Açtı. Söylemeli miydim?. Telefonu açarak tok bir sesle konuştu. Ben ne diyeceğimi bilmiyordum. Canım acıyordu sesini duydukça ama konuşmam gerekiyordu. Derin bir iç çektim ve sesim titreyerek 'Merhaba Hakan' dedim. Bi süre sessizlik oldu ve ardından 'Uzun zaman oldu. ' dedi. Gözümden yaş akıyordu. Bu durumu ona fark ettirmemek için elimle ağzını tutup hıçkırıklarımı durdurmak istiyordum. Kendimi düzeltmeye çalışarak 'buluşalım çok kötüyüm.' dedim. O da düşünmeksizin 'Nerdesin?' diye sordu. Bende 'Mesaj atacağım yere gel.'dedim ve kapattım. Telefonu kucağıma koyarak elimle yüzümü kapattım, ağlamaya başladım. Hıçkırıklarımı artık duymuyorum. Kalbim acıyordu. Neler olduğunu aklımdan çıkaramıyordum. Sevgilimden ayrılmıştım o gece. O kadar ay boyunca ben çıktığım zannettiğim çocuk bana başkasıyla çıktığını söyleyene kadar. Kızın resmini attı ve ağlayarak bunu kıza mesaj mı attın Ecrin dedi Ki o kızla çekildiği fotoğraflarda kuzenim demişti. Huzur yazmıştı fotoğrafın altına ama inanmak istememiştim. Bana beni seviyormuş gibi davranıp oysa ki benimle sarılırken beni öperken o kızı hayat ettiğini yeni fark etmiştim. Onu severken bana dokunması kalbimi acıtıyordu. Nefes daha fazla alamıyordum. Aklıma geldikçe içim acıyordu. Bir şey yazamadım sadece gözümden akan yaşların telefonu ıslatmasına bakıyordum ve ardından attığı mesaj da sadece ' Ecrin özür dilerim kalbini kırmak istemiyordum ama ne yapabilirim o benim sevgilim ve çok seviyorum' demişti ki ben o ana kadar belki beni sevmişti umuduyla düşünerek. O an her şey bitmişti. Aşık olmak diye bişey yoktur düşünüyordum ki kalbime saplanmış bir bıçağı hissederek. Çok acıtıyordu. Dayanamıyordum.Ben aşık mıydım? Ona karşı olan yaşadıklarımdan sonra ki acı bu kadar acıtır mıydı insanı? Aşık olduğumdan mıydı. Bu kadar şeyden sonra zaten tek hatırladığım sabah içki şişeleri kenarları dağılmış bir şekilde ve dağınık yatakta yanımda yatan kişi. Yani Hakan. Başım çok kötü ağrıyordu. Sabah dün gece olanları hatırlamaya çalışırken..
