အပိုင္း ႏွစ္ဆယ္
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ သစ္ရြက္ေသေလးတစ္ရြက္
ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ေနရာေဒသေတြ၊ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ၿပီး ေႏြးေထြးေစမဲ့ အၾကည့္ေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလို႔ေခၚတဲ့ ထိုအျဖဴေရာင္နယ္ေျမရဲ့ အလြန္မွာ ဘာေတြရွိလိမ့္မလဲ။
မျပည့္စုံမႈကို ျဖည့္ေတြးေပးနိုင္မဲ့ ႏွလုံးသားတစ္စုံဟာလည္း အေသြးနဲ႔အသား မၽွတစြာ စမ္းေခ်ာင္းေရလို စီးဆင္းေနဆဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ အခ်စ္ဟာ မိုးႀကိဳးလၽွပ္စစ္လို က်ယ္ေလာင္ၿပီး၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ အခ်စ္ဟာ သစ္ရြက္ေသလို ေပးဆပ္မႈမ်ိဳးနဲ႔ ၿငိမ္သက္ေနျပန္တယ္။
သမိုင္းထဲမွာ အခ်စ္ေၾကာင့္ စစ္ပြဲေတြ ခဏခဏျဖစ္ခဲ့ရၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အနိုင္ယူခဲ့ေပမဲ့ ရာဇဝင္ထဲက အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြမွာေတာ့ ဝမ္းနည္းစရာ ဇာတ္သိမ္းခန္းေတြသာ ပိုၿပီးမ်ားလာခဲ့ရ။
အခုထိသာ လက္ခံရခက္တဲ့ အတိုက္အခံေတြ မရွိဘူးဆိုရင္ အခ်စ္ဟာ သစ္ရြက္ေသေတြလို ၿငိမ္သက္မႈမ်ိဳးနဲ႔ သိပ္ၿပီးပ်င္းစရာေကာင္းလြန္းေနမလား။
...............
ေဆာင္ညခင္းရဲ့ ေလႏုေအးသည္ တည္ၿငိမ္ေနသေယာင္ႏွင့္ မသိမသာ စိမ့္၍စိမ့္၍ ေအးလာသည္။ အနီေရာင္အုတ္ႂကြပ္မ်ားျဖင့္ ခန႔္ညားတင့္တယ္ေသာ အိမ္ႀကီးက လေရာင္ေအာက္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ အိေျႏၵယူေနျပန္၏။ မီးေရာင္မႈန္ျပျပသာ ထြန္းထားေသာ္လည္း ျပည့္ဝင္းေနေသာလေရာင္ေၾကာင့္ ည၏အလွသည္ မွိန္မသြားဘဲ လသာေဆာင္ေရွ႕မွၾကည့္လၽွင္ ၿခံေစာင့္ဂိတ္တဲကေလးကို လွမ္းျမင္ရသည္၊ ေပတရာလမ္းမႀကီးကို ျမင္ေနရသည္။ ညာဘက္ကိုလွမ္းၾကည့္လၽွင္ တစ္ေမၽွာ္တစ္ေခၚေလာက္ဆီမွ အိမ္တစ္လုံး၏ မီးေရာင္ကို ေရးေရးျမင္ေနရသည္။ ဘယ္ဘက္မွာေတာ့ မွိုင္းညႇိ့ေနတဲ့ ေတာအုပ္ကေလး။
"ပ်င္းစရာေကာင္းလိုက္တာေနာ္။"
ဝရံတာလက္ရန္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္ဆြဲလို႔ ေအာက္ေျခအကာကို ေျချဖင့္ကန္ကာ ကိုယ္ကို ေလးကိုင္းသ႑ာန္ေကြးရင္း တစ္ဦးေဝတစ္ေယာက္ ညည္းတြားလိုက္ေတာ့ ဘုန္းေရာင္ေနလင္း ဝရံတာေပၚ တက္ထိုင္ၿပီး ေတာအုပ္ဆီၾကည့္ေနရာမွ ခုန္ဆင္းလိုက္၏။ ၿပီးေနာက္ တစ္ဦးေဝနည္းတူ ဝရံတာလက္ရန္းကို ကိုင္ဆြဲလိုက္သည္။
YOU ARE READING
လွတ်မြောက်ရန် မစွမ်းနိုင်သော (Trapped)
Poetryငါ့အချစ်က အတ္တတွေ မကင်းပေမဲ့ မင်းကြိုက်တဲ့ အဖြူရောင်ပါ။ -လင်း-
