VOLCANO✔️

22nd~

"ඩොක්ටර්.. මගෙ දරුවට මොකද?"

"බයවෙන්නෙපා මිසිස් ජොන් පේශන්ට් ට සිහිය ආවා. දැන් එයාව වෝඩ් එකට දානව. එතකොට බලන්න පුලුවන්"

ඒ වචන ටිකත් එක්ක ටේහ්‍යුන් ට දැනුනෙ එයාගෙ හදවතේ ගැඹුරුම තැන තිබ්බ ලොකු බරක් නිදහස් උනා වගේ.. ටේහ්‍යුන් එහෙමම පපුවට අත් දෙක තියාගන බිත්තියට හේත්තු උනේ රෙබෙකා තමන් දිහා බලාගන ඉන්නව කියලවත් සිහියක් නැතුව.

ජන්ග්කුක් ගෙ අම්මා එහෙමම පුටුවට වැටුනේ දුක තවත් හිටගන ඉන්න පණක් නොතිබ්බ නිසා.. ජන්ග්කුක් ගෙ තාත්තා අම්මවත් වාරු කරගන අම්මව සනසන්න පිට අතගාන ගමන් හිටියා.. ඒත් රෙබෙකා ගෙ ඇස් තිබ්බෙ ටේහ්‍යුන් ගාව. ටේහ්‍යුන් ගෙ හැසිරීම රෙබෙකාට ප්‍රෙහෙලිකාවක් වෙද්දි ර්ව්බෙකා දිගින් දිගටම ටේහ්‍යුන් දිහාම බලාගන හිටියා..

ටේහ්‍යුන් ගෙ මූනෙ සැනසිලිදායක හිනාවක් ඇදෙද්දි ටේහ්‍යුන් ආයෙම ලොකු හුස්මක් අරගන පහලට දැම්මා..

"ජොන් ආන්ටි.. මම දැන් ගෙදර යන්නම්.. දැන් ජන්ග්කුක් ට ප්‍රශ්නයක් නෑනෙ. මම ආයෙම එන්නම්"

ටේහ්‍යුන් ට ජන්ග්කුක් ගෙ කාර් එක මතක් උන නිසා තවත් මෙතන ඉදල හැමදේම අවුල් නොකර ඒක ඉක්මනින් ජන්ග්කුක් ගෙ ගෙදර අයට ගෙනත් දෙන්න ඕන කියන සිතුවිල්ල නිසා ටේහ්‍යුන් ජන්ග්කුක් ගෙ මූන බලන්න තියන ආසාව මැඩගන රෝහලෙන් එලියට ආවා..

ටේහ්‍යුන් ට දැනුනෙ මේ ගෙවුන දවස ජීවිතේ කවදාවත්මෙ නොගෙව්ව විදියෙ දවසක් හැටියට. කවදාවත් පිටස්තරයෙක් වෙනුවෙන් නොඉපදුනු හැගීම් ජන්ග්කුක් වෙනුවෙන් ඉපදෙද්දි ටේහ්‍යුන් ට දැනුනෙම ජන්ග්කුක් ගැන නොහිතා එක තප්පරයක්වත් තමන්ට ගෙවන්න බෑ කියල.

ඒක ඇත්තක් උනා..ටේහ්‍යුන් ම නොදන්න කාලෙක ඉදන් ටේහ්‍යුන් ගෙ හිතේ හොල්මන් කරපු එකම කෙනා උනේ ජන්ග්කුක්. ටේහ්‍යුන් ට ඒක තේරෙන්න ජන්ග්කුක් තමන් ළඟ නෑ කියල දැනුන එක දවස ප්‍රමානවත් උනා..
__________________________

ටේහ්‍යුන් හිටියෙ ජන්ග්කුක් ගෙ ගෙදර. ජන්ග්කුක් ගෙ කාර් එක ජන්ග්කුක් ගෙ තාත්තට බාර දීලා එන්න ජිමින් එක්කම ටේහ්‍යුන් ජන්ග්කුක් ගෙ ගෙදර ආවා.. ජන්ග්කුක් ඇක්සිඩන්ට් උන ලඟම තැනක කාර් එක තිබිලා හොයාගත්තා කියලයි ටේහ්‍යුන් ගෙදර අයට කිව්වෙ. ඊටවඩා හොද කතාවක් ගොතාගන්න ටේහ්‍යුන් ගෙ ඔලුවෙ නිදහසක් තිබ්බෙ නෑ