บรรพ 9
ว่าด้วย...กฎข้อที่สี่วิถีคนเ**้ย
เสียงหัวเราะของใครสักคนทำให้ผมที่นอนอยู่ไม่สามารถทนหลับตาทำเหมือนว่าไม่มีอะไรได้อีกต่อไป
จริงๆก็ได้ยินมาก่อนหน้านั้นประมาณห้านาทีแล้วเลยต้องเอาหมอนมาอุดหูไว้แล้วพยายามนอนต่อให้หลับ แต่ไอ้นี่ที่นอกจากจะไม่หยุดแล้วมันยังจะขำอะไรนักหนาก็ไม่รู้ ขำเหมือนจะไม่ได้ขำอีก ขำแบบพรุ่งนี้จะตายเลยต้องขำเผื่อเดี๋ยวตกนรกแล้วจะไม่ได้ขำงี้
ลืมตาขึ้นมาถึงได้รู้ครับว่าเป็นแจ็คแจ็คดุจปีศาจน่ะเอง สภาพยังอยู่ในเสื้อกล้าม หัวยุ่งฟูๆ หนวดเคราก็ยังไม่โกนดูก็รู้ว่าเพิ่งตื่นเหมือนกัน เห็นมันกึ่งนั่งกึ่งนอนเอาหลังพิงหัวเตียงอยู่ข้างๆ ดูอะไรสักอย่างในไอแพดที่เป็นสาเหตุให้มันขำขี้แตกขี้แตนขนาดนี้
"ขำไรวะ" ผมผงกหัวขึ้นไปถามอย่างนึกรำคาญทีหนึ่งแล้วก็ได้แต่กลับลงมาฟุบนอนต่อ มันก็ยังเอาเท้ามาสะกิดยิกๆเชิงบอกให้ผมตื่น ขนาดนี้ก็ถีบกูลงเตียงเลยเถอะเพื่อนรัก
"เ**้ยมึงดู พี่โอ๊ตครางชื่อกูด้วย แม่งจี้ชิบหาย" มันว่าพลางหัวเราะอย่างภาคภูมิใจพร้อมหันหน้าจอไอแพดมาอวดแล้วเอากลับไปดูต่อ แม่งดูไลฟ์สดโอ๊ตปราโมทย์เว้ย ต้นแบบความต่ำตมของพวกมันนี่เอง ก็คงหนีไม่พ้นไปเรื้อนคอมเมนต์ให้เขาครางชื่อให้อีกนั่นแหละถึงได้หัวเราะเหมือนลืมสติเอาไว้ที่บ้านแบบนี้
เมื่อคืนผมจำได้ว่าหลับไปประมาณตีสี่เกือบจะตีห้าพร้อมกับความพ่ายแพ้อย่างราบคาบของแมนยูด้วยหนึ่งประตูต่อสอง แมทซ์ปาฏิหาริย์เ**้ยไร ไม่มีหรอกครับ คิดแล้วก็ช้ำ
ตอนนี้จะนอนต่อก็คงไม่ได้แล้วเลยตัดสินใจลุกขึ้นมานั่งเล่นมือถือ ได้ยินเสียงคนอาบน้ำในห้องน้ำก็เดาได้ไม่ยากว่าน่าจะเป็นไอ้คีมเพราะนี่เป็นห้องของพวกมันสองคน
