လွတ်မြောက်ရန် မစွမ်းနိုင်သော (Trapped)

တက္တူး(Zawgyi)

အပိုင္း သုံးဆယ္

တက္တူး

ေငးၾကည့္ရတာကို ေက်နပ္ခဲ့လို႔ ပင္လယ္ပာာ အခုထက္ထိ အထီးက်န္ေနဆဲ။

ေၾကကြဲေလာက္စရာ ဆုံးရႈံးရျခင္းမ်ိဳးသာ မရွိခဲ့ပါရင္၊ အခ်စ္ဟာ ကဗ်ာေတြ ျဖစ္လာမယ္မထင္။ သမိုင္းအဆက္ဆက္ ခ်စ္ဦးသူတို႔နဲ႔ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရေတာ့ ကဗ်ာဆရာေတြ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔ဟာ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔အစခ်ီတဲ့ တစ္ဖက္သတ္ရင္နာမႈေတြ ပန္းအျဖစ္နဲ႔ပ်ိဳးလို႔ ခ်စ္သူေခါင္းမွာ ေဝေစခ်င္တယ္တဲ့။

တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ လက္ေမာင္းေပၚက တက္တူးေတြလို ေသရာပါမယ့္ တြဲၿငိျခင္းမ်ိဳးပဲ။ ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲ... အခုေတာ့ မင္းက ဒဏ္ရာေလးတစ္ခုနဲ႔ ပိုတူလာတဲ့အေၾကာင္း။

..............

ညေန ေနဝင္ခ်ိန္ျဖစ္သည္မို႔ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲခဲ့ေသာ အေအးဓာတ္ကို ေရာင္ေန ေလထုမွတဆင့္ ခံစားရင္း ေတာင္ေပၚကေန လွမ္းျမင္ရသည့္ ခရမ္းႏုေရာင္ေကာင္းကင္ျပင္ကို ေငးၾကည့္မိ၏။ ေတာင္အဆင္းလမ္း ျဖစ္သည္မို႔ ကားကိုဂ႐ုတစိုက္ ေမာင္းေနရေသာ္လည္း မ်က္လုံးအၾကည့္မ်ားေတာ့ ေဘးဘီဝဲယာမွာ တည္ရွိေနသည့္ ေတာင္ေတြဆီမွ မခြာ။ သူငယ္ငယ္တုန္းက ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲဘူးလို႔ ဘုရားေဟာခဲ့တာကို ေခါင္းမာစြာနဲ႔ ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီေတာင္ဒီတန္းေတြေတာ့ တည္ျမဲပါတယ္ဆိုၿပီး။ အခုေတာ့ သူ႔ရဲ့ကေလးအေတြးဟာ စက္ယႏၲယားေတြရဲ့ ဓားစာခံအျဖစ္ အပိုင္းပိုင္းကြဲေၾကသြားတဲ့ ေျမစာမႈန္ေတြလိုပဲ။ တကယ္ပါ ေလာကႀကီးမွာ သူ အတည္ျမဲဆုံးလို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ ေတာင္တန္းေတြေတာင္ မတည္ျမဲခဲ့ပါဘူး။

အလွပဆုံးနဲ႔ အေအးခ်မ္းဆုံး ျဖစ္ရမယ့္ ဒီေတာင္ဒီတန္းေတြဟာ သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာေတာ့ ဒဏ္ရာအျပည့္နဲ႔ အကူအညီေတာင္းေနသလို။ ေရာင္ေန ကားျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚ တင္ထားေသာ လက္ကို အထဲျပန္သိမ္း၍ ကားမွန္တင္လိုက္၏။ တကယ္ဆို အမ်ားႀကီးေတြးပူေနလို႔လည္း ဘာမွမေျပာင္းလဲသြားပါဘူး။

ေရာင္ေန အမရပူရၿခံကို ေရာက္သည္ႏွင့္ အိမ္ရဲ့ေဘးအရိပ္တစ္ေနရာမွာ ကားကိုထိုးရပ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ တၿပိဳင္နက္ပဲ ကိုငယ့္အခန္းရွိရာဆီ တည့္မတ္စြာ တက္လာခဲ့သည္။ ေအာက္မွာေတြ႕ခဲ့သည့္ လူေတြကိုေတာင္မွ ႏႈတ္မဆက္ခဲ့ရေပ။ ကိုငယ္ ခရီးျပန္ေရာက္ကတည္းက သူနဲ႔အခုထိ မေတြ႕ရေသးသျဖင့္ ဘုန္းေရာင္ေနလင္း ကိုငယ္ႏွင့္ေတြ႕ဖို႔ကိုသာ အလ်င္လိုေနခဲ့သည္။ ပထမထပ္ကို ေရာက္သည္ႏွင့္ ဂစ္တာသံလြင္လြင္က သူ႔နားထဲ တိုးဝင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီး အနည္းငယ္ဟေနေသာ အခန္းတံခါးေပါက္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ဒါဘယ္ကလဲဟု အေျဖရွာေနစရာမလို။ သူ႔ဘဝမွာ ဘာကိုမွ လၽွို႔ဝွက္စရာမလိုသလိုမ်ိဳး ကိုငယ္သာလၽွင္ တံခါးေပါက္ေတြကို အျမဲဖြင့္ထားတတ္သူ မဟုတ္လား။ အဲဒီထဲမွ စိတ္၏ျပတင္းေပါက္ေတြေတာ့ မပါဝင္ေခ်။