Last First Revenge

Two

"อึ้ก.." ร่างสูงถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้องห้องเดิม เขาใช้มือทั้งสองข้างหยัดตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง กัดฟันข่มเสียงร้องที่เกิดจากความเจ็บปวดเอาไว้ข้างใน

เสียงรองเท้าบูทสีดำดังกระทบพื้น ใครอีกคนเดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ ในขณะที่เขาเองก็พยายามถอยออกห่างไปให้มากที่สุด สายตาสีเขียวมรกตเงยขึ้นไปสบตากับเจ้าของใบหน้าคมเข้มที่ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งยองๆ อยู่ด้านหน้าเขาด้วยสีหน้าเย็นชา แววตาสีเฮเซลยากที่จะอ่านออกจ้องเขาไม่ละสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อกันเสียอย่างนั้น

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ สายตาดุยังคงจ้องมองเขาโดยที่ไม่ปริปากพูดอะไรออกมา แฮร์รี่ยอมรับว่าเขากลัวคนตรงหน้ามากในเวลานี้ ทั้งใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก แววตาที่อ่านไม่ออก ไหนจะความเงียบที่กดดันให้เขายิ่งรู้สึกเหมือนทั้งตัวของเขาถูกบีบเอาไว้แน่นจนหายใจไม่ออก

ปลายนิ้วเรียวสัมผัสที่ปลายคางของแฮร์รี่ เขาสะบัดมันออกทันทีด้วยท่าทางรังเกียจก่อนที่เจ้าของปลายนิ้วนั้นจะแค่นเสียงหัวเราะในลำคอออกมา มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

"ผมคงไม่โง่มากพอให้คุณหนีออกไปได้หรอก คุณสไตลส์" ชายหนุ่มเอ่ย นึกสมเพชคนตรงหน้าที่ไม่ต่างอะไรกับหมาจนตรอกตัวหนึ่ง

เขาไม่โง่ปล่อยให้เหย่ือหนีไปก่อนจะได้ลงมือหรอก

มันไม่ใช่นิสัยของสุนักจิ้งจอกอย่างเขา

สุนักจิ้งจอกแสนเจ้าเล่ห์..ที่พร้อมจะมาล้างแค้นทุกอย่าง

"ฉันต้องจ่ายให้นายเท่าไหร่" แฮร์รี่กัดฟันแน่น ประโยคที่หลุดออกจากปากของอีกฝ่ายทำให้เซนเลิกคิ้วขึ้นอย่างพิจารณา เขาสูดหายใจเข้าลึก หยัดตัวยืนเต็มความสูงแล้วแสยะยิ้ม