Bir müze randevusundan dönerken tramvayın dar boşluğunda erkek arkadaşına yaslanmışken, hangi saçma şakaya güldüğünü çoktan unutmuşsun. Muhtemelen sana bakan, hatta muhtemelen dik dik bakan onlarca çift göz, o yanında durduğunda, yüzündeki o aptal geniş gülümsemeyle kendisiyle fazla gurur duyduğunda artık seni aşamadı.
Şakacı bir şekilde gözlerini devirip senden uzağa bakarken umursamadın. "Hadi ama o kadar da komik değildi! Fazla abartıyorsun-"
Yolcuların sessiz şaşkınlıkları ve küfürleri tramvayı doldurdu. Tramvay aniden durdu ve şeridine giren araca korna çaldı.
O anda neredeyse ayağın burkulacaktı. Elin dik durmak için parmaklığı tutmaya uzandı. Chan senden daha hızlıydı.
Sen farkına varmadan, sol kolu senin omuzlarına dolandı ve sağ kolu raylara tutunurken seni sıkıca göğsüne çekti. Ayakların tekrar sabitlendiğinde, derin iç çektin ve tramvay yine sakince yoluna devam etti.
"İyi misin?" diye sordu, sen başını sallarken sakinleştirici bir şekilde sırtını ovmak için elini indirdi. Rahat bir nefes aldı ve sana olayı olduğu kadar çabuk unutturan bir gülümseme sundu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Endişeli bir şekilde durağını bekledin. Otobüs camlarının ardındaki sokaklar karanlıktı, gece yağan yağmur her şeyi kapladığı için neredeyse hiç farkedilmiyordu. Bir yanın, durağı bilmeden kaçırdığın için endişeleniyordu. Sokak lambaları endişelerini hafifletmek için çok az şey yaptı.
