Dubbel leven?

11. Bespied

Hey mensen,

Laatst ging ik kijken hoeveel lezers ik had, ookal weet ik dat niet veel lezers heb. Maar ik had er dus al 104, voor vele is dat niet super veel. Maar ik ben er echt super trots op.

Dit hoofdstuk draag ik op aan Sophtijs om dat zei een van mijn eerste lezers was.

XXXXX Willemijntje013

***Bella***

Ik loop naar Willemijns kamer. Ook al weet ik dat ze waarschijnlijk er niet zal zijn, klop ik toch. Geen antwoord, ze is er dus niet. Had ik kunnen weten.

Ik duw de deur open, wat houd ik van deze kamer, mooie gordijnen, groot prinsessen bed je snapt wel een echte prinsessen kamer. Ik ben hier al zo vaak geweest, samen met Willemijn spelen.

-flasback-

"Ssssssssst" fluister ik. Zachtjes en voorzichtig kruipen we achter de grote kei. Heel stil want één geluidje kan de vijand waarschuwen dat wij ze afluisteren. Stil schuilen we, voorzichtig kijkt Willemijn of we door kunnen.

"Doem" mompelt ze onder haar adem. Snel veranderen we onze kleding en huidskleur in camouflage kleuren. Laat ze ons niet merken, laat ze ons niet op merken alsjeblieft, laat ze ons niet merken. Stilletjes zitten we tegen de rots aan gedrukt. De voetstappen worden steeds duidelijker, lopen ze nou zo langzaam of waren ze zo ver weg? Ik hoor mijn hart in me keel kloppen, langzaam kijk ik naar Willemijn. Hoort ze mijn hart niet? Ik houd mijn adem ik in en sluit mijn ogen half, ik zie Willemijn het zelfde doen. voorzichtig draai ik mijn hoofd weer. Daar naast ons staan twee gedaantes één in het zwart ende ander in het diep donker blauw. Zie ons niet, zie ons niet, zie ons niet. Ze kijken elkaar aan, halen de schouders op en draaien zich om. Zachtjes halen we adem. We wachten nog 10 tellen na dat de voetstappen weggestorven zijn. En laten ons weer onze eigenkleur krijgen.

Willemijn kijkt mij opgelucht aan. We gaan van rots tot rots, door spleten, zonder een geluidje. En omzeilen de twee wachters, het zijn de zelfde twee die ons bijna gesnapt hadden.

We komen dichter bij, de woorden worden steeds duidelijker, en duidelijker.

"Zal ze ooit leren vechten onze kleine meid?" Zegt de mevrouw.

"Waarom zou ze ze is een prinses" antwoord de man.

"Mama" Willemijn rent op de mevrouw af.

-end flashback-

Ja, dat waren mooie tijden in de kamer strijder spelen zonder dat haar ouders wisten hoe goed Willemijn was. Ze was toen al net zo goed als de gemiddelde strijder, op 5 jarige leeftijd.