License For Love

{1}-Μπερδεμένο

Σίγουρα όταν ήμουν μικρή ήθελα να βρω εκείνον τον πρίγκιπα που θα παντρευτώ και θα ζω σε ένα παλάτι. Μεγαλώνοντας δυστυχώς ανακάλυψα πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Δεν υπάρχουν πρίγκιπες με άσπρα άλογα που θα σε αγαπήσουν πραγματικά.

Ο κόσμος έχει γεμίσει με σαπίλα και κακία. Λίγοι ενδιαφέρονται ακόμα για την αληθινή αγάπη.
Είναι περίεργο να είσαι ερωτευμένος με τέτοιους ανθρώπους, που δείχνουν συνεχώς την απάθεια τους για αυτό.

Όταν ήμουν 18 γνώρισα τον Άρη. Ένα πληγωμένο από την ζωή παιδί, μπλεγμένο με τον υπόκοσμο που ζει την ζωή του στο έπαρκο χωρίς να δίνει σημασία στις συνέπειες.
Εκείνος ήταν 23. Ζούσε για χρόνια στην Ισπανία λόγω της μητέρας του αλλά περίπου στα 17 μετακόμισε εδώ.Από την αρχή μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Ήταν αρκετά απόμακρος, φαινόταν σκληρός, τρομακτικός και βρέθηκα μπροστά σε στιγμές που δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έδειχναν ότι τον φοβόντουσαν.

Αρχηγός μιας αναρχικής ομάδας που διαμαρτύρεται για την κατάντια της κοινωνίας. Μέσα σε αυτό όμως εμπεριέχεται και το θέμα της αγάπης σωστά; Άρα έχω ελπίδες να αισθανθεί κάποια στιγμή κάτι για μένα;

Πφφ, έτσι προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως ποτέ δεν είναι αργά να βρω ανταπόκριση. Ξέρω ότι προς το παρόν το μόνο που τον ευχαριστεί από εμένα και από δεκάδες άλλα κορίτσια που πέφτουν στα πόδια του είναι ό,τι ικανοποιεί τις ανάγκες του.

«Σταμάτα να τον σκέφτεσαι Ρεγγίνα, βλέπεις και εσύ ότι όλο αυτό είναι τοξικό.» με μαλώνει η κολλητή μου με ένα αγανακτισμένο ύφος.

Σίγουρα ήταν τοξικό. Κάθε φορά που βρισκόμαστε καταλήγουμε σε καβγάδες. Μεγάλους καβγάδες. Όση γλώσσα έχει εκείνος άλλη τόση έχω και εγώ.

Αρκετές φορές έχω προσπαθήσει να τον βγάλω από το σκοτάδι που έχει πέσει αλλά στο τέλος καταλήγει να παρασύρει και εμένα.

«Δεν ξέρω τι έχω πάθει ρε Νάντια» αναφωνώ προβληματισμένη και τραβάω τα μαλλιά μου προς τα πίσω.

«Απλώς σου έχει πάρει τα μυαλά ο Ισπανός αλλά σου έχω πει επανειλημμένα την γνώμη μου γι'αυτή την κατάσταση.» Δαγκώνω νευρικά την γλώσσα μου καθώς για άλλη μια φορά έρχεται η στιγμή που αναθεωρώ το ποσό λάθος είναι όλο αυτό.

«Ξέρεις και εσύ ότι δεν πρόκειται ποτέ να είμαστε σε σχέση. Εγώ είμαι η κολλημένη σε αυτή την υπόθεση»

Φτάνουμε έξω από την αποθήκη της συμμορίας και η Νάντια βάζει αρκετή δύναμη για να σύρει την πόρτα. Εκείνη έχει βρει τον άνθρωπο της. Φίλος του Άρη βέβαια αλλά καμία σχέση με εκείνον. Είναι ευγενικός, την προσέχει, την φροντίζει, την αγαπάει.

Μόλις μπαίνουμε μέσα αντικρίζουμε το κλασσικό χάος εδώ μέσα. Άλλοι καπνίζουν, άλλοι παίζουν μπιλιάρδο, άλλοι πίνουν και άλλοι ασχολούνται με κοπέλες.

Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.

«Ομορφιά μου» αναφωνεί ο Χρήστος μόλις βλέπει την Νάντια και αφήνει κάτω το μπουκάλι της μπύρας.

Ψάχνω τον Άρη κοιτάζοντας τον χώρο προσεκτικά αλλά δεν τον βλέπω πουθενά. Περίεργο, συνήθως εδώ είναι.

«Είναι μέσα, στο prive» με ενημερώνει χαμηλόφωνα ο Χρήστος και κάπου εκεί η καρδιά μου ραγίζει για άλλη μια φορά.

Είναι με κοπέλα.
Μόνο αν θέλει να κάνει κάτι παραπάνω κανείς πάει σε αυτό το δωματιάκι που έχουν φτιάξει.

Κατεβάζω ελάχιστα το κεφάλι μου και προχωράω προς τον παλιό καναπέ. Κάθομαι δίπλα στον Γιάννη, ο οποίος με βλέπει και μου χαμογελάει.

Καλό παιδί,αμέσως μετά τον Χρήστο.

«Ακόμα δεν ήρθες ρε Ρεγγίνα και σκατά σε έκανε πάλι» παραπονιέται ενώ παρατάει το κινητό του στο τραπεζάκι.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα.

«Είναι απλώς...μπερδεμένο»

-oliaaa