Kiss Me, Cole (Part 1) [IN EDITING ]

Anna (37)

Most people won't remember the moments when they've started to change, but I will.

That day started like how it usually is sa bahay ng mga tiya.

Maaga akong gumising para samahan si Papa na mamalengke. Sa sobrang aga, hindi na ako nakapag-almusal dahil hinahabol ni Papa iyong suki niyang magde-debone ng bangus. Siyempre hindi puwedeng hindi kami magpa-debone. Masyado akong mainipin para magtanggal ng tinik sa bangus. Ang gusto ko, pagkalapag sa harapan ko, kakain na lang agad ako na wala nang tinik na iisipin pa.

Asar na asar pa ako na pagdating namin sa bahay, hindi na kami magkanda-ugaga ni Papa sa mga pinamili namin. Pero ang mga pinsan kong batugan, hindi man lang nag-alok na kuhain ang iba naming bitbit. Nagbukas lang ng gate iyong isa tapos wala na. Binalikan na ang iniwang computer game sa sala. Naku, kung hindi lang ako mapapagalitan ng mga tiya at pati na rin ni Papa, binato ko na sila isa-isa ng mga manggang bitbit ko.

Hindi pa doon natapos ang responsibilidad namin ni Papa sa bahay. Tinulungan ko rin siyang lutuin ang mga pinamili namin. Ako ang naghiwa nang karamihan sa mga karne, isda, gulay at iba pang sahog. Si Papa naman ang nagtimpla. Marunong naman ako, pero sa pangmaramihang luto, hindi pa ako ganoon kagaling.

Nakangiti si Papa habang pinapanood ako.

"Ang galing na ng anak ko maghiwa, ah," komento niya. Malambing ko lang siyang nginitian bago ibinalik ang atensiyon sa aking ginagawa.

Paano naman ako hindi gagaling, eh, tinatabi ako ni Tita Ezzie sa kanya sa tuwing nagluluto siya para sa asawa at mga anak. Pinapatulong niya ako maghiwa at minsan magtimpla na rin.

Doon ko nalaman na hindi lang pala sa laway ko maarte ang isang Cole Valentine. Choosy din sa pagkain. Hindi lang halata kasi hindi nagrereklamo. Hindi nga lang marami kumain. Napa-pay attention tuloy ako kay Tita Ezzie sa detalye ng mga paborito niyang putahe. Ang arte-arteng nilalang.

"Valentine was never a complainer, langga," sabi ni Tita Ezzie isang beses habang pinapanood niya akong naghahalo ng spicy tomato sauce sa beef kalderetang niluluto ko. "He asks so little for himself. Palaging para sa iba. Palaging para sa atin. It is our job then to make up the difference."

Tahimik kong pinagmasdan ang mama ni Cole habang tinitikman ko ang sabaw ng kaldereta. Tama naman siya sa sinabi niyang trabaho niyang alagaan ang anak. Ayon sa mga libro, iyon daw ang trabaho ng isang Mommy. Pero bakit ako nasali? Trabaho rin ba ng isang bestfriend ang ipagluto ang maarteng kaibigan?

Wala akong nakuhang sagot para sa tanong na iyon. Pero nang makita kong kulang na lang dilaan ni Cole ang loob ng bowl na pinaglagyan ko ng kaldereta, parang masarap din pala sa pakiramdam. Kaya sige na lang. Pag-aaralan ko lahat ng putaheng gusto niya para makita ulit ang ganoong expression sa kanyang mukha.

Pati si Tita Leine ay itinatabi rin ako sa tuwing magluluto siya kahit na kaming dalawa lang ang kakain. Sa kanya ko pa nga nakuha ang karamihan sa knife skills ko. Daig niya pa ang mga contestant sa isang cooking show kung humawak ng iba't ibang klase ng kutsilyo. Ako pa nga ang ninernerbyos para sa kanya minsan dahil panay lingon at kuwento sa akin habang naghihiwa. Pero kahit kailan, hindi niya pa nasugatan ang sarili.

Nasa mansion ako ni Tita Leine every week para sa dance, self-defense, and Russian language lessons ko. Kahit hindi ako umuuwi sa bahay ng mga magulang ni Cole, hindi puwedeng lumiban ako sa mga klase ni Tita Leine. Sinisimulan na nga rin akong sunduin ni Igor mag-isa sa Florentine para doon.

The dance lessons are for fun. Hindi na ako sumasali sa mga competition sa labas ng campus kahit anong pilit at pakiusap ng mga dance teachers sa Florentine. I promised Papa that I will become somebody, perhaps a doctor. Basta, somebody. A dancer is not a somebody. Besides, I'll be too much like her if I choose that profession. Kaya sa stage lang ni Tita Leine o Florentine ako sumasayaw these days.