«Mi rubia»μουρμούριζει και σκύβω για να έρθω στο ύψος του. Τα μάτια του γυαλίζουν από το ποτό, μυρίζει από πάνω μέχρι κάτω αλκοόλ και πάω στοίχημα πως ούτε στα πόδια του δεν μπορεί να σταθεί.
«Τι χάλια είναι αυτά;»ψελλιζω στην προσπάθεια μου να τον σηκώσω και να τον κουβαλήσω αλλά μάταια. Είναι ασήκωτος και εγώ πολύ αδύναμη.
«Ήθελα να ξεχάσω» ψιθυρίζει ίσα ίσα που ακούγεται και στηρίζεται στον τοίχο για να σηκωθεί μόνος του. Το καταφέρνει κουτσά στραβά και τον πιάνω από το χέρι για να τον βοηθήσω να μπει μεσα.
«Τι να ξεχάσεις ακριβώς;»τον ρωτάω αφού τον βάζω να κάτσει στο κρεβάτι. Παίρνω το μπουκάλι και το αφήνω στο κομοδίνο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω μεθυσμένο αλλά είναι η πρώτη φορά που πρέπει να το διαχειριστώ εγώ.
«Εσένα! Τα έχω κάνει τόσο σκατά μαζί σου που ήθελα για μια στιγμή να...να...τα ξεχ...ξεχασω όλα»εξηγεί με δυσκολία, τα μάτια του είναι μισανοιχτα και σιγά σιγά τον σπρώχνω προς τα πίσω για να ξαπλώσει.
«Κοιμήσου Άρη, είσαι μεθυσμένος τώρα και λες ασυναρτησίες»μουρμουριζω όσο Πέφτω και εγώ δίπλα του κρατώντας βέβαια μια απόσταση αλλά μέχρι να γυρίσω και να τον δω, τον είχε πάρει ο ύπνος.
Τον παρατηρώ για λίγη ώρα.
Κάτι τέτοιες στιγμές δείχνει πολύ ήρεμος. Μακάρι να ήταν έτσι και όταν είναι ξύπνιος.
Άρης
Ανοίγω τα μάτια μου με έναν οξύ πόνο να διαπερνά το κεφάλι μου και μουγκριζω ενοχλημένος.
Ένα γνωστό άρωμα εισέρχεται στα ρουθούνια μου και χαμογελάω αχνά. Γυρίζω το κεφάλι μου από την άλλη πλευρά, αλλά η μεριά της είναι άδεια.
Ξεφυσαω και σπρώχνω ελάχιστα τον εαυτό για να ακουμπήσει η πλάτη μου στον τοίχο πίσω.
Οοο φακ. Πόσο ήπια γαμώ και πονάω τόσο;
«Καλημέρα»ακούω την φωνή της μόλις ανοίγει την πόρτα κρατώντας μια σακούλα.
«Εε καλημέρα»
Μετά από ό,τι της έχω κάνει συνεχίζει να μου μιλάει, με έβαλε μέσα στο δωμάτιο της ενώ της έχω φερθεί τόσο σκατά. Πόση καλοσύνη μπορεί να έχει μέσα της.
«Σου έφερα καφέ να πιεις για να συνέλθεις και ντόνατς να φας.»μου λέει δίνοντας μου την σακούλα και τον καφέ.
«Το ντόνατς φα'το εσύ. Εχεις ρέψει»της δίνω πίσω την σακούλα και με κοιτάει κάπως ειρωνικά.
Ξέρω που το πάει.
Ξέρω και θέλω να μουτζωσω τον εαυτό μου.
«Τώρα δεν θα παχύνω;»με ρωτά με ένα ειρωνικό χαμόγελο και κάθεται στην καρέκλα απέναντι μου.
«Μετά από όσα σου είπα πιστεύεις ακόμα ότι το εννοούσα;»την ρωτάω απογοητευμένος και ανασηκωνει τους ώμους της.
«Δεν ξέρω τι έχεις μέσα στο κεφάλι σου Άρη»
Παρατηρώ που φτιάχνει τα μαλλία της πιάνοντας τα μια ψηλή κοτσίδα και βάζει αυτή τη μαλακία στα χείλη της για να γυαλίζουν.
Γιατί ποιος θα στα φιλήσει και θες να γυαλίζουν;
«Απλά φάε»της απαντώ πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ και ξινιζω την μούρη μου όταν καταλαβαίνω πως μου έφερε σκέτο.
Φαρμακι.
«Δεν προλαβαίνω, έχω μάθημα και πρέπει να φύγω. Εε αν θες κάτσε εδώ μέχρι να συνέλθεις και μετά φύγε.»μου λέει ενώ βάζει τα παπούτσια της και μου βγάζει από ένα συρτάρι κάτι κλειδιά. «Κλείδωσε βγαίνοντας και πάρε με τηλέφωνο να βγω να τα πάρω»συνεχίζει καθώς το αφήνει δίπλα μου και γνέφω καταφατικά.
Είναι τόσο ψύχραιμη και ήρεμη.
Πως μπορεί να το διαχειρίζεται τόσο καλά;
«Σόρρυ αν είπα καμία βλακεία χτες.»
Θυμάμαι τι της είπα αλλά καλύτερα να μην με πάρει ψιλό γαζί. Καλύτερα να μην δείξω κανένα συναίσθημα.
Ακόμα και αν στα μεθύσια λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες.
-oliaaaa
YOU ARE READING
License For Love
Teen FictionΌλοι ψάχνουμε το άλλο μας μισό. Όλοι ξέρουμε πως υπάρχει, πως είναι κάπου εκεί έξω. Ίσως το συναντήσουμε κάποια στιγμή, ίσως και όχι. Πότε θα ξέρουμε όμως ότι το έχουμε βρει; «Και αν κάποτε κάποιος σε πειράξει, όσο μακριά και να είμαι, θα τον σκοτώσ...
