«Πάω να φέρω ποτήρια για τις μπύρες» αναφωνεί η Νάντια όταν φτάνει η παραγγελία με τις πίτσες στο σπίτι του Χρήστου.
Δίπλα μου κάθεται ο Άρης ο οποίος δεν μου απεύθυνε ούτε μια στιγμή τον λόγο, ούτε καν με χαιρέτησε. Καμία σημασία.
Ίσως έχουν δίκιο και ο Γιάννης και η Νάντια.
Ισως είναι πολύ ανούσιο όλο αυτό που μου συμβαίνει και ότι νιώθω για εκείνον.
Κοιτάζω με έναν δισταγμό τις πίτσες. Έχω να φάω πολύ καιρό, από τότε που είχα ξεκινήσει δίαιτα. Στο λύκειο πήρα ξαφνικά πολλά κιλά, είχα φάει γερό μπουλινγκ γιαυτό και μολις τελείωσα με τις πανελλήνιες έκανα σκληρή δίαιτα για να φτάσω εκεί που ήθελα. Όταν γνώρισα τα παιδιά είχα παραπανίσια κιλά, περσυ το καλοκαίρι αδυνατησα στο σημείο που ήθελα. Ακόμα προσέχω την διατροφή μου γιατί φοβάμαι μήπως αποκτήσω την ζωή που είχα τότε.
«Άντε, ορμάτε τι περιμένετε;»ρωτάει χαρούμενος ο Χρήστος λες και είναι η πρώτη φορά που τρώει πίτσα.
Διστακτικά παίρνω ένα κομμάτι από το κουτί και ξεκινάω να το τρώω. Γαμώτο, είχα ξεχάσει πόσο τέλεια είναι.
«Εσύ πρόσεχε, μη τρως πολύ και ξανά παχύνεις»
Και ναι, κύριες και κύριοι μόλις η λιγοστή όρεξη που είχα αποκτήσει τις τελευταίες ώρες καταστράφηκε από το πικρόχολο σχόλιο του Άρη.
Δεν ξέρω γιατί μου συμπεριφέρεται τόσο εχθρικά αυτές τις μέρες. Ήξερε πως έχω περάσει δύσκολα με το θέμα των κιλών, γιατί μου το χτυπάει τώρα;
Ναι οκευ, έχω κόμπλεξ γιατί όλοι στο λύκειο με κορόιδευαν γιαυτό το θέμα και δεν είχα κανέναν να με στηρίξει.
«Μαλάκα Άρη κόψε»τον μαλώνει ο Χρήστος όταν παρατηρεί πως αφήνω κάτω το κομμάτι που κρατούσα.
«Για το καλό της το λέω»απαντάει αδιάφορα και του ρίχνω μια κλέφτη ματιά για να αντιληφθώ όντως πως δεν έχει κανένα ίχνος συναισθήματος στο πρόσωπο του.
«Ρεγγίνα μη τον ακούς και τρώγε. Δίαιτα δίαιτα αλλά έχεις μείνει πετσί και κόκαλο. Φάε μη σε ταΐσω με το ζόρι» μου λέει η Νάντια δίνοντας μου ξανά το πιάτο και την κοιτάω.
«Έλα εσύ να σου πω κάτι που θέλω» τον σπρώχνει ο Χρήστος για να σηκωθεί και πηγαίνουν μέσα.
«Δεν θα κάτσεις να σκάσεις για ό,τι λέει οκευ; Δύο μέτρα κουκλαρα και θα κάθεσαι να ασχολείσαι με τον κάθε Ισπανό που πετάει μαλακίες»
«Μου μιλάει πολύ άσχημα δύο μέρες τώρα και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Δεν του έχω κάνει κάτι»παραπονιέμαι ξεφυσοντας.
Ειλικρινά η στάση του άλλαξε.
«Ζηλεύει που είσαι τόσο κοντά με τον Γιάννη γιατί ξέρει ότι ποτέ δεν θα είσαι έτσι μαζί του»λέει σαν να είχε έτοιμη την απάντηση, σαν να γνώριζε ήδη.
Τα αγόρια επιστρέφουν πριν προλάβω να απαντήσω και έτσι η συζήτηση μας διακόπτεται.
«Κορίτσια, αύριο έχουμε πορεία. Θα μας βοηθήσετε έτσι; » μας ρωτάει ο Χρήστος γιατί ο άλλος προφανώς θα κατάπιε το αμίλητο νερό.
«Ε ναι, πάντα δεν το κάνουμε;» απαντώ με ένα αχνό χαμόγελο και η κολλητή μου συμφωνεί.
«Ωραία, αύριο το απόγευμα να είστε στην αποθήκη. Εκεί θα συγκεντρωθουμε για να κατέβουμε Εξάρχεια. » πετάγεται ο Άρης και απλά γνέφω.
Νομίζω ότι το καλύτερο θα είναι να ελαττωσω την επικοινωνία μου μαζί του.
Ίσως είναι πολύ τοξικό όλο αυτό.
-oliaaaa
ESTÁS LEYENDO
License For Love
Novela JuvenilΌλοι ψάχνουμε το άλλο μας μισό. Όλοι ξέρουμε πως υπάρχει, πως είναι κάπου εκεί έξω. Ίσως το συναντήσουμε κάποια στιγμή, ίσως και όχι. Πότε θα ξέρουμε όμως ότι το έχουμε βρει; «Και αν κάποτε κάποιος σε πειράξει, όσο μακριά και να είμαι, θα τον σκοτώσ...
