"THE CLOSURE"( COMPLETED )

PART 08

"He's the one I dreaming. But then, destiny are too bad to making us end together." mga salitang naibubulalas ko ng sandaling nagkaroon ako ng pagkakataon para sabihin ang nasa saking saloobin.

Sa mga sandaling ito, lahat sila ay bumaling ng tingin sakin. Maging si Rhien na kanina ay walang imik ngayon ay napatingin na rin sakin.

I smiled again, trying to hide the heavy feeling that I felt today.  

Masyadong mabigat to para sakin, subalit ayoko namang isipin ng lahat na siya ang may mali kaya natapos nang ganun ang pinagsamahan namin sa loob ng isang taon. Maybe our relationship that time are too short, but every moment that we shared together is more than the a days and years that we never expected. Dahil sa tuwing magkasama kami, hindi namin binibilang ang araw na dadaan at lilipas. Dahil ang tanging nasa isip lamang namin ay mahalin ang isa't-isa ng buo at walang labis na pagkukulang.

" Yeah, I admitted. I am the one who break up with him. At aamin din akong hindi ako ganung ka-perpekto para sabihing di ako nagkakagusto sa iba. I am not that saint, but believe me or not? I will never cheated on him. Sadyang nung panahon na naging kami pa, masyado lang maaga ang panahon para pagtagpuin kami." I said as I started to tell them the truth. " I was only a seventeen years old that time, while he is a nineteen years old turning into twenty. I don't really know how to handle a relationship, that's why nung nakaramdam ako ng pananawa, hindi ko maiwasang maging cold sa kanya. And I admitted that I lied to him, I lied to him telling that... Pagod na'ko, ayoko na sa kanya, at... hindi ko na siya mahal" as i said that tears are pulling down into my cheecks.

I tried to wipe away my tears when I continue my speech. " Nang sa ganun, bitawan na niya ako ng tuluyan." as I said that tumingin ako sa kanya.

Kita ko kung papaanong saglit na bumalatay ang sakit sa kanyang mga mata, kung paano sinusubukan niyang hwag ipakita sakin ang lungkot at sakit na nararamdaman niya dahil sa mga sinabi ko sa kanya noon. Subalit nakita ko ulit iyon sa kanya ngayon.

That day, I decided to meet up with him. Sa ilang mga linggong di pag response sa mga chats and texts nya, ngayon lang ako nagkaroon ng lakas ng loob para replyan siya at makipag kita ng personal sa kanya. Ayoko kaseng sa chats and texts ko lang sabihin  sa kanya ang mga bagay na gusto kong sabihin ngayon sa kanya.

Nang sandaling magkita kami sa mismong tagpuan na madalas namin pinagkikitaan, Nakita ko mula sa malayo kung papano ang dati niyang katawan ay bahagyang nabawasan at kahit hindi niya aminin sa akin alam kung ako ang dahilan nyon.

Nang sandaling makalapit na siya sakin, agad niya akong sinalubong ng mahigpit na yakap. Kasabay nun ang bahagyang mabibigat na paghinga niya, hindi niya agad ako basta basta binitawan. Kung kaya't nag tagal pa kami ng ilang minuto bago niya ako pinakawalan. Agad niya akong sinuri ng tingin mula ulo hanggang paa, bago niya hinawakan nang buo ang aking mukha.

"Anong nangyari sa'yo babe? Kamusta kana? Nagka-sakit kaba? Why you didn't response through my chats and texts? You made me so worry about you." he said as he try to check upon on me and give me again a warm hug.

He continue to hugging me, habang ako ay na nanatili lamang  walang imik at walang emosyong nakatingin sa kanya. As he done hugging me, he looked at me with those eyes that full of concerns and hurt.

P-Papano niyang nagagawang mag-alala sakin, gayong sa kabila ng lahat nang ginawa ko sa kanya ay puro pasakit lang ang naibigay ko sa kanya?

"Kumain kana ba? Kamusta ka?" as he tried to asked me. " Gusto mo bang kumain muna tayo? Tara, I will treat you!" he said as he try to pull me to walked.