အပိုင္း ႏွစ္ဆယ့္ငါး
ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳး
အလင္းေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့ လမ္းခရီးမွာ၊ ၿပီးေတာ့ အလယ္ဗဟိုမွာ၊ အေမွာင္ကိုအေဖာ္ျပဳရင္း ငါရွိေနခဲ့တယ္။
ပိတ္ေလွာင္ေနဆဲ ႏွလုံးသားနဲ႔ မြန္းက်ပ္တဲ့ အသက္ရွင္မႈမွာ၊ ေန႔ေတြညေတြဟာ ထိတ္လန႔္ေျခာက္ျခားလို႔၊
ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုရဲ့ ေတာ္လွန္ပုန္ကုန္မႈေတြဟာ ငါ့ရင္ထဲ ထိုးစစ္ဆင္ရင္း၊ မင္းေျခရင္းမွာ ဝပ္သြားခယခဲ့ရတယ္။တရွိုက္မက္မက္ စြဲလမ္းမိလို႔...ရရွိလာတဲ့ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြ။
အနည္ထိုင္ေနၿပီးမွ တစ္စဆီၿဖိဳခြဲခံလိုက္ရတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြအျဖစ္၊ ငါဘယ္သူ႔ကိုအျပစ္တင္ရမလဲ။
..................
ညစာဒင္နာသြားစားေတာ့ မဆုံတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုပဲ ျဖစ္ၿပီး အျပင္လူေတြမပါခဲ့။ မင္းေမာင္က သူဒီည လင္းအိမ္မွာ တည္းမွာမို႔ဆိုၿပီး လင္းနဲ႔ကားအတူစီးသလို၊ သက္လြင္ကေတာ့ အေၾကာင္းမရွိ လိုက္ပါသြားေလရဲ့။ သို႔ျဖစ္၍ သုခလည္း သူတစ္ကိုယ္ေတာ္ တစ္စီး၊ ေက်ာ္စြာလည္း တစ္ကိုယ္ေတာ္တစ္စီးျဖင့္ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ ေရႊဘဲစားေတာ္ဆက္သို႔ သူတို႔ငါးေယာက္ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။
ႀကိဳတင္ဘိုကင္ခ်ိတ္ထားၿပီးရာ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက သူတို႔စားပြဲရွိရာဆီ တန္းမွတ္၍ ေခၚေဆာင္သြားၿပီး ေနရာျပေပးသည္။ သူတို႔စားပြဲခုံမွာ ဒုတိယထပ္၏ ေနရာေကာင္းတစ္ခုကို ရထား၍ မွန္ေဘာင္ေတြအျပင္ဘက္က က်ဳံး၏ညအလွကို တေငးတေမာၾကည့္ေနခ်င္ပါကလည္း ရေသး၏။ သုခ သေဘာက်စြာပဲ ထိုင္ခုံမွာမထိုင္ခင္ မွန္ျပတင္းေပါက္ဆီ ကပ္၍ အျပင္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ထိုင္မည္လုပ္ေတာ့ လင္းက သူ႔ေဘးက ခုံတစ္ခုကို ထုံးစံအတိုင္း ဆြဲထုတ္ေပး၏။ ဒီျမင္ကြင္း၊ ဒီအျပဳအမူဟာ သူတို႔အားလုံးအတြက္ ျမင္ေနၾကလိုမ်ိဳး ဘယ္သူကမွ အထူးတလည္ အဆန္းမလုပ္ေတာ့။ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ထိုင္ခုံေနရာယူၾကတာေတာင္မွ လင္းရဲ့ဘယ္ဘက္ေဘးတစ္ခုံ အလြတ္ထားၿပီးမွ ဝင္ထိုင္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ သုခကလည္း ဟိုေနရာမွာ ထိုင္ရမွ၊ ဒီေနရာမွာ ထိုင္ရမွဆိုၿပီး အတြန႔္မတက္ခဲ့ပါ။ လင္း ထိုင္ဆိုသည့္ ေနရာဟာ သူ႔ေနရာသာ ျဖစ္သည့္အတြက္ အသာတၾကည္သာ ထိုေနရာမွာ ဝင္ထိုင္ခဲ့သည္။
YOU ARE READING
လွတ်မြောက်ရန် မစွမ်းနိုင်သော (Trapped)
Poetryငါ့အချစ်က အတ္တတွေ မကင်းပေမဲ့ မင်းကြိုက်တဲ့ အဖြူရောင်ပါ။ -လင်း-
