DELİKANLI

Karanlıkdan Uzağa

Multimedya : Selim Tekin

Karanlığımdan uzaklaştığım yeni bir gün.Bazen karanlığı sevdiğimi düşünüyorum.Benim kendim olabildiğim günlerim.Elimi kolumu sallayarak herkesi diz çöktürebildiğim yıllarım.Çocukluğumda bile olsa herkesin bana korkuyla bakan gözlerini görmek bile , içimdeki ateşi körüklerdi.

Buse'm.Buse ' min ölümünden sonra yemin ettim.Asla gözlerimi karanlığa , ellerimi kana bulamayacaktım.Onun son sözlerini asla çiğneyip kendimi tekrar karanlığa itmeyecektim.

Tam 4 yıl.Buseyi kaybedeli , karanlıktan uzaklaşalı , elimdeki gücün gün gün tükenişini izleyişimin , tamı tamına 4. yılı.

Saatin alarmıyla erkenden kalktım bugün.Daha vaktim olduğundan kendimi sıcak duşun altına atıp bir süre rahatlayıp , aklımda ki hüznü ve kederi unutmaya çalıssamda başarılı olamamıştım.Ne yapsam Buse 'yi unutamıyordum.İnsan karanlığını aydınlatanı , hayatını renklendireni nasıl unuturdu ki.Başımı suyun altında iki yana sallayıp kendime geldikden sonra bir nebzede olsa aklımdaki düşüncelerden uzaklaşmış bir şekilde duştan çıktım.Güzelce her yerimi kuruladıkdan sonra üzerime siyah kotumu , siyah t-shortumu onunda üzerine siyah deri ceketimi giyip aynada saclarıma bir iki şekil verip çekmeceden siyah gözlüklerimi alıp anahtarlıkdan anahtarıda cebime koyup kapıdan dışarıya kendimi attım.Soğuk havanın yüzüme vurmasıyla kendime gelmem fazla sürmedi.Hava güneşli ama soğukdu.Yazı severdim.Güneş güzeldir.Bu kadar karanlıkda Buse 'den sonra beni tek aydınlatabilen güneşti cünkü.Yavaş adımlarla arabaya doğru ilerlerken apartmandaki komşuların selamlarını baş selamıyla alıp yavaşca yanlarından uzaklaştım.Arabamın başında oturup konuşan çocukları görünce biraz sinirlensemde arabama zarar vermediklerini bildiğim için içim rahattı.Biraz daha yaklaştığımda çocukların aralarında '' çekilin lan çekilin selim abi geliyor '' demeleriyle üst dudağımın havaya kalkmasına engel olamadım.Çocukda olsa birilerinin benden korktuğunu görmek acizlik mi yoksa güçsüzlükmü çözemesemde hoşuma gitmişti.

Çocuklara yaklaştığımda bana bakan gözlerinin tedirgin olmalarından rahatsız olup karşılarında dikildim.Benden neden tedirgin olurlar ki.Altı üstü bir araba.Arabamı sevsemde birşey yaptılar diye çocukları vurucak değilim dimi sonuçta.Çocuklardan birine yaklaşıp ''Söyle bakalım genç.Benden korkmanızın sebebi nedir '' diyip tek kaşımı havaya kaldırarak sorumun cevabını bekledim.Bekledim ama kimseden çıt bile çıkmayınca.Gözlüğümü sertçe çıkartıp tekrar sordum ''Biri cevap versin lan '' dedim.Sesim fazlamı yüksek çıkmıştı acaba.Niye bu kadar tırstıdlar.

Aralarından biri bir adımını öne atıp cevap vericekti ki seslice yutkunması komiğime gitti.Çocuk bana doğru yaklaştığında dahada korkarak cevap verdi ''Şeyyy..Selim abi...Şey oldu '' dedi.Lafı ağzında gevelemesi sinirime dokunuyordu.Ne dicekse hemen demeliydi.Çocuga kaşlarımı çatıp '' Lafı geveleme lan kerata çabuk söyle '' dediğimde çocuk yutkunup tekrar konuşmaya başladı '' Şey abii.Emre.Yanlışlıkla arabanın küçük biyerini çizdide''dedi.Çocuklara donup sınırle yanan gözlerimi üzerlerinde gezdirdikten sonra kahkaha atmaya başladım.Çocuklarda şaşırmıs olucak ki birbirlerine bakarak gösteriyorlardı şaşkınlıklarını.Kahkahalarımı içime sakladıkdan sonra elime cebime atıp 20 tl çıkartıp çocuklara uzattım.Hepsi gözleri pörtlemiş bir şekilde birbirlerine bakarken '' Gidin kendinize oyalanıcak başka şeyler alın.Birdaha arabamın çevresinde görmicem '' diyip çocukların üzerinde gözlerimi gezdirdikden sonra rahatlamış olduklarını düşünüp arabama atlayıp mahalleden uzaklaştım.