บรรพ 12
ว่าด้วย...คู่จิ้นหรือคู่จริง
เชื่อว่าเสาร์อาทิตย์เป็นวันที่เด็กไทยหลายคนตั้งหน้าตั้งรอพอๆกับมนุษย์วัยทำงาน ยกตัวอย่างเช่นพี่สาวผมที่ชอบโทรมาบ่นให้ฟังอยู่บ่อยๆว่าอยากให้วันศุกร์มาถึงไวๆจะได้มีเวลาหยุดพักผ่อนหย่อนใจสักที
แน่นอนครับว่าเด็กมหาลัยอย่างเราๆก็เฝ้าคอยไม่ต่างกัน แต่ถ้าจะถามว่าได้พักผ่อนไหม ขอตอบเลยว่าไม่ สโลแกนที่นอกจากจะเรียน กิน เที่ยว และก็นอน ก็คงจะมีวันหยุดพักผ่อนเอาไว้ปั่นงานนี่แหละ
เรียนเหมือนชิลแต่จริงๆแล้วงานท่วมหัว ทั้งงานเดี่ยวงานกลุ่ม กิจกรรมคณะ ยิ่งช่วงใกล้สอบคงไม่ต้องนึกถึง รายงานจบ สอบเก็บคะแนน ก่อนเจอไฟนอลทีนี่ก็สั่งเหมือนทั้งปีนักศึกษาไม่เคยทำงานส่ง แม่งพร้อมใจประโคมเข้ามาเวลาเดียวกันหมดไอ้ชิบหาย
เช้านี้สำหรับคนที่เพิ่งไปกรอกเหล้าเข้าปากมาหมาดๆอย่างผมเมื่อคืน จิกหัวตัวเองลุกออกจากที่นอนแล้วลากสังขารไปเข้าห้องน้ำได้นี่ถือว่ามีบุญมากเท่าไหร่แล้ว ตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ 6 โมง ตื่นจริงๆ 7 โมงครึ่ง จะไม่ตื่นก็ไม่ได้เพราะมีคนบางคนที่มันนอนอยู่ข้างๆเอามือประหนึ่งกีบตีนควายของมันมาขยุ้มหัว
ลูบๆคลำๆอยู่นั่นอย่างกับลูบหัวหมาพร้อมบอกให้ผมตื่นมาปิดนาฬิกาทุกๆห้านาทีที่เสียงมันดัง ซึ่งผมก็ยื้อเวลากด Snooze มาได้จนถึง 7 โมงครึ่งอย่างที่บอกนี้ ดีเท่าไหร่แล้วที่มันไม่ฆ่าผมหมกห้องเพราะเสียงนาฬิกาปลุกไก่ขันเนี่ย
ตื่นมาเหลียวมองมันอีกทีก็เห็นว่านอนคว่ำหน้าหันหัวหนีไปอีกทางละ หายใจเข้าออกปกติอย่างนี้น่าจะไปเข้าเฝ้าพระอินทร์อีกรอบแล้ว
ใช่ดิ มันไม่มีซ้อมละครเวทีแบบผม ไม่มีกิจกรรมคณะที่ต้องไปทำแต่เช้า ละครเวทีเรื่องนวลฉวีของคณะนิติศาสตร์พวกมันก็จัดไปแล้วตั้งแต่ต้นเทอม แถมมันไม่ได้เมามาเมื่อคืนแบบผมอีก มันไม่มีทางเข้าใจผมหรอก
