License For Love

{30}-Κινδυνεύεις

Ρεγγίνα

«Και όντως φίλε γίνονται θαύματα!»ακούγεται μια γνωστή φωνή και απομακρυνομαι από την αγκαλιά του.

«Διακόπτετε, φύγετε»λέει στον Χρήστο και τον Γιάννη αλλά τον χτυπάω ελαφρώς με τον αγκώνα μου.

«Σόρρυ, αργήσατε και νομίζαμε ότι σκοτωθήκατε. Έχετε βεβαρυμένο παρελθόν»μας λέει με ένα λοξό χαμόγελο ο Γιάννης αλλά κερδίζει μια δολοφονική ματιά από τον Αρη.

«Τα πράγματα σου. Δεν νομίζω να ξαναμπείτε μέσα»αναφωνεί ο Χρήστος δίνοντας μου τα και μου κλείνει το μάτι.

Νιώθω τα μάγουλα μου να φλέγονται όσο ακούω τα χαχανιτά του. Σιγά σιγά απομακρυνονται, ξαναμπαίνουν μέσα και μένουμε πάλι οι δύο μας.

«Δεν τους έχεις πει κάτι ε;»τον ρωτάω αναφερόμενη στην ηλιθια ιδέα του να πάει στην Ισπανία.

Γνέφει αρνητικά.

«Θα τους το πω αύριο που έχουμε συγκέντρωση. Σήμερα είχαμε κανονίσει να βγούμε και δεν ήθελα να χαλάσει κανενός το κέφι αλλά...αλλά μάλλον χάλασα ξανά το δικό σου ε;»με ρωτάει διστακτικά και τρίβει νευρικά τον αυχένα του.

«Θέλω μόνο να είσαι καλά Άρη. Κινδυνεύεις εκεί»

«Όσο κινδυνεύω εκεί αλλά τόσο και περισσότερο κινδυνεύω εδώ...επειδή δεν είναι κοντά μου.»

«Πότε φεύγεις;»ρωτάω αποτρέποντας τον εαυτό μου από το κλάψει ή να λυγίσει. Και αν του κάνει κακό; Με την έννοια του θα είμαι όλη την μέρα.

Δεν θα πάψω ποτέ να τον νοιάζομαι γιατί όλο βλακειες κάνει.

«Μεθαύριο το πρωί»απαντά χαμηλόφωνα και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

«Νωρίς αποφάσισες να μας το πεις πάντως! Μπράβο ρε»του λέω γεμάτη ειρωνεία και σταυρωνω τα χέρια μου. Προσπαθώ κάπως να ελαφρυνω την κατάσταση αλλά ποιον θα κορόιδεψω;

Τα πράγματα έχουν γίνει πολύ χάλια.

«Κατάλαβε με...»

«Αυτό είναι το πρόβλημα Άρη. Δεν μπορώ να σε καταλάβω. Πάντα επιλέγεις τον δρόμο γεμάτο εμπόδια από τον άλλον που είναι πιο εύκολος»

«Δηλαδή μου λες ότι ο εύκολος τρόπος είναι να περιμένω εδώ μέχρι να έρθει και να σου φυτέψει μια σφαίρα στο κεφάλι; Ή σε κάποιο από τα παιδιά;»

Εντάξει, έχει δίκιο σε αυτό που λέει αλλά γαμώτο δεν θέλω να φύγει. Γιατί έχω κακό προαίσθημα, πολύ κακό. Αν με ξεχάσει; Αν δεν ξαναγυρίσει;
Δεν μπορώ να μείνω μακριά από αυτόν τον άνθρωπο όσο και να το προσπαθώ.

«Και αν την φυτέψει σε εσένα;»

«Δεν θα μου κάνει τίποτα. Μην ανησυχείς.»το βλέμμα του κενό. Σαν να μην τον νοιάζει ο εαυτός του.
Πραγματικά αν όλο αυτό το κάνει μόνο για εμάς είναι ξεροκέφαλος.

Ξανά κάθομαι στο παγκάκι και κοιτάζω τριγύρω. Αισθάνομαι ξαφνικά ένα περίεργο συναίσθημα. Σαν κάποιος όλη αυτή την ώρα να μας παρακολουθεί.

«Έλα να κάτσεις και εσύ»προτείνω στον Άρη χτυπώντας απαλά την θέση δίπλα μου. Βγάζει τα τσιγάρα από την τσέπη του και κάθεται.

Γυρίζω ελάχιστα το σώμα μου προς το μέρος του και ψιθυρίζω ένα 'ψιτ'. Με κοιτάζει προβληματισμένος όσο έχει ένα φιλτράκι ανάμεσα στα χείλη του.

«Κοίτα εμένα και πουθενά αλλού όταν τελειώσω αυτό που θα σου πω...Εχω την εντύπωση ότι τόση ώρα κάποιος μας παρακολουθεί»το βλέμμα του αλλάζει μεσα σε λίγα δευτερόλεπτα πολλές εκφράσεις. Διακριτικά τον βλέπω που κάνει πως στρίβει το τσιγάρο αλλά προσπαθεί να κοιτάξει.

«Ηρέμησε, δεν είναι κανένας. Λογικό να το νομίζεις αυτό κυκλοφορεί τόσος κόσμος και είχαμε γίνει λίγο θέαμα πριν»με καθησυχάζει χαϊδεύοντας το χέρι μου. Ρίχνω το κεφάλι προς τα πίσω. Πότε έως τωρα δεν φοβόμουν τόσο πολύ για την ζωή μου. Αλλά τι να κάνω και εγω; Αν πάω στην αστυνομία θα μπλέξει και ο Άρης. Δεν θα την βγάλει καθαρή.

Άρης

Αφού βεβαιωθώ πως εχει μπει μέσα στην εστία, ξαναμπαίνω στο αμάξι. Πιάνω το κινητό στα χέρια μου και καλώ τον αριθμό του Σάκη. Είναι ο μόνος που μπορεί να με βοηθήσει αυτή την στιγμή.

«Έλα, είμαι με γκομενα λεγε γρήγορα»

«Βρες μου ποιο τσιράκι έχει στειλει ο πατέρας μου για να με παρακολουθεί»

Το κλείνω για να τον αφήσω να κάνει ό,τι έκανε και βγάζω από το ντουλαπάκι το όπλο μου. Το οπλιζω και το αφήνω στην θέση του συνοδηγού.

Μπάσταρδε θα ερθω και θα σε σκοτώσω. Όσο με βασανισες με βασανισες. Τέλος.

-oliaaaa