie.
CZYTASZ
Okruchy istnienia
PoetryKolejna książka, znów się nad sobą użalam. Ale kto wie, może ktoś poczuje się zrozumiany?
