บรรพ 16
ว่าด้วย...มนุษย์นิติสังคมและคนรัก
(บีบอม Part)
บ่ายสามจวนจะสี่โมงเย็นที่นักศึกษาค่อยๆพากันทยอยออกมาจากห้องสอบ
หลายคนรีบเดินตรงไปที่ประมวล บ้างก็หยิบกระดาษจดสรุปขึ้นมาดู ไม่ก็เปิดหนังสือหาหน้าที่มาร์กจุดสำคัญเอาไว้เพื่อเช็คให้แน่ใจว่าตรงกับที่ตัวเองได้เขียนลงในสมุดคำตอบหรือเปล่า
จากนั้นก็เริ่มมีเสียงพูดคุยผสมปนเปกับเสียงบ่นดังระงมขึ้นเรื่อยๆตามจำนวนคนสอบเสร็จ
ทันทีที่ผมออกมาข้างนอกมันก็อดไม่ได้เหมือนกันที่จะเปิดดูเนื้อหาซึ่งค้างคาใจขณะอยู่ในห้องสอบระหว่างที่กำลังรอพวกเพื่อนๆซึ่งสอบอยู่อีกห้องถัดไปเสร็จ บางอันรู้ว่าตอบผิด ถึงจะเฟลแต่คิดไปคิดมามันก็ส่งไปแล้ว ทางที่ดีไม่น่าเปิดดูตั้งแต่แรกจะดีกว่า เพราะเครียดไปยังไงสุดท้ายก็แก้ไขอะไรไม่ได้อยู่ดี
คิดได้ดังนั้นเลยได้แค่หันกลับมาเก็บข้าวของเข้ากระเป๋า เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นว่าเป็นอิมนั่นเองที่เดินทำหน้าหมดอาลัยตายอยากตั้งแต่ก้าวเท้าพ้นขอบประตูตรงมาทางนี้
"บอม ข้อแรกมึงตอบฟังขึ้นหรือไม่ขึ้นวะ" ทันทีที่เจอหน้าก็เล่นเอาสตันท์ไปเหมือนกัน
ไม่ใช่อะไร ออกจากห้องสอบปุ๊บผมก็ทิ้งทุกอย่างเอาไว้ในนั้นเลย นอนก็ไม่พอ เวลาจะนึกจะคิดอะไรแต่ละทีก็ยากพอดู ทำข้อสอบได้ทันเวลานี่ก็ถือว่าดีมากแล้ว ป่านนี้ไอ้จินเองก็ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้จับมือถือเลยตั้งแต่มาถึงคณะ มัวแต่ไปนั่งติวกับพวกเพื่อนๆจนกระทั่งเข้าห้องสอบนั่นแหละ
"ไม่ขึ้นทั้งสองนะ"
"เชี่ย ประเด็นที่สองกูตอบฟังขึ้น"
"ไม่รู้ดิ กูอาจจะผิดก็ได้"
"แม่ง อ่านมาแทบตาย" อีกฝ่ายทำหน้ามุ่ยบ่นอุบพลางก้มลงไปเก็บกล่องดินสอกับชีทเรียนมากมายใส่กระเป๋าก่อนจะหันมาหาผมอีกครั้งพร้อมทั้งเอ่ยปากว่า
