บรรพ 14
ว่าด้วย...เสือกยังไม่สุดกรุณาอย่างเพิ่งจับไปจุดจุดจุด
"ไม่ตอบแบบนี้ อย่ามาร้องไห้ขอให้กูหยุดทีหลังแล้วกัน"
ชิบหาย กูแค่ประชดไหมล่ะไอ้ฟาย!!
ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร สิ้นสุดประโยคนั้น ไอ้บอมก็ผลักร่างของผมลงเตียงเต็มแรงพร้อมกับการพุ่งเข้าจูบเหมือนคนตายอกตายอยากที่ทำเอาสติผมขาดกระเจิง
ทั้งกลัว ทั้งตกใจ ไหนจะหายใจไม่ทันอีก
มันไม่ทำอย่างอื่นเลยนอกจากเอาแต่จูบผมแล้วก็กัด กัดเอาๆ กัดแม่งทุกที่ ใครก็ได้บอกทีว่านี่คนหรือหมา
ผมพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดสุดแรงเกิด ทั้งถีบ ทั้งต่อย ทำสารพัดอย่าง แต่มันก็เหมือนจะรวบหัวรวบหางของผมเอาไว้ได้หมด ให้ตาย เพิ่งจะรู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาก็ตอนนี้ที่รู้ว่าขัดขืนเ**้ยอะไรมันไม่ได้เลย
สุดท้ายเลยต้องยอมจำใจนอนนิ่งเป็นขอนไม้ ปล่อยให้มันเล่นเอาแต่ใจตัวเองไปอย่างนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงยอมได้ขนาดนี้
ผมผิดเอง
ผิดที่ใจร้อนให้อารมณ์มาควบคุมตัวเองจนพูดอะไรไม่ทันคิดออกไปเพียงเพื่อจะรั้งอีกฝ่ายเอาไว้ ไม่ใช่ไม่อยากทำ แต่อย่างน้อยครั้งแรกของผมกับมันผมก็ยังอยากที่จะทำให้มันเป็นที่น่าจดจำมากกว่านี้ ไม่ใช่ต้องมีเพราะเรื่องนี่เข้ามาเป็นต้นเหตุ
แต่มันก็คงจะสายเกินไปแล้วใช่ไหม
ผมรู้ว่ามันโกรธที่ผมเอาแต่ปฏิเสธ ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยคุยกัน หลังจากที่เกิดเหตุการณ์วันนั้นเราก็คุยเรื่องนี้มาตลอด เมื่อผมบอกว่ายังให้ไม่ได้ มันก็ไม่เคยบังคับ แต่ผมก็ยังแอบศึกษาการทำเรื่องอย่างว่าของผู้ชายกับผู้ชายอยู่เงียบๆ หาในเน็ตบ้าง อ่านพันทิปบ้าง
ซึ่งแม่งก็น่ากลัวจริงๆนั่นแหละ ครั้งแรกมีแต่คนบอกว่าเจ็บกับเจ็บมาก บางคนบอกฉีกขาด เลือดไหลเป็นแม่น้ำฮวงโห ถ้าจะขนาดนี้ผมไม่ทำแล้วก็ได้
