VOLCANO✔️

17th~

ජිමින් හිටියෙ තමන්ගෙ කාර් එක ඇතුලෙ. වෙලාව රාත්‍රී නවය පහුවෙලා තිබුනත් ජිමින් බලාපොරොත්තු උන කෙනා තාමත් ජිමින් ට මුණගැහුනෙ නෑ..

ජිමින් කොහොමහරි යුන්ගි ගෙ බෝඩිම හොයාගත්තත් උදේ හතරට එලියට ගිය යුන්ගි රෑ දහය වෙනකලුත් බෝඩිමට ආවෙ නැති එක ගැන ජිමින් ට තිබුනෙ ලොකු කනගාටුවක්.. යුන්ගි මේ විදියට දුක් විදින්න ඕන කෙනෙක් නොවන බව ජිමින් හොදාකාරවම දැනගන හිටියා වගේම හේතුව තමුන් කියන සිතුවිල්ල ජිමින් ව රිද්දුවා.

වෙලාව රෑ එකොලහ පහුවෙනකොට ජිමින් හිටියෙ ඇස් ඉබේටම පියවෙන තරමෙ නිදිමතක උනත් ආයාසයකින් ඇස් ඇරගන ඉන්න ජිමින් හුගක් උත්සහ කලා.. කාර් එකේ වීදුරුවට තට්ටු කරන සද්දෙට එකපාරටම ගැස්සිලා ඇහැරුනාම ජිමින් දැක්කෙ කාර් එකේ වීදුරුවෙන් එලියෙ පේන සුදුමැලි මූන..

ජිමින් ඉක්මනට කාර් එකෙන් බැහැලා යුන්ගි ඉස්සරහින් හිටගත්තා. යුන්ගි හිස් බැල්මකින් ජිමින් දිහා බලන් හිටියත් යුන්ගි මෙතන නතර උන එක ගැන ජිමින් දෙවියන්ට අනේකවාරයක් ස්තූති කලා..

"කියන්න දෙයක් තියනවද?"

ලොකු නිහැඩියාවකට පස්සෙ යුන්ගි කට ඇරියෙ ජිමින් මොකුත්ම කතා කරන පාටක් නොතිබ්බ නිසා..

"න්-නෑ.. මේ ඔව්-ඔව් තියනව"

ජිමින් ආසයකින් වචන පටලවගන උත්තර දුන්නම යුන්ගි ජිමින් දිහාම බලාගන හිටියා.. හරියට ජිමින්ට කියන්න තියන දේ ජිමින් කියනකල් වගේ..

"ඇත්තටම මට ඔයාව දකින්න ඕන උනා. ඒකයි මම-"

"කීයෙ ඉදන්ද?"

"අහ්?"

"මෙතන ඉන්නෙ කීයෙ ඉදන් ද?"

"පාන්දර හතරෙ වගේ ඉදන්"

ජිමින් ගෙ උත්තරේ එක්ක යුන්ගි ගැස්සුනත් ඒ බවක් ජිමින් ට නොපෙන්නා ඉන්න යුන්ගි ලොකු උත්සහයක් ගත්තා.. සාක්කු දෙකට අත් දෙක දාගන ටික වෙලාවක් ජිමින් දිහා බලන් හිටපු යුන්ගි අඩි දෙකක් විතර ජිමින් ගෙ ලඟට ආවා..

"කාලද?"

යුන්ගි ජිමින් ගෙ මූනටම ලංවෙලා එහෙම අහද්දි ජිමින් බලාගන හිටියෙ යුන්ගි ගෙ ඇස් දිහා.. යුන්ගි අහපු දේට උත්තර දෙන්න ජිමින් ට සිහියක් තිබ්බෙ නෑ. ජිමින් දිගටම යුන්ගි ගෙ ඇස් දිහාම බලාගන හිටියා..