Dubbel leven?

4. Vreemd Verleden

***Evie***

Jo weergoden zo kan ie wel weer!! Weer een dag met regen. Weer doorweekt, en dat in de zomer! Wat is dit?

DING, DONG 'Willemijn schiet op,'

STOMEL, 'Hé lawaaidoos, slome, je bent traaaag!' De deur zwaait open.

Pfffft, zucht. Eindelijk.

'Jetje, ben je nat, nou kom snel binnen.'

'Tss, gat... ver...re...damme. Wat een pokke weer.' antwoord ik zuchtend.

~~~boven~~~

Zo, nou ken ik Willemijn door en door... En dan toch is ze nu anders dan anders, als of ze zich zorgen maakt.

'Mag ik dat "briefje" zien?' Afwezig en een beetje laat reageert ze: 'Tuurlijk.'

Niets bijzonders aan te zien en te merken, of toch... Maar het voelt... Als...

***Willemijn***

'Evie!' Gil ik.

Gelukkig zat Evie op de rand van het bed, anders lag ze nu bewusteloos op de grond. Ik ren, nee ik hol naar beneden en zoek een beker, snel maak ik thee voor der. Weer boven zie ik haar een beetje raar kijken.

'Wat, wat is er gebeurt?'

'Je... Viel flauw toen je even dat briefje vast had.' Zeg ik zacht.

'Oh' meer kom er niet uit. Vreemd, vreemder, vreemdst. Het is alsof we... Tja een poort door gaan naar iets onbekends. Denk ik.

Als we allebij zijn bijgekomen van de schrik beginnen we met het denken wat de betekenis van de zinnen zou kunnen zijn.

'Één ding is zeker, het heeft met mijn of ons verleden te maken' concludeer ik na een paar minuten. Oké, dit wordt leuk want al mijn herinneringen tot mijn tiende zijn zo vreemd als maar kan.

'Moet wel, maar het best is dan om elkaar eerlijk alles te vertellen. Hoe vreemd het ook is' zegt Evie alsof ze me gedachtes leest.

'Ik kan je wel alles vertellen, maar je gelooft me toch niet. En je zal denken dat er een grap van maak' zeg ik gemeend.

'Boeit niet ik heb het zelfde. Ik vertel wel eerst.' En ze begint. 'Volgens mij... Ja ik weet nog dat ik met me hand over de muur van de trap gleed tijdens het omhoog lopen. En dan... Opende er altijd een soort van poort met elke tint zwart en grijs er in en daar liep ik dan door heen'

Wacht, nee, dat kan niet... Ben jij... 'Hè verdomme' roep ik per ongeluk uit.

'Wat?'

'Ik eh... sorry maar ik kreeg in eens een rare gedacht, iets van "wacht, nee, dat kan niet... Ben jij..." Toen werd ik boos op me zelf om dat ik slecht over je dacht.'

'Sure' zegt ze maar ze klinkt gefrustreerd. En ze gaat verder. Als het klaar is kan ik maar een paar dingen uit brengen.

'No way, zelfde, dan met kleur' Zeg ik verbaast.

***Evie***

~~~thuis~~~

De hel, wie ben ik? Nee beter, WAT ben ik? Wat the hel is er gebeurt? Wat gaat er gebeuren? Steeds meer verstrikt in gedachtes val ik eindelijk in slaap.