Gölgelerin Beyaz Elçisi

-SİMSİYAH-

Buraya ilk yazdığım cümlenin, "Alarmın lanet sesi ile uyandım," olmasını çok isterdim. Fakat, annemin buz gibi sesi ile uyandım.

Diğer hikayelerdeki iki katlı villası olan ve tek başına yaşayan bir kız değildim. Ben hiçbir şey değildim, burası da gerçek dünyaydı, hikaye değildi.

"Uyan artık, geç kalıyorsun."

Yatakta istemeyerek hareket ettim. Pazartesileri, en berbat gündü.

Yatağın içinde oturur pozisyonda durdum ve her zaman yaptığım şekilde hayatıma küfür edip yataktan kalktım. Annem odamdan ayrılmıştı, perdesini açtığı cama doğru baktım.

Zaban göründe şafak operasyonuna gider gibi ne işim var benim ya

İç sesim Necatiye hak vererek yataktan kalktım ve banyoya doğru ilerledim. Banyodaki işimi halledip annemin yanına, mutfağa, gittim.

Masada, kendi yerinde, oturuyordu. Elindeki çatalı tabağına bıraktı. "Okuldan sonra gidecek misin?"

"Evet. Gitmem lazım."

Bu konuşmamızdan sonra konuşmadık. Her zamanki gibi. Kahvaltımı yaptıktan sonra üstümü değiştirdim ve annemle birlikte evden çıktık.

O aşağıya doğru, otobüs duraklarına yürürken ben zıt yöne, metroya gidiyordum. Metroda Rüzgar ile buluşup okula geçecektik. Saati kontrol etmek için sağ kolumdaki saate baktım. Geç kalacaktım, eğer koşmazsam daha da çok geç kalacaktım. Hızlı bir şekilde metroya doğru koşmaya başladım. Önümde tın tın yürüyen teyzeyi tabiri caizse sollayarak koştum. Teyzenin arkamdan gençliğe dair bir şeyler söylediğini duydum.

En sonunda metroya varabilmiştim. Yürüyen merdivenlerin yanında saatine bakıp duran Rüzgarı gördüm. Kıvırcık, koyu kahve saçları rüzgarla birlikte hareket ediyordu.

Beni gördüğünde, "Nerdeydin Berfin?" diye sordu kızgınlıkla. "İki saattir seni bekliyorum!"

Yürüyen merdivenlere yönelip, "Tamam geldim işte. Sakin ol, geç kalmayız." dedim.

"Nah kalmayız!"

Bulunduğumuz ortamı ve bize bakan insanları fark edince yerinde kıpırdandı ve sustu.

Bir süre boyunca bir şey konuşmadık ve yürümeye devam ettik. En sonunda metronun gelmesini beklerken konuşmaya başladı.