License For Love

{27}-Μιζέρια

«Και για πες μου ερωτίλε, πως πάει με την Γεωργία;»ρωτάω με ένα πλατύ χαμόγελο τον Γιάννη ο οποίος κοιτάει μαγεμένος τριγύρω.

Αωω, κανε να έγινε κάτι μεταξύ τους. Ταιριάζουν πολύ.

«Πολύ καλά»απαντά χαμογελαστός τραβώντας περισσότερο την λέξη πολύ και η ευτυχία φαίνεται στα μάτια του.

«Μπράβο, πολύ χαίρομαι. Ταιριάζετε»του απαντώ μιας και όντως θέλω να είναι ευτυχισμένος. Είναι πολύ καλό παιδί και πραγματικά θα ήταν κρίμα αν δεν έβρισκε κάποια να του αξίζει.

«Άσε με εμένα τώρα ομως και πες μου τα δικά σου!Μας ξέχασες, δεν έρχεσαι πια στην αποθήκη»παραπονιέται παίρνοντας ένα κατσουφιασμένο βλέμμα.

«Θέλω να μπει η ζωή μου σε μια σειρά και για να γίνει αυτό έπρεπε πρώτα να αραιώσω τις επισκέψεις μου εκεί»

«Δεν είναι το μόνο σημείο που θα τον βλέπεις ρε συ. Πάντα θα βρίσκεσαι μπροστά σου, το θέμα είναι να μάθεις να διαχειρίζεσαι την παρουσία του»μου λέει συμβουλευτικα και γνέφω. Όντως αυτό πρέπει να κάνω. Απλά...εχουν γίνει τόσα πολλά που μου είναι δύσκολο να τα ξεπεράσω εύκολα.

«Τι ξέρεις για τον πατέρα του;»τον ρωτάω θέλοντας να αντλησω όλες αυτές τις πληροφορίες που ο Άρης δεν θα μου έλεγε. Ή τουλάχιστον να μάθω αν ισχύουν αυτα που έλεγε.

«Πολύ κακός άνθρωπος. Πρέπει να έχει κάνει πολλά στον Άρη γιατί δεν αντέχει να ακούει ούτε το όνομά του.» με πληροφορεί ενώ ο σερβιτόρος έρχεται και παίρνει από το τραπέζι τα άδεια πιάτα από τις κρέπες μας.

«Ναι κάτι μου έχει...απλά ξέρεις...μου φαίνεται λίγο παράλογο να τα έκανε όλα αυτά για να...με προστατέψει»

«Κακά τα ψέματα, λίγο προστασία όταν είσαι δίπλα του την θέλεις. Δεν είναι και το πιο καθαρό άτομο στην Ελλάδα»

Ξεφυσαω.
Έχουν πάει όλα τόσο λάθος σε ότι αφορά την σχέση μου με τον Άρη, οποία και αν είναι αυτή, που πραγματικά πιστεύω πως χάσαμε πολύ χρόνο με όλες τις μαλακιες που συνέβησαν.

«Τουλάχιστον θα έρθεις αύριο που είναι τα γενέθλια μου;Σε παρακαλώ καντο για μένα»τον ακούω να μου ζητάει μετά από λίγο και παίρνω μια ανάσα.

Μπορώ να το αποφύγω; Φυσικά και όχι.
Θα είμαι μεγάλη γαϊδούρα αν δεν πάω στα γενέθλια του επειδή δεν θέλω να δω τον Αρη.

Ξεφυσαω.

«Θα είμαι εκεί»

Άρης

«Μας ντουμάνιασες ρε φίλε εδώ μέσα. Σβηστο επιτέλους!»γκρινιάζει ο Χρήστος ανοίγοντας τα παράθυρα του σαλονιού και το φως του ήλιου με χτυπάει μανιακά.

Κλείνω ενοχλημένος τα μάτια μου.

«Άμα δεν σαρέσει φύγε»του λέω αδιάφορος αφήνοντας τον καπνό να βγει από το στόμα μου.

«Ναι και αν φύγω θα πεθάνεις παρέα από ασφυξία και παρέα με τις κατσαρίδες που πρόκειται να πιάσεις σε λίγο»με ειρωνευεται σταυρωνοντας τα χέρια του στο στήθος του.

Δεν απαντάω. Δεν έχω όρεξη να απαντήσω έτσι και αλλιώς.

Και τι να πω; Σάμπως έχει άδικο;

Αφήστε με να πληρώσω τα λάθη μου με την ησυχία μου.

«Τουλάχιστον πήγαινε να κάνεις ένα μπάνιο. Βρωμάς τσιγαρίλα και ουίσκι!Θα σε δει η Ρεγγίνα και θα τρομάξει»

Στο άκουσμα του ονόματος της τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα σαν εκείνα τα καρτούν.

«Θα έρθει εδώ η Ρεγγίνα; »τον ρωτάω κρεμάμενος κυριολεκτικά από την απάντηση καθώς νιώθω τον λαιμό μου να ξερένεται.

«Όχι εδώ, αύριο που θα μας βγάλει ο Γιάννης το βράδυ για τα γενέθλια του. Την έπεισε να έρθει, την έπεισε για σένα. Μέσα σε όλα τα καντήλια που ρίχνεις στον άνθρωπο, πες του και ένα ευχαριστώ.»μου εξηγεί και για μια στιγμή ένα κύμα ζήλιας με κατακλύζει στο άκουσμα του ονόματος του και το ότι αναφέρεται ξανά αλλά κανω πίσω τον εγωισμό μου γιατί μου φτάνει που θα μπορέσω να την δω πάλι.

Μονό αυτό μου αρκεί.
Μου αρκεί να την βλέπω.

«Δεν πρέπει να με δει έτσι! Σε αυτά τα χάλια!»αναφωνώ και κυριολεκτικά πετάγομαι πάνω σβήνοντας το τσιγάρο στο τασάκι.

«Πήγαινε κάνε ένα μπάνιο γιατί θα πεθάνει από την μπόχα η κοπέλα. Μετά ξυρισου, απέκτησε πάλι τα όμορφα μαγουλάκια που είχες.» μου λέει με ένα πλατύ χαμόγελο ενώ κάθεται στον καναπέ και με καμαρώνει που ξεκολλήσα από εκεί και τουλάχιστον θα κάνω κάτι.

Τόσες μέρες απλώς μιζεριαζα έχοντας βγάλει ρίζες στο καθιστικό και στον καναπέ.

Πρέπει να τα διορθώσω όλα γαμώτο. Όλα.

-oliaaaa