บรรพ ๐๒
ว่าด้วย...ลูกผู้ชายมาเคลียร์(คลอ)กันแมนแมน
"วันนี้ร้านหลังมอสองทุ่ม"
ไอ้แจ็คพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีขณะที่ผม ไอ้คีม รวมทั้งมันกำลังเดินลงบันไดมุ่งสู่ใต้อาคาร
ทั้งๆที่ตึกแม่งก็มีลิฟต์นะ แต่ด้วยความหน้าม่อไม่ถูกที่ถูกเวลาของพี่สิงห์ที่ชวน Lady Engineer ห้าคนเข้าไปก่อนยังไม่พอ กลิ่นของความวิบัติมาเยือนก็ตอนนี้ เมื่อพวกผมยังไม่ทันได้ก้าวเท้าตามเข้าไป พวกพี่ว๊ากก็เดินมาตัดหน้าเข้าไปในลิฟต์หน้าตาเฉย สรุปลิฟต์เต็มครับ เ**้ยมาก พวกผมเลยต้องยอมจำใจมาใช้บันไดแทน
นี่แหละครับวิศวกรรมศาสตร์ มาก่อนเป็นพี่ มาพร้อมกันเป็นเพื่อน มาทีหลังเป็นน้อง พี่ว๊าก(ก็เพื่อนพี่สิงห์นั่นแหละ)สั่งให้ลงบันไดพวกผมก็ต้องลง ส่วนไอ้พี่สิงห์นรกน่ะหรอ เข้าลิฟต์ไปพร้อมกับเพื่อนมันแล้ว อย่าได้หวังเลยว่าหน้าอย่างมันจะมาทุกข์ยากอะไรกับเรา
"กูไม่ไป" ผมพูดแค่นั้นรอยยิ้มกว้างๆของไอ้แจ็คที่มีอยู่ก็หายไปทันที แต่ก็ไม่ได้สร้างความประหลาดใจอะไรให้มันเท่าไหร่ นอกจากการที่ผมได้รับสายตาเอือมๆกลับมา
"อกหักแทนที่มึงจะไปเอาเหล้ากระแทกปากให้มันลืมๆไป มัวแต่ไปนั่งเศร้าเฝ้าฝักบัวในห้องน้ำระลึกความหลังอยู่ได้ ไอ้ห่าเป็นมาทั้งเดือน คนแบบมึงกูพึ่งเคยพบเคยเจอ" มันถอนหายใจติดหน่ายๆ มึงเวอร์ไปละ กูเป็นแบบนั้นแค่สามวันแรกไอ้ควาย ถ้าทั้งเดือนค่าน้ำกูคงได้บานเบอะพอดี
"ไม่มีอารมณ์ว่ะ" ผมยังส่ายหน้ายืนกราน
ยอมรับก็ได้ว่าตั้งแต่เลิกกับอิมผมแทบไม่มีกระจิตกระใจจะออกไปไหน แค่ทำใจมาเรียนยังยากเลย แม้ทุกวันจะมีสาวๆหลายคนมารอดามใจ แต่เข้าใจไหมว่ามันไม่เหมือนกัน อิมมีคนเดียวในโลก คนนี้ผมจริงจัง แต่พอมันไม่เป็นอย่างที่คาดหวัง ใครจะไปคิดว่าจะดิ่งมาเป็นเดือนแบบนี้วะ
