บรรพ ๐๓
ว่าด้วย...เรื่องแมนแมนกิน'ติมแท่งกัน
ผม ไอ้แจ็ค ไอ้คีม ทีมมาสายก็ยังดีกว่าไม่มา เจ้าเก่าเจ้าประจำ ต่างคนก็วิ่งสุดกำลังมือข้างหนึ่งสะพายเป้ อีกข้างหิ้วสตั๊ดสีสันแสบตาของตัวเองฝ่าแดดแก่ๆกลางสนามฟุตบอลของมหาลัยในเวลาบ่ายสี่โมงเข้ามา พอก้มมองนาฬิกาอีกทีถึงได้รู้ว่ารีบขนาดนี้กูก็ยังมาสายเกือบยี่สิบนาทีอยู่ดี โธ่เว้ย
พอมาถึงก็มองเห็นพี่สิงห์ยืนทำหน้าสลอนหัวเราะก๊ากกับแก๊งเพื่อนปีสามของมันอยู่ใต้อัฒจันทร์โน่นครับ จริงๆส่วนใหญ่พี่มันก็อยู่กับแก๊งเพื่อนเก่าสาขาเคมีนั่นแหละ จะมาวอแวพวกผมก็ต่อเมื่อตอนเข้าเรียน มีงานหรือไม่ก็พักเที่ยงบางวัน อย่างว่าพี่มันก็เด็กซิ่วเนอะ แถมซิ่วมาคณะเดิมแค่เปลี่ยนสาขาใหม่ งงไหม
"สายตลอด กูนัดพวกมึงกี่โมง?" เป็นหนึ่งในพี่กีฬาที่ตัวเล็กหน่อย หน้าตาแลดูใจดีไม่สมกับเสียงที่ตะโกนออกมาเลย พี่โด้ครับ พี่ไม่เคยได้ยินหรอครับว่าคนหล่อมักมาสาย...
"สี่โมงครับ!" ไอ้แจ็ครีบตะโกนตอบกลับประหนึ่งกำลังซ้อมรด.อยู่ ส่วนพวกผมที่ยืนตัวตรงแน่วแต่ก็พยายามควบคุมลมหายใจเพราะวิ่งมาก็เหนื่อยแล้ว ยังจะต้องมายืนทำตัวนิ่งๆให้พี่กีฬามันว๊ากใส่อีก นี่แหละหนอวิศวกรรมศาสตร์ ถึงจะจบการรับน้องไปแล้วก็เถอะ
"รู้ว่านัดสี่โมงเย็น ตอนนี้จะห้าโมงแล้วทำไมพวกมึงเพิ่งมา"
"รถจินยางแตกครับ!"
"ตอแหล กูเห็นแม่งนั่งแดกโจ๊กป้าแดงกับสาวบริหารฯอยู่ที่ยูเซนเตอร์ หรือมึงจะเถียง"
"ชิบหาย เห็นอีก โทษๆครับพี่" ไอ้แจ็คยกมือไหว้พี่โด้ยกใหญ่ จะว่าพี่โหดก็ว่าเถอะ ด้วยความที่สนิทกันแล้วก็เลยหยอกล้อกันได้ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังมีเส้นบางๆกั้นอยู่ คือภาระหน้าที่ที่ต้องดูแลรับผิดชอบ รุ่นพี่เป็นพี่กีฬาต้องคอยควบคุมน้อง ส่วนรุ่นน้องอย่างพวกผมก็มีหน้าที่เชื่อฟัง
