"ေျဗာင္ဘခ္ဟြၽန္းေရာ"
ကြၽန္ေတာ့္အေမးစကားေၾကာင့္ တစ္ဖက္အတန္းသားေလးက အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ ေခါင္းခါျပသည္။
စိတ္အလိုမက်စြာ က်စ္စုပ္သက္မိေတာ့ တုန္တက္ကာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ထြက္ေျပးသြား၏။
ေန့လယ္ခင္းတည္းက ရွာေနတာ ၾကာၿပီ၊ ခုထိ အရိပ္အေယာင္ မျမင္ရေသး။ ခံုေတြကိုလွဲခ်ပစ္သည့္ ျပစ္မႈေၾကာင့္ ရံုးခန္းအေခၚခံရကာ တစ္နာရီေလာက္ ဆံုးမဩဝါဒတြအေႁခြခံလိုက္ရၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ ယုန္ေပါက္ကိုမေတြ့မိေတာ့။ အတန္းခ်ိန္သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားကစားခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး လူတိုင္းကလည္း အတန္းထဲစံုမေနပါေခ်။
"ေဟး ပတ္ခ်န္းေယာလ္"
အသံေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ဘက္စကတ္ေဘာက ကြၽန္ေတာ့္အသင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕။ ေဘာလံုးကိုကိုင္ေျမႇာက္ျပကာ ကြင္းျပင္ဘက္ လက္ၫွိုးထိုးျပသည္။
"ေဆာရီး မင္းတို႔သြားႏွင့္"
တစ္ဖက္က ညီးညီးၫူၫူ သံရွည္ဆြဲသည့္ျပစ္တင္သံေတြ မလာခင္ပင္ အလ်င္ေရွာင္ထြက္လာလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ယုန္ေပါက္ကို ရွာရၪီးမည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေရေရရာရာမသိ။
နားရြက္ကိုကိုက္သြား၍။
မွန္သည္၊ မေန့က ကြၽန္ေတာ့္နားရြက္ကို ကိုက္သြားသည့္အမႈေၾကာင့္ ေတာင္းပန္ခိုင္းဖို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္လိုက္ရွာေနတာ။
တစ္ေက်ာင္းလံုးအႏွံ႔ ရွာေနသည့္တိုင္ သူ႔အရိပ္အေယာင္ ေသးေသးေလးကိုပင္ မျမင္ရ။ စိုးရိမ္စိတ္က တစ္ကိုယ္လံုးအႏွံ႔ျဖန္႔က်က္လာကာ မဆီမဆိုင္ ေဒါသတို႔ကလည္း ျပဴထြက္လာရ၏။ ကြၽန္ေတာ့္ခြင့္ျပဳခ်က္မရိွပါဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းေအာက္ကေန ေပ်ာက္ရဲသည္။
စိတ္အလ်င္လိုမႈႏွင့္အတူ ျမန္ဆန္လာေသာ ေျခလွမ္းတို႔က တစ္ေနရာတြင္ ရုတ္ခ်ည္းတံု႔ကနဲ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကားေနရေသာ ရိႈက္သံတို႔က စတိုခန္းထဲက ?
ေက်ာင္းစတိုခန္းကို မည္သူကမွ ဝင္ခ်င္မည္မဟုတ္ပါေခ်။ ဖုန္တက္ေနေသာ ခံုေတြႏွင့္ အသံုးမလိုေသာ ပစၥည္းပစၥယမ်ားျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေနေသာ အခန္းထဲ မည္သူကဝင္ခ်င္မည္တဲ့လဲ။ သို႔ေပမယ့္ ထြက္ေနသည့္ ရိႈက္သံတို႔က ထိုအခန္းထဲက။
