Eccedentesiast
someone who hides pain behind a smile
ေတာက္ေလ်ာက္ အေမာတေကာႏွင့္ နင္းလာသည့္ စက္ဘီးေလးအား သူ႔ၿခံေရ႔ွေရာက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ကြၽီကနဲျမည္ေအာင္ရပ္ၿပီး ေျပးဆင္းသြားလိုက္သည္။ သူကေတာ့ ထၪီးမွာမဟုတ္ေသးသည့္တိုင္ အၿမဲလိုလို ေစာေစာလာႏိႈးတတ္သည့္ ကြၽန္ေတာ့္အက်င့္ကျပင္မရ။
"အိုက္ဂူး ဘခ္ဟြၽန္းနီးေလး ဒီေန့ပံုမွန္ထက္ ေစာလို႔ပါလား"
အိမ္ထဲေရာက္သည္ႏွင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကေန လွမ္းေျပာေသာ ခ်န္ေယာလ္အေမအသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ရင္းႏွီးေနသည့္ မီးဖိုေခ်ာင္ထံသို႔ ေျခလွမ္းကိုၪီးတည္ရင္း ဆိုလိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္ အန္တီ အဲ့ေကာင္က မေန့ညက ေစာေစာလာႏိႈးဆိုလို႔ေလ"
ရယ္ေမာရင္းဆိုသည့္စကားကို ခ်န္းေယာလ္အေမက မ်က္ေစာင္းျဖင့္သာ တံု႔ျပန္သည္။
"မင္းလည္း သူခိုင္းတာခ်ည္းလုပ္မေနနဲ႔ သြား သြား အိပ္ရာေပၚက ကန္ခ်ခဲ့လိုက္ ဒင္းက ခုထိ ထၪီးမွာမဟုတ္ေသးဘူး"
ရယ္ေမာရင္းျဖင့္သာ ေပါ့ပါးေနသည့္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ အေပၚထပ္သို႔ ၪီးတည္လိုက္သည္။ အခန္းတစ္ခုေရ႔ွေရာက္သည္ႏွင့္ တုန္လႈပ္ေနေသာ ရင္ဘတ္ကို တစ္ခ်က္ဖိကာ အသက္ဝဝရႉသည္။ ထို႔ေနာက္ စက္ဘီးအလ်င္နင္းလာရသည္မို႔ ရႈပ္ပြခ်င္ေနေသာ ဆံပင္မ်ားကို ေသခ်ာျပင္ဆင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျပန္မေျဖမွန္းသိသိရက္ ထံုးစံအတိုင္း တံခါးေခါက္လိုက္သည္။
"ခ်န္းေယာလ္လီ ... ငါဝင္လာၿပီေနာ္"
အေျဖကိုမေစာင့္ေတာ့။ ေလာ့မခ်ထားသည့္ တံခါးအား တြန္းဖြင့္ဝင္လာလိုက္ေတာ့ ေစာင္ပံုေတြထဲ ေမွာက္ရပ္ႀကီးအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေလးကို ေတြ့လိုက္ရသည္။
"အာ ဒီေကာင္"
ဇက္ေတြနာေနေတာ့မွာပဲ။
အေတြးႏွင့္အတူ အနားကိုေတြ့ကနဲေရာက္ကာ လက္ျပင္ေက်ာကို ဖက္ကနဲရိုက္လိုက္သည္။ ေက်ာျပင္ကတြန္႔ကနဲ။ ထေတာ့မလာ။
"ထေတာ့ ! ခ်န္းေယာလ္"
"အမ္းးး"
အသံခပ္နက္နက္ႀကီးသာ ေပးသြားၿပီး တုပ္တုပ္မလႈပ္သည္မို႔ ထိုင္ေနရာကထကာ ျပတင္းေပါက္လိုက္ကာကို အားႏွင့္ ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။
